Freyr - 01.07.1949, Blaðsíða 32

238
FREYR
að vera samstiltur aSili og þróttmikill á al-
þjóðavettvangi, en það tekst smáþjóðum
ef þær vinna í félagi og mæta þar í fé-
lagi, sem virkur aðili.
Á fyrr nefndum fundum, að Hindsgavl í
fyrra, voru ýmiss þessara mála rædd all
rækilega en þar voru þátttakendur í um-
ræðum m. a. aðilar úr miðstjórn Bænda-
sambandsins og ýmsir stjórnmálamenn.
Þátttaka undirritaðs í fundarhöldum þeim
og umræðum var að því leyti sérstæð, að
þar mætti ég sem einstaklingur en ekki sem
fulltrúi neins félagsskapar og hlaut að
segja sem var, þegar að íslenzkum bænd-
um var hallað, sem utangáttarmönnum í
norrænni samvinnu, að ég vissi ekki hvort
þeir yrðu nokkurn tíma aðilar þar, ennþá
hefði engin tilhneiging í þá átt sýnt sig,
enda var því þar yfir lýst, að fyrir stríð
hefði verið spurst fyrir um það hvort ís-
lendingar vildu vera aðili í Bændasam-
bandinu en svör því viðvíkjandi munu al-
drei hafa borizt, hvorki jákvæð né nei-
kvæð. Um það gat ég ekkert sagt því að á
þeim árum var ég erlendis og fylgdist lítt
með því er þá gerðist hér.
Á eitt gat ég þó með réttu bent, sem sönn-
un fyrir samstarfi vissra ræktenda á ís-
landi við bræðraþjóðirnar, en það er þátt-
taka garðyrkj umanna í sýningunum. Fyrir-
huguð þátttaka Garöyrkjufélagsins, í sýn-
ingu og móti í Finnlandi á komandi hausti,
styður málstaðinn, en hjáræna búnaðar-
félagsskaparins, og um leið bændanna,
verður hvorki meiri né minni fyrir því.
Það má vel vera að við, og búnaðarfélags-
skapur okkar, getum staðið jafn föstum
fótum hvort sem við eru aðilar að þessu
bandalagi eða ekki. Hitt er víst, að bænda-
samtök hinna fjögurra norrænu þjóðanna
telja styrk sinn meiri með nefndu sam-
starfi. Og þegar sá þáttur samvinnustarfs-
ins, sem snýst um kaup framleiðsluvar-
anna, er tengdur við þessi samtök, þá má
það undarlegt teljast ef ekki gæti okkur
af hlotnast gagn nokkurt að vera aðili í
þörfum féiagsskap af þessu tagi. G.
Béistaður vor
Indverzki skáldspekingurinn B. N. Tagore
segir einhvers staðar: „Það er grasið sem
gerir jörðina góða heim að sækja.“
Merkilegt að hann skyldi ekki heldur
nefna gullið, gimsteina eða perlur, eða aðra
málma, kolin, olíuna eða skóginn, sem svo
margt og mikilsvert byggist á, sem hæst ber
uppi nútíöarmenninguna og mennirnir geta
ekki án verið.
Nei, ekkert af þessu, heldur einmitt gras-
ið — grasið, sem sprettur svo hljóðlega að
aöeins guðirnir heyra það.
En grasið er líka yndislegt og mjúkt. Það
lætur lítið yfir sér, en er þó ýtið og kemur
sér víða fyrir. Ætli margir, sem skipt hafa
á grasi og grjóti, hafi i raun og veru veitt
því athygli, hve munurinn er mikill og
gagnger?
En við lifum ekki á brauði einu saman,
og ekki á tómu grasi. Ætli mannkynið hafi
þó ekki lengst ævi sinnar lifað mestmegnis
á grasi, bæði beint og óbeint?
Lengi vel var fæði og klæði mannkynsins
eingöngu grasætur, grasið lagði þannig til
efni í mat mannsbarnsins, og húðir og ull
grasætanna urðu efni í klæði og jafnvel
þak yfir höfuðið: tjöldin, flókatjöld og
skinntjöld. Bein og horn urðu verkfæri ýms.
vopn og áhöld.
Svona er grasið þýðingarmikið, og svona
margt eigum við því að þakka.
Og enn í dag er grasið mikilsverður milli-
liður milli hinnar svokölluðu dauðu náttúru
og mannsins, og jafnvel eru mennirnir nú
að komast á það stig að neyta grassins