Freyr - 01.12.1972, Qupperneq 45

umst við neitt á ferðinni.1 En við áttum
eftir að vera herbergisfélagar um veturinn,
ásamt Guðjóni og Guðmundi frá Selabóli.
jJ: sjí sjc
Ég var að lýsa vistarverunni í lestinni á
Vestu gömlu, í okt. 1912. Hvassviðri og
sjógangur mikill var í Faxaflóa. Ég vakti,
enda sjóveikur. A lestarlúgunni, sem var
dálítið upphækkuð, var stór kassi, og virt-
ist eftir laginu, að hann hefði að geyma
allstórt hljóðfæri. Sé ég þá að kassinn
tekur að hreyfast í einni veltunni, í þá átt
sem maður einn hafði búið sér ból við
lestarlúguna. Ég var sem lamaður og kom
engu hljóði upp, til að vara manninn við
hættunni, en rétt þegar kassinn er kominn
á rönd skýst maðurinn úr fletinu. I sömu
andránni lendir þessi stóri kassi í bæli
mannsins og hefði líklega orðið hans bani,
1 Eftir að skóla lauk vorið 1913, sáumst við ekki
fyrr en vorið 1931. Þá var S'igurður orðinn þekktur
söngvari og kom hingað til Vestfjarða og söng víða
í kauptúnunum, m. a. í Þingeyrarkirkju og hreif
huga og hjörtu áheyrenda sinna. Hann gisti hjá
mér og reiddi ég hann og fy’gdi honum til Ön-
undarfjarðar.
Á næsta bæ, Gemlufalli, var öldruð kona, rúm-
liggjandi en fluggreind og skáldmælt. Hún hafði
frétt af söng Sigurðar á Þingeyri, m. a. að hann
söng sálm Hallgríms ,,Víst ertu Jesús kóngur klár“
og var þetta nýendurheimta lag í allra huga, sem
heyrðu það á Alþingishátíðinni árið áður. Kristín
á Gemlufalli bað mig að orða það við Sigurð að
hana langaði til að heyra hann syngja þetta dá-
samlega lag. Varð ég við þeim tilmælum, þó mér
findist varla von að hann yrði við beiðni gömlu
konunnar, en Sigurður tók því vel og fórum við
upp á loft til gömlu konunnar og þar söng hann
í baðstofunni undirleikslaust og hljómaði það
merkilega vel, en svo stóð á, að verið var að þvo
baðstofuna og var búið að bera rúmin og allt
laust út, nema rúm gömlu konunnar. Kristín þakk-
aði honum með tárin í augunum. Ég þakkaði hon-
um einnig út á hlaði, fyrir að láta þetta eftir
okkur. Honum varð þá á orði: „Það er ekki of
gott, hafi Guð gefið manni eitthvað, þó að maður
láti aðra njóta þess“. Mér þótti svarið svo drengi-
legt, að það gleymist ekki. Síðan minnist ég Sig-
urðar ævinlega með þakklátum huga, virðingu og
hlýleika.
Gamla „Skökk' og pakkhúsið, Borgarnesi.
ef hann hefði ekki séð hvað verða vildi
og skotist undan.
Annars fór furðu vel um okkur þarna,
eftir því sem við var að búast, enda gerðu
ferðamenn þá allt aðrar kröfur til þæginda
á ferðalögum, en síðar varð.
Einu verð ég þó að bæta við um það,
er fyrir augum bar á Vestu gömlu. Fyrsti
vélstjórinn, danskur eins og aðrir af áhöfn
skipsins, er sá stærsti og ferlegasti maður,
sem ég hef séð. Hann var bæði hár og
digur, og ístran var óskapleg. Handleggir
sem læri verða digurst á öðrum mönnum
og lærin eftir því. Horfði ég með undrun
á manninn þegar hann var að lesa sig á
handafli að miklu leyti upp brattan véla-
rúmsstigann, hve handleggsvöðvarnir
hnykluðust vegna átakanna.
Sagt var að hann hefði ekki komizt frá
borði í nokkur ár, og þau urðu örlög hans
að sögn að fylgja skipinu á hafsbotn, en
Vesta var skotin niður í fyrra stríðinu 2
—3 árum síðar en þetta vor. Hinir af á-
höfninni hefðu allir bjargazt.
Reykjavík man ég ekki mikið eftir, en
við bræðurnir gistum hjá Jóni Einarssyni,
sem var nýfluttur frá Hálsi á Ingjalds-
sandi.
Einu húsi hef ég þó ekki gleymt, þó að
það væri eitt af allra minnstu húsunum.
F R E Y R
501