Símablaðið - 01.01.1960, Síða 17

trúnaðarstöður. Slíkar prófanir yrðu að vera í höndum
opinberrar stofnunar, sem hefði á að skipa a. m. k. 3—4
sérfræðingum.
Væri slík stofnun til, og ef farið yrði eftir niðurstöð-
um hennar, myndi vegur sumra góðkunningja áhrifa-
mikilla stjórnmálamanna minnka og vikalipurð á póli-
tískum vettvangi yrði ekki heldur lykill að neinu embætti,
heldur einvörðungu mannkostir, hæfni og þekking. Slík
straumhvörf eru a. m. k. lítt hugsanleg hér á landi og
því lítil líkindi til að hæfniprófum verði beitt í sam-
bandi við val í trúnaðarstöður af hálfu hins opinbera, í
náinni framtíð.
Hinsvegar geta einkafyrirtæki með góðum árangri
notfært sér þá þekkingu, sem fengizt hefur á hæfnipróf-
unum. Slík fyrirtæki eru flest óháð pólitískum kastvind-
um og geta því látið hæfni umsækjenda skera úr um það,
hver ráðinn skuli til starfa.
FÉLAGSSTARFID -
Framh. af bls. 5.
— fyrir utan það þvarg og leiðindi, sem oft einkenna og
fylgja í kjölfar þeirra.
Er það nú orðin ákveðin krafa F.ÍS. að einn ákveðinn
trúnaðarmaður stofnunarinnar hafi með öll persónalmál
að gera.
Tvö mál verður að minnast á enn. Annað þeirra er
hækkun og samræming greiðslu fyrir álagstíma, sem
telja verður að orðin sé mjög á eftir tímanum. Hefur fé-
lagsdeild talsímakvenna í R annars vegar og félags-
deild loftskeytamanna hins vegar gert kröfur í þessu máli.
Hitt mega teljast nýmæli, og koma fram seinna
en við hefði mátt búast. Það er samræming vinnutíma.
— Eins og kunnugt er, verða línumenn að skila lengst-
um vikulegum vinnutíma, eða 48 klst. — auk þess, sem
hér er um að ræða einn lægst launaða starfsmannahóp
innan stofnunarinnar.
Hinn mikli munur; sem er á lengd vinnutíma hinna
ýmsu starfsdeilda mætir meir og meiri gagnrýni og verður
að teljast úreltur. En hér er um viðkvæmt mál að ræða,
sem taka verður á af lægni og sanngirni.
Nýtt félagsráð hefur nú sezt á laggirnar, og fram-
kvæmdastjórn þess tekið til starfa. Bíða hennar mörg
verkefni.
konur hennar í spilaklúbbn-
um eru ekkert lamb að leika
sér við.
Mér hefur oft dottið i hug
að bera fram þá ósk við síma-
stjórnina, að hún tæki þagn-
arheit af símamannakonum
lika.
Hvilíkur léttir yrði það ekki
fyrir mennina, að mega þó
gefa konunni sinni þessa
gómsætu rétti með kvöldborð-
inu.
En karimannlegt væri það
nú ekld að varpa þessari
plágu yfir á hana með allar
klíkumar og kaffiboðin á liæl-
imi sér.
Já, það eru margar og mikl-
ar raunir, sem við símamenn
lendum í vegna þagnarskyld-
unnar, en sem betur fer held
ég, að ég hafi orðið óvenju
illa úti í þeim efnum.
Ég hef t. d. þrisvar orðið að
láta skera mig upp við botn-
langabólgu, og í ekkert af
þessum skiptum hef ég þorað
að láta svæfa mig, af hræðslu
við það að segja kannske frá
eúihverju á skurðarborðinu,
því við hverju má ekki búast,
þegar hausinn á manni er full-
ur af kloróformi?
Hvort ég hef ekki tekið út?
Jú, vinir mínir. Það eru
vissulega engin þægindi að
vera glaðvakandi á meðan að
hver botnlanginn á fætur öðr-
um er tekinn úr manni.
En hvað leggur maður ekki
á sig fyrir símann?-----Ét-
varp og blöð hafa að vísu ver-
ið okkur ómetanleg stoð í því,
að losa okkur við mörg ó-
þægileg leyndarmál, og lof sé
Agnari fyrir það. En þau losa
mann ekki við vandann af
vitneskjunni um hið allra
versta — og sem pínir mann
S í M A B LAÐ I Ð