Símablaðið - 01.12.1957, Side 39

S I M AB LAÐ lÐ
77
Þorstemn Gíslasson
uittfítfin isstjtíri sjjiHufjnr
Þeir, sem með skipum koma til Seyðis-
fjarðar og sjá Þorstein Gíslason á bryggj-
unni, munu telja hann um miðjan aldur
eða liðlega það. Hann er nú samt orðinn
sjötíu ára og hefur að baki fimmtíu ára
starfsaldur hjá Landssíma íslands.
Þó að Þorsteinn sé landsþekktur fyrir
nákvæmni og samvizkusemi í embættis-
færslu allri, er ekki víst, að menn utan
Seyðisfjarðar þekki hina fjölþættu hæfi-
leika hans. Hann er listaskrifari og dverg-
hagur, svo að fáir munu við hann jafn-
ast. Einu gildir, hvort hann tálgar þanka-
brot úr eldspýtum með vasahnífnum, renn-
ir ása í ritsímatæki, setur saman flókin
loftskeytaáhöld, eða mælir sæsímann með
hárnákvæmum mælitækjum. Allt leikur
það jafnt í höndum hans. Auk þess hefur
hann áhuga á öllum verklegum fram-
kvæmdum og sjaldan er hann langt í burtu
þar sem nýjar vélar eru upp settar. í frí-
tímum sínum leikur hann á fiðlu.
Þorsteinn Gíslason er fæddur á Seyðis-
firði þann 2. desember árið 1887, sonur
hjónanna Gísla gullsmiðs Jónssonar, prests
að Hofi í Álftafirði og Önnu Jónsdóttur,
bónda á Eiríksstöðum í Jökuldal. Hann
lærði símritun hjá starfsmönnum Mikla
Norræna Ritsímafélagsins á Seyðisfirði,
skömmu eftir að sæsíminn var lagður til
Nú er hann liorfinn sjónum okkar,
sem áttum samleið með honum. En
persónuleiki hans gleymist elcki sam-
ferðamönnunum, þótt tjaldið falli og
skilji bá að.
A. G. Þ.
landsins og réðist að því loknu til Lands-
símans. Árið 1917 var hann gerður að full-
trúa danska stöðvarstjórans á Seyðisfirði
og gegndi því starfi þar til hann varð
umdæmisstjóri á Austurlandi og stöðvar-
stjóri á Seyðisfirði, árið 1926. Þá hefur
hann vetrið póstmeistari á Seyðisfirði síðan
árið 1930. Þorsteinn er kvæntur Margréti
Friðriksdóttur frá Akureyri, mikilhæfri
konu og vel menntaðri.
Um embættisfærzlu Þorsteins er ekki
ástæða til að íjölyrða. Þar hefur ekkert
sögulegt gerzt. Þannig er það þegar skyldu-
störf eru rækt með prýði. Á yngri árum
hefur Þorsteinn efalaust margt lært í sam-
búðinni við starfsmenn Mikla Norræna
Ritsímafélagsins. Þeir voru margir mætir
menn, en sumir stöðvarstjóranna vissu vel
af sér í starfi. Það gat Þorsteinn aldrei
lært. Hann er yfirlætislaus, hlédrægur og
mildur húsbóndi, og virðist hafa meira
gaman af að gera við biluð símatæki en
að vera stöðvarstjóri.
Auk póstþjónustu, umdæmis- og stöðv-
arstjórnar, hefur það fallið í hlut Þorsteins
að gæta sæsímans, þess tækis, sem mest-
an þátt hefur átt í því á fyrri helmingi
þessarar aldar, að rjúfa einangrun íslands,
og ekki leikur á tveim tungum um það,
að vel hefur honum tekizt gæzlustarfið.