Símablaðið - 01.12.1957, Side 18

5 I MAB LAÐ IÐ

mm ER MAÐURINN ■
j
Maður skyldi ætla, að í stofnun eins og
Landssímanum, þar sem dagleg störf ein-
staklinga um árabil, jafnvel áratugi,
eru svo samtvinnuð, þá þekktum við hver
annan til hlítar, og þetta höldum við líka.
Þó rekum við okkur kannske á það einn
góðan veðurdag, að maðurinn, sem við höf-
um unnið með innan sömu veggja eða und-
ir sama þaki, orkar allt í einu á okkur á
nýjan hátt, hefur tekið á sig nýja mynd.
Að vísu höfum við þekkt út í æsar ýmis
skapeinkenni hans og starfshæfni, og eftir
því hefur mynd hans mótazt í meðvitund
okkar.
Við höfum séð hann ganga að sínu dag
lega starfi svo oft og tilbreytingarlaust,
að við veitum því ekki lengur athygli.
Og fyrir löngu er hann dreginn í dilk
þeirra mörgu hversdagsmanna, sem ekki
er gefinn sá metnaður og sjálfsálit, sem
mörgum lyftir upp í þau sæti, sem þeir
voru ekki skapaðir til að skipa.
Og meðan fleiri og fleiri samferðamanna
hans halda framhjá stól hans, og ýta oln-
bogunum hver í annan til að hraða göngu
sinni á vegi mannvirðinga og metnaðar,
þá fylgir þeim aðeins góðlátlegt og stund-
um dálítið vorkunnlátt bros hans, en því
mæta þeir sem tilliti manns, sem hvergi
er „reiknað með“.
En einn góðan veðurdag er sem eitt-
hvað losni úr skorðum og öll hlutföll milli
þessara samferðamanna raskist. Mennirn-
ir, sem dregið hafa að sér athygli og kom-
ist til virðinga, verða sér þess allt í einu
meðvitandi, að það er horft fram hjá þeim,
— það er eins og þeir sigi saman, en mað-
urinn í horninu, sem hafði látið fjár- og
framabaráttuna lönd og leið, — fyrir hon-
um er tekið ofan. Hann hefur allt í einu
risið upp úr sæti sínu og kveðið sér hljóðs.
Neistinn, sem gefur einstaklingnum líf í
sögunni, hefur ekki getað leynt sér lengur.
I einu skrifstofuhorni þessarar stofnun-
ar hefur slíkur maður húkt yfir andlausu
starfi um áratugi, án þess að vekja á sér
nokkra athygli utan lítils hóps samverka-
manna, sem fylgzt hafa með tómstunda-
viðfangsefni hans.
Þessi maður er Ásgeir Magnússon —■
teiknari.
Árið 1951 kom út þýðing eftir hann
í bundnu máli, á Jobsbók, — sem talið er
eitt stórbrotnasta kvæði, sem ort hefur
verið.
Að vonum vakti þessi þýðing mikla at-
hygli þeirra, sem báru skyn á þetta af-
rek Ásgeirs.
En sjálfur var hann ekki ánægður með
verkið. Gerði sér ljóst, að þýðing á Jobs-
bók eftir annarri þýðingu var ekki ann-
að en útþynning á hinni upphaflegu mynd
hins mikla kvæðis.
Framh. á bls. 58