Símablaðið - 01.12.1953, Síða 49

SIMABLAÐIÐ

ÁRIMI ÁRIMASOIM:
MARÍUFISKURINN
Þú heldur ef til vill, lesari góður, að jafn-
mikill landkrabbi sem ég er, hafi aldrei kom-
ið á sjó sem háseti, svo ekki sé nú talað um
hærri stöðu á þeim vettvangi. En þar skjöpl-
ast þér, vinur sæll. Ég var einu sinni lítið
brot úr sjómanni, réri part úr vorvertíð á
handfæri, með ágætum fiskimönnum, lenti
meira að segja i afar spennandi og stórhættu-
legu ævintýri á þess tíma mælikvarða og stóð
mig eftir atvikum vel (það sagði reyndar
enginn nema ég sjálfur).
Ég skal nú segja þér frá formanni min-
um og meðhásetum og fyrsta róðrinum mín-
um, því hann er mér enn í fersku minni, þó
síðan séu liðin 40 ár.
Ég hafði legið vakandi siðasta klukkutím-
ann í rúminu og hlustað, gónt upp í loft og
hlustað .... Ég svaf inni hjá foreldrum mín-
um og hafði sem allra minnst bært á mér til
þess að vekja þau ekki, bæði örþreytt eftir
dagsins erfiði og þurftu því sannarlega hvíld-
ar með.
Loksins heyrði ég fótatak, sem nálgaðist
gluggann hægt og hægt. Svo var drepið hægt
og ofurlétt á rúðuna. Ég fór framúr og bank-
aði ámóti i sama dúr og formaðurinn fór
aftur burtu frá húsinu. Hann hafði verið að
kalla mig til sjós, kalla mig ófermdan strák-
hvolpinn, sem helzt enginn réði við fyrir
bölvaðri óþekkt, strákhvolp, sem nú hafði
legið andvaka meiri part næturinnar af til-
hlökkun að fara að róa.
Ég leit á klukkuna og sýndi hún 15 mín-
útur yfir fimm. Ég klæddi mig í flýti, greip
matarbitann, sem mamma hafði útbúið mér
í nesti kvöldið áður, kvaddi svo foreldra
mina, sem nú voru vöknuð. Kannske höfðu
þau líka verið vakandi og litið þegjandi eftir
mér, þar eð þetta var í fyrsta skipti, sem ég
fór í verulega sjóferð og laut stjórn vanda-
lausra þar. Efalaust hafa þau viljað fylgj-
ast með klæðnaði minum, sjá hvort ckkert
vantaði. Þau báðu mér allrar blessunar og
þess, að vera formanninum hlýðinn, háset-
unum góður félagi og taka öllum leiðbein-
ingum með góðu. Ég lofaði þessu fúslega og
flýtti mér svo til skips. Ég var fyrstur þang-
að, enginn af skipshöfninni var mættur. Ég
fór því að skoða skipið, sem ég átti að róa á.
Það var reyndar varla hægt að kalla það
skip, en það var allra laglegasti bátur, grár
að lit með svartri rönd, svonefnt fjögra-
mannafar. Formaður minn, Siggi i Vegg, átti
þennan fallega bát, sem var stolt hans og
bezta eign. Siggi gamli hafði lofað að taka
mig með sér á sjóinn fram að lundaveiði-
tima þetta sumar. Hann var vanur að hafa
stráka sem háseta, kunni vel á þeim lagið
og kenndi þeim vel enda hafði hann og ærið
marga slíka háseta á seinni árum sínum,
karlinn, stundum meira að segja tvo samtím-
is. Munu þess vegna ábyggilega margir minn-
ast Sigurðar formanns Ólafssonar í Vegg,
sem fyrsta formanns síns og lærimeistara,
með hlýju.
Veðrið var mjög gott, yndislegur sumar-
morgunn eins og þeir eru svo margir hér á
eyjunni okkar fögru. Það var örlítill austan-
blær, heiðskirt loft, glampandi sólskin og
hiti.
Hásetarnir fóru nú að koma til skips.
Fyrstur kom Sigurður gamli og minnir mig
hann vera Sæmundsson og var þá sennilega
um sjötugt, með mikið grátt skegg, loðnar
og miklar augabrúnir. Hann var mjög geð-
ugur maður ásýndum og góður maður í reynd,
ekki sízt við börn og unglinga. Nú var hann
orðinn lasburða, blessaður karlinn, en var
gamall og vel hlutgengur háseti Sigurðar í
Vegg. Næstur kom svo Ólafur Ingvarsson, sem