Freyr - 01.09.1947, Blaðsíða 36

294
FRE YR
Sumarið 1947
mun lengi minnisstætt öllum þeim, sem
komnir eru til vits og ára og fylgjast með
þe'm atburðum, sem marka störf og stefn-
ur einstaklinganna og þjóðlífsins.
Að því er veðráttuna snertir hefir mjög
skipt í tvö horn eftir landshlutum um
heyskapartímann. Þótt snjóa leysti seint
norðanlands byrjaði sláttur þar fyrr en
annars staðar, eða um og úr miðjum júní.
Sunnanlands hófst sláttur ekki fyrr en
seint í júní og þó aðallega um mánaðamót
júní—júlí, en flestir fóru af stað með
hægð, því að veðráttan hvatti engan til
þess að hraða slætti. Úrkoma var svo að
segja alla daga. Og það var ekki aðeins í
byrjun heyskapartímans, að veður var
óhagstætt sunnanlands.
Svo votviðrasamt hefir verið, að elstu
menn telja sig ekki muna verra, enda er
það mála sannast, að ömurlegri ástæður
geta varla ráðið lögum að venjulegum
heyskaparlokum en þær, sem nú eru
ríkjandi á óþurrkasvæðinu frá Skapta-
fellssýslu um allt Suðurlandsundirlendið,
Borgarfjörð, Mýrar og Dali og jafnvel
norður yfir Holtavörðuheiði. Suðlæg átt
hefir verið einráð með sífelldum úrkom-
um og sólskinsdagar því nær engir, en
sólskinsstundir nokkrar.
Hitinn hefir að staðaldri verið 9—12
stig. Þessi ömurlega veðrátta hefir í för
með sér, að heyfengur sunnanlands í
ágústlok, þegar þessar línur eru skráðar,
er sáralítill, megnið af töðum bænda ligg-
ur úti á túnum sem gular eða svartar
beðjur og grasið er vaxið á ný yfir hismið.
Sums staðar hafa bændur látið tún sín
óslegin að nokkru, en þar er að sjálfsögðu
hálmur og ekki hey er losað verður, því
að grasvöxtur hefir verið með ágætum.
Hvernig svo sem fer með heyskaparlok
þá er það víst, að í óefni er komið fyrir
bændum. Heyfengur verður bæði lítill og
með afbrigðum lélegur sunnanlands, en
hverra bjargráða verður leitað til þess að
forða frá felli, er ekki enn heyrum kunn-
ugt.
★
Norðanlands og austan
hefir veðrátta verið allt önnur og betri
en sunnanlands. Um Þingeyjar- og Múla-
sýslur hefir heyvinnan verið leikur einn
og heyfengur eftir því. Grasvöxtur hefir
verið svo góður, að bændur um Eyjafjörð
segjast eigi hafa séð né reynt þvílíkt. Þar
var ekki búið að hirða tún áður en annar
sláttur hófst, og var þá háarvöxtur orðinn
svo mikill, að full breiðsla fékkst víða. Á
þessum slóðum nytjar fjöldi bænda aðeins
tún, enda gefa þau í þetta sinn í tveim
sláttum eins mikið fóður eða meira en
menn fengu á jörðum sínum fyrir fám ár-