Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Síða 158
Fingrarím
eftir
Þorstein Sæmundsson
Inngangur.
Það mun hafa verið síðla árs 1965, að til mín kom maður
að nafni Konráð Ámason. Erindi hans var, að biðja mig um
staðfestingu á niðurstöðu sem hann hafði komizt að. Niður-
staða sú snerti breytinguna sem varð þegar nýi stíll (gregorí-
anska tímatalið) tók við af gamla stíl (júlianska tímatalinu).
Til þess að ganga úr skugga um að gesturinn hefði á réttu að
standa, fletti ég fyrst upp í einhverri fræðibók, en tók svo fram
blað og blýant, því að ég ætlaði mér ekki þá dul að fara að
glíma við tímatalsþrautir með hugarreikningi einum saman.
Undrun mín varð mikil þegar það kom í ljós, að gesturinn
studdist hvorki við blað né bók, heldur fingurna á höndum
sér. Hér var kominn maður sem kunni þá fornu list, fingrarim,
en þá list þekkti ég aðeins af afspurn, og stóð reyndar í þeirri
trú, að hún væri löngu úrelt og í gleymsku fallin.
Þegar ég varð þess áskynja, hve greiðlega Konráði gekk að
leysa tímatalsþrautir á fingrum sér, vaknaði hjá mér áhugi á
að kynna mér þessa list nokkru nánar. Reyndar veit ég ekki
hvort úr því hefði orðið, ef Konráð hefði ekki komið aftur í
heimsókn skömmu síðar og fært mér að gjöf endurprentaða
útgáfu af bók þeirri um fingrarím, sem Jón Ámason Skál-
holtsbiskup gaf út árið 1739. Lét Konráð þau orð fylgja,
að sér léki forvitni á að vita, hvort ég sæi ráð til að breyta svo
einni helztu fingrarímsreglu Jóns, að hún gilti fyrir 20. öldina
líka, en reglan hafði fallið úr gildi árið 1900. Þessa frýjun gat
(156)