Freyr - 01.12.1972, Side 65

að starfi. Nauðsynlegt telur hún að gefa
kraftfóður folaldsveturinn til þess að veita
skilyrði til eðlilegs vaxtarhraða og vöðva-
söfnunar.
❖ * ❖
Af því hafa borizt fregnir, að eigendur
Fjarðahestsins í Noregi líti innflutning ís-
lenzka hestsins hálfgerðu hornauga, svo
ekki sé meira sagt, einkum þeir, sem þar
stunda eiginlega ræktun þess forna stofns.
Og svo er það Lyngs-hesturinn norski, sem
er ósköp lítill, lengst norður í landi og
sumir hafa litið á sem bróður hins íslenzka.
Aðrir hafa bent á hann sem framtíðar-
leikfang norskra barna. Um þetta fyrir-
bæri vill Ingibjörg segja sem minnst. Þó
má vel vera að Lyngshesturinn geti orðið
ágætt leikfang, en sem reiðhestur getur
Fjarðahesturinn aldrei keppt við þann ís-
lenzka, því að íslendingurinn er bæði
frárri og fótfimari en hinn og svo hefur
bolþyngdin sitt að segja.
Því er ekki að leyna, að viss andúð gegn
innflutningi hefur gert sín vart, en að
henni kveður ekki verulega; það var
kannski aðallega í fyrra þegar blöðin birtu
mynd af íslenzka hestinum uppi á Glitter-
tindi1 að sumir sögðu, að þangað væri nú
líka hægt að teyma Fjarðahest. Nú, og svo
er það mörgum sérlegt yndi að notfæra sér
fjölhæfan gang íslenzka hestsins, og tölt
fæst t. d. ekki úr norskum hesti.
Áhuginn fyrir íslenzkum hesti er vax-
andi. Ég held að ekki sé ofmælt þó fullyrt
sé, að í Noregi muni vera allt að 500 ís-
lenzk hross í notkun og þeim fjölgar ár-
lega, því að fleiri en ég stunda kynbóta-
starfsemi og ræktun hans, miðað við reið-
hest. Við erum ekki enn komin svo langt,
að fram hafi farið hestamannamót, og
ekki heldur eiginlegt úrval (káring) kyn-
bótahesta, en það kemur að því, segir Ingi-
björg, og bætir því við, að félagsskapur
i Snævi þakinn fjallstindur, — höf.
Telemarkkýr Ingibjargar á sumarbeit.
sá er heitir „Norsk Islandshest forening“
sé nú bara tveggja ára svo að varla er von
að teljandi árangur af því starfi sé sýni-
legur enn. í stjórn þessa félags er Ingibjörg
Helkás, en formaðurinn er læknisfrú á
Hamri. Annars eru íslands-hestar flestir
um Rogaland, Þelamörk og Heiðmörk, en
talsvert margir einnig sunnar og fáeinir
norðar, bæði innst í Guðbrandsdal og í
Þrændalögum örfáir. Meðlimir umrædds
félags munu nú vera allt að 150, að áliti
Ingibjargar, nákvæma tölu er ekki hægt
að fá, því að félagsgjöld eru sumpart
greidd af einstaklingum og stundum af
fjölskyldum í félagi. En hvað sem öllu
líður hyggst Ingibjörg leggja rækt við ís-
lenzka hestinn framvegis og horfir fram
til ört vaxandi áhuga Norðmanna á þessum
fima og þæga og trausta hesti. Og áhuginn
mun enn eflast þegar við förum að sýna
hæfni hans á keppnismótum, segir Ingi-
björg að lokum.
Hún Ingibjörg er góður fulltrúi íslend-
inga á þessu sviði með þjóð sinni, og frænd-
um vorum og frændum íslenzka gæðings-
ins í heimalandi hennar. G.
F R E Y R
521