Dagblaðið Vísir - DV - 23.12.2004, Blaðsíða 49

DV Jólablað
FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2004 49
Svona eru jólin
Síðan í byrjun nóvember hafa
útvörpin baulað á mann fagnaðar-
erindinu: Jólin eru að koma! Jólin
eru að koma! Já, einmitt, jólin eru
að koma og það er ekkert sem mað-
ur getur gert í því. Þau verða ekki
flúin nema maður sé Votti, alveg
trylltur úr trúleysi, þunglyndur ein-
búi eða ákveði það bara upp á eigin
spýtur að vera ekki með.
Tilhlökkunin
Ég man ekki mikið úr æsku minni,
en man þó sæmilega eftir því þegar
ég og vinir mínir föttuðum einn dag-
inn að það væri bara vika til jóla. Við
vorum svona ellefu ára og úti að leika
okkur. Það var dimmt og það kom
gufa út úr manni. Þegar þetta var
nefnt, að það væri bara vika eftir í jól-
in, brast á hvflíkur fögnuður - við
vissum ekki hvert við ætluðum. í
þessu, eins og svo mörgu öðru, er til-
hlökkunin stærsti hlutinn í heildar-
pakkanum. Hamrað er á niðurtaln-
ingunni, kerti eru brennd, dagatöl
opnuð, skór eru fylltir af lúsiðnum
jólasveinum. Hjálparkokkar tilhlökk-
unarinnar eru auglýsingamar sem
flæða yfir og allt plöggið og áreitið,
sem er reyndar auðveldasta mál í
heimi að losna við ef maður vill. Það
er bara að ýta á takkann framan á
kassanum.
„Við vorum á ein-
hverju skítahóteli og
eina jólaskrautið í
herberginu var gervi-
skítur úr plasti sem ég
hafði keypt á markaði
og hengt upp á vegg."
Dr. Gunni
skrifar um jól upp úr
niðursuðudós þýsks
bakpokaferðalangs í
PortBou.
Kiallari
Það sem byrjar í nóvember nær
hámarki á Þorláksmessu en svo
dettur allt í dúnalogn á aðfangadag.
Hangikjötslykt í loftinu, fréttir
klukkan eitt, pakkar keyrðir í hús.
Klukkan sex er skrúfað frá Rás 1 og
prestur jarmar yfir steikinni. Eftir
átið leggst maður fyrir með beltið
slakt. Svo eru kortin rifin upp og
loks pakkarnir. í þessu stenda flest-
allir landsmenn svona á bilinu sex
til níu og það er þetta sameiginlega
bauk sem er svo sérstakt og
skemmtilegt við jólin. Megnið af
árinu eru allir að vesenast eitthvað í
sínu horni en á aðfangadagskvöldi
eru allir nokkurn veginn að gera
það sama. Prestarnir tala um
samkennd.
Epli og dauðar hórur
Það er ekki ólíklegt að þegar fólk
hittist um jólin minnist þeir sem
eldri eru á það hvernig jólin voru í
„gamla daga". Það er ekki ólíklegt
að einhver minnist á eplakassá.
Þegar sá sjaldséði munaður var
dreginn í kot sannfærðust börnin
um að nú væru jólin komin. Flest
eldra fólk segist enn muna lyktina
af eplunum. Þeir sem nú eru ungir
segja kannski afkvæmum sínum
eftir 60 ár frá því hvernig þeim
fannst jólin alltaf vera komin þegar
þau tóku utan af tölvuleiknum og
fóru að slátra hórum og glæpalýð á
sjónvarpsskjánum eftir jólasteik-
ina.
Jólakúkur uppi á vegg
Eftirminnilegustu jólin sem ég
hef upplifað voru jólin 1986 og þau
eru eftirminnileg af því að þau eru
ekkert lflc öðrum jólum sem ég hef
upplifað. Á aðfangadag var ég stadd-
ur í Madrid. Þetta var fyrir tíma Visa-
kortsins, á fornöld semsagt, og ég
skil ekkert í því hvernig maður fór
að.
Ég og vinur minn bjuggum á
þessum tíma í Lyon í Frakklandi en
höfðum ætlað til Portúgals um jólin.
Nú vorum við í Madrid og blank-
heitin gífurleg. Við vorum á ein-
hverju skítahóteli og eina jólaskraut-
ið í herberginu var gerviskítur úr
plasti sem ég hafði keypt á markaði
og hengt upp á vegg.
Gervikúkurinn og þokkaleg
jólamáltíð á veitingarhúsi höfðu
endanlega farið með fjárhaginn og
því skildust leiðir á jóladag, ég fór
aftur til Lyon með lest (átti þar
nokkra frarika undir koddanum) en
vinurinn hélt áfram til Portúgals. Á
landamærum Frakklands kom
óvænt babb í bátinn því franskir
lestarstarfsmenn voru farnir í verk-
fall. Það var jóladagur, ég var fastur í
Port Bou og átti ekki pening til þess
einu sinni að kaupa mér samloku.
Mér fannst þetta frekar aumt þá, en
núna eru þessi jól sveipuð dýrðar-
Ijóma, kannski sama ljómanum og
hjá fólkinu sem man tímana tvenna
og eplalykt.
Kolkrabbi í jólamatinn
Á leiðinni hafði ég talað eitthvað
smávegis við þýskan bakpokaferða-
lang, sem var í sama lággjaldaklassa
og ég. Hann kom nú til hjálpar og
bauð mér helminginn af því sem
hann átti, niðursoðínn kolkrabba úr
dós og enda af franskbrauði.
Ég gleymi lfldega aldrei þessari
kærleiksríku jólamáltíð þótt kol-
krabbinn hafi verið ógeðslega vond-
ur. Þarna tók Þjóðverjinn upp á því
að „gleyma ekki sínum minnsta
bróður'1, sem í þessu tilfelli var ég.
Þótt ekki hafi ég verið mjög nálægt
hungurdauða þá komst ég allavega
nær því á þessum jólum en ég á eftir
að upplifa aftur, að öilu óbreyttu.
Eins og segir í vísunni sem Bono
kenndi okkur þá er það jú betra að
það séu þau en ekki við sem drep-
umst, eitt á ijórðu hverri sekúndu.
Verst að þau hafa ekki samanburð-
inn og geta rifjað upp allsnægtajól í
andarslitrunum. Gleðileg jól!
j(iiv C