Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.2005, Qupperneq 31

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2005 31
„Kannski fannst
mönnum ég ung og
óreynd en eigi að síð-
ur var mér treyst fyrir
þessari ábyrgðar-
stöðu og var velstudd
afstjórn félagsins."
Eignaðist dóttur í mennta-
skóla
Við höldum áfiram að ræða upp-
hafið að starfi hennar hjá Rauða
krossinum og þá staðreynd að það
kom mörgum á óvart þegar hún fékk
stöðuna á sínum tíma.
„Já, en þetta hefur verið viðburða-
ríkur tími og ég hef verið afar lánsöm.
Lagt mig fram um að leysa það vel úr
hendi. Það hefur þroskað mig og ver-
ið mjög lærdómsríkt. Það er gefandi
að vinna fyrir fólk og í samvinnu við
aðra. Ég hef kynnst miklum fjölda
fólks ffá öllum heimshornum og um
land allt,“ segir hún og hellir sterku
kaffinu í bolla.
Var ekki erfitt að takast á við svona
umfangsmikið starf, einstæð móðir
eins og þú varst á þeim árum?
Hún brosir og svarar að hún hafi
átt góða að og því megi ekki gleyma
að dóttir hennar hafi ekki verið neitt
smábam þegar þama var komið
sögu. „Ég var átján ára þegar ég eign-
aðist hana og var á fyrsta ári í
menntaskóla," segir hún. Vissulega
hafi það verið erfitt en ekki komið í
veg fyrir að hún héldi áfram í skólan-
um eftir að hafa eignast barnið. „Ég
tók mér frí fyrst í stað en svo hélt ég
áfram eins og ekkert hefði í skorist.
Við erum iimm systkinin og ég fékk
stuðning og hjálp frá þeim og ekki
síst ffá eldri systur minni og hennar
fjölskyldu og foreldrum mínum á
meðan ég var í skólanum," segir hún
og sýpur á kaffinu.
í fiski á Eskifirði
Sigrún er alin upp á Eskifirði, dótt-
ir hjónanna Ragnhildar Kristjáns-
dóttur og Árna Halidórssonar sem
þar stunduðu útgerð. Hún er næst-
yngst fimm systkina sem öll em á l£k-
um aldri. Foreldrar hennar búa enn á
Eskifirði og hún segir alltaf notalegt
að koma heim á æskuslóðirnar. „Já
það var mjög gaman að alast upp í
stómm hópi systkina og eiga stóra
fjölskyldu," játar hún'og segir þau öll
hafa farið í nám til Reykjavíkur eftir
gmnnskóla. Á Austurlandi var ekki
menntaskóli og ekki um annað að
ræða. Á heimilinu var aldrei rætt um
annað en þau fæm í nám og Sigrún
segir að þrátt fyrir að hún hafi orðið
snemma barnshafandi hafi sú hugs-
un ekki leitað á hana að hætta við.
„Það kom ekki til greina, þó ung væri
og námið krefðist þess að ég þyrfti að
fara í burtu ffá heimilinu.“
Á Eskifirði var gott að alast upp,
ffjálsræði mikið eins og þeir þekkja
sem em aldir upp útí á landi. í hug-
um margra er það eins og hver önnur
forréttindi. Hún tekur undir það og
minnist æskunnar eystra:
„Ég var ung eins og aðrir krakkar á
Eskifirði þegar ég fór að vinna í fiski.
Um leið og skólinn var búinn þá fór-
um við í fiskinn og ég er ekki í vafa
um að ég hafi haft mjög gott af því.
Öll sumur fór ég heim og vann og
tekjurnar dugðu vanalega fram að
páskum," rifjar hún upp.
Tekur á að horfa upp á eymd
fólks
í Reykjavík bjó hún með dóttur
sinni en eftír stúdentspróf réði Sig-
rún sig í kennslu til Grindavíkur á
meðan hún hugleiddi framtíðina.
„Ég ákvað síðan að fara í félags-og
fjölmiðlaffæði í Háskólanum. Eftir
námið vann ég um tíma hjá Kynn-
ingu og markaði en það var fjölbreytt
og skemmtilegt starf. Ég var í blaða-
mennsku um tíma þar til ég réði mig
til Rauða krossins. Þar var ég í kynn-
ingarmálum til að byrja með, eða þar
til ég var settur framkvæmdastjóri,"
segir Sigrún og rifjar upp starfsferil-
inn.
í millitíðinni var hún í Kanada í
eitt ár en á meðan var dóttír hennar
hjá foreldrunum á Eskifirði og lauk
þar grunnskóla.
liflSi
Sterkt alþjóðlegt samstarf Alþjóða Rauði
krossinn er með gríðarlega starfsemi um ati-
an heim og gegnir nú mikilvægu hlutverki á
flóðasvæðunum iAsiu.
