Geislinn - 01.12.1930, Side 10

82
GEISLlNN
visnuðum allir sem laufblað, og misgjörðir
vorar feyktu oss burt eins og vindur.“
Eftirfarandi dæmisaga skýrir pað fyrir oss,
að rjettlæting kemur af trúnni á náð Guðs og
miskunnsemi, og að hún byggist ekki á neinni
af dygðum vorum, jafnvel ekki á hlýðninni.
„En hann sagði líka dæmisögu þessa við
nokkura, sem treystu sjálfum sjer, að peir
væru rjettlátir, og fyrirlitu aðra: „Tveir menn
gengu upp í helgidóminn til að biðjast fyrir;
annar var farisei og hinn tollheimtumaður.
Faríseinn stóð og baðst pannig fyrir með
sjálfum sjer: Guð, jeg pakka pjer, að jeg er
ekki eins og aðrir menn: ræningjar, ranglæt-
ismenn, hórkarlar eða pá eins og pessi toll-
heimtumaður. Jeg fasta tvisvar í viku og geld
tíund af öllu, sem jeg eignast. En tollheimtu-
maðurinn stóð langt frá, og vildi ekki einu
sinni hefja augu sín til himins, heldur barði
sjer á brjóst og sagði: Guð, vertu mjer synd-
ugum líknsamur! Jeg segi yður: fJessi maður
fór rjettlættur heim til sín, en hinn ekki, pví
að sjerhver, sem upp hefur sjálfan sig, mun
niðurlægjast, en sá, sem niðurlægir sjálfan sig,
mun upp hafinn verða.“ Lúk. 18, 9—14.
Trú Abrahams.
Annað greinilegt dæmi um sanna trú og
rjettlætingu höfum vjer par sem Abraham er;
en um hann er skrifað: „Og hann trúði Drottni,
og hann reiknaði honum pað til rjettlætis.“
1. Mós. 16, 6. En um petta kemst postulinn
Páll pannig að orði:
„Hvað eigum vjer pá að segja um Abra-
ham, forföður vorn eftir holdinu? Dví að ef
Abraham rjettlættist af verkum, pá hefir hann
hrósunarefni, en ekki fyrir Guði. Ðví að hvað
segir ritningin: En Abraham trúði Guði, og
pað var reiknað honum til rjettlætis. En peim,
sem vinnur, verða launin reiknuð ekki af náð,
heldur eftir verðleika; hinuin par á móti, sem
ekki vinnur, en trúir á hann, sem rjettlætir
óguðlegan, verður trú hans reiknuð til rjett-
lætis. Eins og líka Davíð lýsir pann mann
sælan, sem Guð tilreiknar rjettlæti án verka:
Sælir eru peir, sem afbrotin eru fyrirgefin og
syndir peirra huldar. Sæll er sá maður, sem
Drottinn tilreiknar ekki synd.“ Róm. 4, 1 -8.
begar vjer athugum pessa reynslu Abrahams,
ættum vjer að gefa pví gaum, hverrar tegund-
ar trú hans var, eða með öðrum orðum:
sambandið milli trúarinnar og hlýðninnar. Dað
kemur pá greinilega 1 ljós, að pað voru ekki
verk Abrahams eða dygðir, sem honum var
reiknað til rjettlætis. Eigum vjer pá að draga
hjer af pá ályktun, að Guði finnist lítið til
um hlýðnina, eða að hann leggi lögmál sitt
til hliðar og skoði pað ekki lengur reglu fyrir
rjettlæti? Þessu atriði svarar Páll með eftir-
farandi orðum: „Gjörum vjer pá lögmálið að
engu með trúnni? Fjarri fer pví; heldur stað-
festum vjer lögmálið." Róm. 3, 31.
Nú kann einhver að segja: „Já, en segir
ekki postulinn Jakob að trúin sje dauð án
verkana?“ Jú, pað gjörir hann í brjefi sínu i
2 kap. og 26 v. „Já, en er pá nokkurt sam-
ræmi í pessu?“ Já, pað er pað sannarlega.
Skýringin er í stuttu máli á pessa leið:
Maðurinn rjettlætist einungis fyrir trú og
ekkert annað. En sú trú, sem ekki leiðir í
Ijós fullkomna hlýðni við öll boð Guðs, er
birtast í hans heilaga lögmáli, er dauð; eða
með öðrum orðum: hún er aðeins trúarjátning,
sem ein útaf fyrir sig getur aldrei haft gildi
fyrir Guðs augliti. Eins og verk vor, hversu
góð sem pau kunna að vera, að mannanna
dómi, sem gjörð eru án trúar, eru dauð og
ónýt, svo er og með trúna, sem engin verk
(ávextir) fylgja, hún er dauð. . . Jakob segir:
„Hvað stoðar pað bræður mlnir, pótt einhver
segist hafa trú, en hefir eigi verk?“ Jak. 2,
14. Hjer viljum vjer benda sjerstaklega á orð-
in „Dótt einhver segist hafa“. Dað er 1 raun
og veru pannig með oss, pegar vjer segjumst
trúa á Krist, en gjörum lítið af pví, sem hann
biður oss að gjöra, að pá bara segjum vjer
ekki sannleika. Jakob segir ennfremur: „Dú
trúir að Guð sje einn. Dú gjörir vel; en illu
andarnir gjöra pað líka og skelfast." Jak. 2, 19.
Abraham rjettlœttist fyrir trú, með því að
trú hans birtist i fullkominni, skilyrðislausri
hlýðni.
„Verið fullkomnir, eins og yðar himneski faðir
er fullkominn.“
Líf hins kristna er fullkomleiki frá degi til