Símablaðið - 01.12.1953, Page 50

56
SIMABLAÐIÐ
i daglegu tali var ávallt nefndur Óli á Mið-
húsum, með pípuna uppi i sér eins og venju-
lega, þvi hann reykti mikið pípu, allra bezti
karl, bráðskemmtilegur og sikátur. Siðastur
kom svo formaðurinn til skips, Sigurður Ól-
afsson i Vegg. Tuggði hann ákaft skroið, sem
var vani hans. Hann var munntóbaksmaður
mikill, mætasti maður og vel skemmtilegur
i sínum hóp, einn af þessum óskiljanlega
metfisknu mönnum, sem jafnvel dró óðan
fisk úr ördeyðu. —
Sigga gamla bar nú að til skips og kom
með árar og fleira lauslegt, berandi. Bauð
hann góðan daginn og bað mig svo að koma
með sér upp í kró og sækja fleira smálegt,
sem vantaði til skips.
Að því búnu var ýtt á flot. Gekk það frek-
ar seint þar eð engir vorum við kraftamenn
þarna á bátnum. Þó flaut um síðir og var þá
lagt af stað. Bar ekkert sérlegt til tíðinda á
leiðinni til miða annað en það, að fram af
bræðsluliúsi Brydesverzlunarinnar við Skans-
inn, lögðu karlarnir upp, tóku ofan höfuð-
fötin — ég náttúrlega líka — og þuldu eitt-
hvað hátiðlega og liljóðlega í barin sér, sem
ég ekki heyrði. Var það auðvitað sjóferða-
mannsbænin, sem þá tíðkaðist sem sjálfsagð-
ur og ófrávíkjanlegur siður, en sem ég kunni
ekki stakt orð í. Ég lét mér því nægja að
biðja guð að vera með mér í þessari ferð og
alla aðra daga og sagði svo bara Amen. Ef-
laust var það þó ekki tímabært strax, þar eð
fyrstur lauk ég við bænagerðina, langt á
undan hinum.
Eftir þessa hátiðlegu stund var svo lagt
af stað aftur, og haldið austur fyrir Ysta-
klett og „inn á Flúðir“, sem eru fiskimið inn
og vestur af Heimaey, og bar ekkert sérlegt
til tíðinda. A Flúðamiðunum renndum við
færum okkar. Ég reyndi að bera mig sem
allra mannalegast til, en í hálfgerðum handa-
skolum fór þó að koma færinu i hafið.
Ekki hafði Siggi formaður keipað lengi,
máske tvisvar eða þrisvar, þegar hann setti
í fisk og var það stærðar þyrsklingur. Dró
hann svo víst eina sex eða sjö fiska áður en
við hinir urðum varir. Þótti mér min frammi-
staða aumleg og þótti fjandi hart að sjá
karlinn draga hvern af öðrum, en verða
ekki var. Ekki leið heldur á löngu þar til
liinir fóru að draga líka, fyrst Sigurður Sæ-
munds og' svo Óli gamli. Ég varð enn ekki
var. Fannst mér ég þó bera mig mjög fiski-
mannlega að, og mjög líkt og hinir.
Formaðurinn fór nú að verða nokkuð
brúnaþungur, að mér fannst, setti húfuna of-
an í augu, tuggði ótt og titt og spýtti i ákafa.
„Hertu þig, drengur,“ sagði hann við mig,
„hafðu uppi og vittu hvort ekki er uppundið
hjá þér.“ Ég gerði þetta og kom þá í ljós, að
taumurinn var margvafinn um sökkuna og
fyrir ofan liana, svo ekki var von á góðu.
„Ha, ha, hí, hí,“ skríkti í Óla góðlátlega.
„Þetta er lagleg koppgjörð — hí, hi.“
Sigurður formaður gat víst varla annað en
brosað að vandræðasvipnum, sem á mér var,
því liann sagði brosandi og vinalega:
„Renndu nú aftur, drengur, og keipaðu
ekki með rykkjum, bara jafnt og þéttings-
fast og taktu svona faðm í grunnmál." Ég
gerði þetta og jókst ásmegin við orð for-
mannsins. Það leið heldur eklci á löngu þar
til ég festi í drætti. Það var skrambi fallegur
stútungur, svo ég varð víst eitt sólskinsbros
og harla glaður.
„Já, seigur varstu, laxi minn,“ sagði Sig-
urður Sæm. „Ekki var hann ljótur þessi
fyrsti hjá þér.“ Og svo skar hann með hníf
sínum krossskurð í haus spriklandi fiskinum.
„Er þetta Máríufiskurinn," spurði Sigurður
formaður og spýtti rösklega út fyrir borð-
stokkinn.
„Þetta?" svaraði ég, leit svo á fiskinn og
vissi ekki hvern skollan sjálfan lcarlinn átti
við. „Þetta — ne-nei,“ stamaði ég, „það held
ég ekki, það er bara venjulegur stútungur,“
svaraði ég svo í fávizku minni. Þá hlógu nú
karlarnir heldur en ekki að mér. Tóbaks-
tugga spýttist út úr Sigurði formanni niður
í bátinn og taumar af tóbakslegi runnu í
stríðum straumum niður munnvik hans og
höku. Hann tók bókstaflega andköf af hlátri,
karlinn. Óli gamli híaði og hvissaði, fyrst
ósköp hóglátlega, en þreif svo pípustertinn
út úr sér í mesta ofboði og hló innilega.
Held ég, að hann hafi engu minna hlegið að
Sigurði formanni, hlátri hans og tilburðum,
en svari mínu við Máríufiskinum. Siggi gamli
Sæm. tók um ennið, lét fallast á þóftuna og
hló hýrlega í skeg'gið. Ég varð auðvitað eitt
spurningarmerki fyrst, en fór svo bara að
hlæja líka, þó hins vegar vissi ég ekkert