Myndlist Sigrún hefur áhuga á myndlist,
sérstaklega þessari mynd sem hún tengist
persónuiega, eins og sjá má.
f Egyptalandi Sigrún hefur ferðast mikið en
finnst best að vera heima og vill helst hvergi
annarsstaðar vera en heima hjá sér i Kópa-
vogi þar sem henni liður best.
Æskan á Eskifirði Sigrún á góðar minning-
ar frá Eskifirði þar sem hún ólst upp i stórum
systkinahópi.
Við hjálparstörf í stríðhrjáðum löndum
Sigrún hefur komið viða við í störfum sínum
fyrir Rauða krossinn þar sem hún var upp-
haflega ráðin sem kynningafulltrúi.
Sigrún og Michael Kynntust i Rússlandi og eru mjög ástfangin þó þau hafi ekki tækifæri til
aðbúa saman eins og stendur, þar sem hann starfar fyrir þýska Rauða krossinn i Jerúsaiem.
„Hann stækkar með
hverjum deginum og
það er yndislegt að
gæla við hann og
knúsa," segir hún og
tekur undir að konur
þurfi ekki endiiega að
leggjast í barneignir
þegar þær byrja seint
í sambandi.
Sigrún segir starfið hjá Rauða
krossinum hafa gefið sér mikla lífs-
fyllingu. Mannúðarmál höfði mjög til
hennar en því sé ekki að leyna að það
hafi oft tekið á hana að horfa upp á
eymd fólks. „Ég hef verið í stríðs-
hrjáðum löndum, í ringuleið eftír
náttúruhamfarir og þar sem mikil fá-
tæk er viðvarandi. Það er huggun
harmi gegn að geta hjálpað því fólki
sem á um sárt að binda en oft vildi
maður geta lagt miklu meira að
mörkum. En hér innaniands held ég
að vinnan vegna snjóflóðanna í
Súðavík og á Flateyri hafi tekið einna
mest á, en nú um helgina eru einmitt
tíu ár síðan flóðið féll á Súðavík."
íslendingar hafa skilning á
náttúruhamförum
„Eftir erfiðar ferðir og álag í vinnu
sem óhjákvæmilega fylgir annasömu
starfi er gott að að geta komið heim
og náð sér niður, tæmt hugann og
byggt upp orkuna að nýju,“ segir Sig-
rún sem er því sammála að náttúru-
hamfarirnar í Asíu nú hafi tekið
óvenju mikið á fólk.
Hún segir að sú gríðarlega eyði-
legging og manntjón sem urðu á
flóðasvæðunum hafi verið mjög
átakanleg og vakið samkennd fólks.
Margir íslendingar hafa líka ferðast
til þessara svæða og kynnst þeirri fá-
tækt sem við er að eiga. Það kann að
hafa snert okkur enn frekar að ham-
farirnar urðu um jól, þá hefur fólk
tækifæri til að fylgjast vel með fjöl-
miðlum og auk þess urðu hinar
Norðurlandaþjóðirnar fyrir miklu
manntjóni. Líklega sé þetta skýringin
og þess vegna hafi fólk hér á landi
brugðist afar vel við beiðni um hjálp.
Við höfum lfka skilning á náttúru-
hamförum og þekkjum af eigin raun
hve maðurinn er máttvana gagnvart
slíkum hörmungum. Það er í raun
einsdæmi hvað mikið fé hafi safnast
og á skömmum tíma.
Kemst þetta fé allt til skila?
„Já, Rauði krossinn hefur nýlega
fengið viðurkenningu frá Evrópu-
sambandinu fyrir hve gegnsætt allt
okkar bókhald er í kringum svona
hjálparstarf. Það á ekkert að fara á
milli mála hvað verður um það fé
sem safnast og við gerum allt sem í
okkar valdi stendur til að tryggja að
féð komi að notum. Við notum það
bæði til fyrstu neyðaraðstoðar og í
uppbyggingarstarf til langframa,"
segir Sigrún og bendir á að pening-
arnir fari í að halda uppi
áframhaldandi starfi í þessum lönd-
um, eftír að umheimurinn gleymi og
atburðir séu ekki lengur í fréttum.
Fann ástina í Rússlandi
Sigrún hefur verið laus og liðug
allt þar til hún kynntist ástinni í lífi
sfnu fyrir sex árum. Hún segir það
hafa gerst í Rússlandi. „Ég kynntist
sambýlismanni mínum þar en hann
er líka starfsmaður Rauða krossins.
Það leið ár áður en ég hittí hann aftur
en eftir það gerðust hlutimir nokkuð
hratt," segir hún feimnislega.
Hann heitir Michael Schulz, er
Þjóðverji og er einhverjum árum
eldri en hún. Eftir að sambandið varð
alvarlegt fluttí hann til landsins og
þau fóru að búa saman. „Við tókum
þetta skref fyrir skref og mér fannst
gott að binda mig. Ég er ekki
sammála því að erfitt sé að láta af
sjálfstæði sínu og skuldbinda sig þó
maður sé ekki kornungur. Það er
yndislegt og dýrmætt að eiga í djúpu
og nánu sambandi við aðra mann-
eskju og lífið hefur tekið miklum
staíckaskiptum. Hann var hér á landi í
eitt og hálft ár og vann þá ráðgjafar-
störf fyrir þýska Rauða krossinn og
svo tók við vinna fyrir Alþjóðasam-
band Rauða krossins í Jerúsalem,"
segir hún.
Sakna hans þegar hann er
fjarri
„Ég sakna hans heilmikið þegar
„Það á ekkert að fara á milli mála hvað verð-
ur um það fé sem safnast og við gerum allt
sem í okkar valdi stendur til að tryggja að féð
komi að notum. Við notum það bæði til fyrstu
neyðaraðstoðar og í uppbyggingarstarf til
langframa."
hann er svona fjarri en stundum líða
nokkrir mánuðir á miUi þess sem við
getum verið saman. Hann var hér um
jólin og næst hittumst við um pásk-
ana og ég játa alveg að ég bíð
óþreyjufull eftir að lútta hann,“ segir
hún.
Sigrún bendir á að veröldin hafi
þjappast saman á undanförnum
árum og ekki sé eins erfitt að halda
sambandi út fyrir landsteinana eins
og áður var. Nú sé tölvan aðalsam-
skiptatækið og símtöl auðveldari og
ekki eins dýr. „Við erum alltaf í sam-
bandi en það er heilmikið ferðalag að
fara til Jerúsalem." segir hún.
Lítill ömmustrákur
Hún bendir á að hún þurfi ekki að
láta sér leiðast. Hún hafi sína stóru
fjölskyldu hérna heima og síðast en
ekki síst hafi hún eignast barnabam
fyrir rúmum sjö mánuðum, þegar
dóttir hennar eignaðist dreng. „Það
er dásamleg tilfinning og mjög gef-
andi að fá þetta nýja hlutverk," bend-
ir hún á og tekur upp mynd af kapp-
anum sem sannarlega er fallegur og
verklegur drengur.
„Þau koma stundum til mín, hún
og kærastinn hennar eða ég fer tíl
þeirra. Hann stækkar með hverjum
deginum og það er yndislegt að gæla
við hann og knúsa," segir hún og tek-
ur undir að konur þurfi ekki endilega
að leggjast í barneignir þegar þær
byrja seint í sambandi. „Mér firmst
„Ég sakna hans heil-
mikið þegar hann er
svona fjarri en stund-
um líða nokkrir mán-
uðir á milli þess sem
við getum verið sam-
an. Hann var hér um
jólin og næst hittumst
við um páskana og ég
játa alveg að ég bíð
óþreyjufull eftir að
hitta hann."
ekki síður gott að eiga í góðu sam-
bandi við maka eða sambýlismann
og hafa tíma til að njóta þess að vera
með hvort öðru. Svo lætur maður
bamabömin slá á þörfina fyrir að kjá
við lítil börn,“ segir Sigrún og skelli-
hlær.
Hvergi betra að búa en hér
í ftítíma sínum finnst henni gott
að vera heima og njóta þess að lesa
og hafa það notalegt. Sigrún hefur
einnig ánægju af að ferðast með
Michael þegar þau eiga frí, en tekur
undir að henni leiðist flugvélar og
hótel. Annars konar gisting verði
oftar fyrir valinu.
„Ég er trúlega óvanalega heima-
kær þrátt fyrir að starf mitt útheimti
stundum ferðalög. Ég ber mig ekkert
sérstaklega eftir því að fara í ferðir en
skorast ekki heldur undan þegar ég
þarf þess. En ég kann vel við mig
héma í Kópavoginum og hef gaman
af að fara í hressandi göngutúra. Svo
er alltaf skemmtilegt að bjóða vinum
og ættingjum í mat.“ segir Sigrún og
leggur áherslu á að hún vildi hvergi
annars staðar búa en á íslandi. Svo
mikið hafi hún litast um í heiminum
að þrátt fyrir umhleypinga, kulda og
rok eins og verið hafa hér að undan-
förnu, sé líklega hvergi ömggara og
betra að búa en hér. „Michael kann
líka mjög vel við sig hérna en ég veit
ekki hvernig við samræmum búsetu
og atvinnu í framtíðinni. Við þurfum
að sjá til með það en auðvitað vildi ég
helst hafa hann hér heima. Það er
bara ekki svo auðvelt fyrir mann sem
ekki talar tungumálið að finna vinnu
við sitt hæfi hér á landi. En við sjáum
til hvað framtíðin ber í skautí sér,“
segir framkvæmdastjóri Rauða kross
fslands, þakklát og ánægð yfir hve
landsmenn hafa tekið vel við sér
undanfarna daga og lagt mikið að
mörkum. Og það er ekki allt komið
enn, því sú umfangsmikla söfhun
sem fram fer í dag á vísast eftir að
skila sínu.
bergljot@dv.is