Freyr - 15.03.1990, Síða 7

Frá setningu Búnaðarþings
Búnaðarþing 1990 var sett 5. mars sl. Að
venju hófst það með ávarpi formanns Búnað-
arfélags íslands, en auk þess fluttu ávörp að-
stoðarmaður landbúnaðarráðherra fyrir hönd
hans og formaður Stéttarsambands bænda.
Var það í fyrsta sinn sem formanni Stéttarsam-
bands bænda er boðið að flytja þar ávarp en
formanni Búnaðarfélags íslands er jafnan boð-
ið að flytja ávarp í upphafi aðalfunda Stéttar-
sambands bænda.
I ávarpi sínu ræddi Hjörtur E. Þórarinsson
m.a. um þær fullyrðingar sem bornar hafa
verið á borð í fjölmiðlum að landbúnaður hér á
landi sé nær eingöngu baggi á þjóðfélaginu og
kosti þjóðina jafnvel tug milljarða króna á ári
en gefi ekkert á móti. Síðan sagði hann:
„Trúlega er sterkasti leikur okkar að svara
alls engu slíku og þvílíku öfga- og óráðshjali og
í sannleika væri illa komið okkar málum
bænda og búaliðs á íslandi, ef þetta væri í raun
og veru rétt mynd af áliti þjóðarinnar á okkur
sem atvinnustétt. Sem betur fer er það ekki
tilfellið.
Vandaðar nýlegar skoðanakannanir sýna
mjög afdráttarlaust að mikill meirihluti þjóð-
arinnar hefur það alveg á hreinu að hér þarf að
stunda landbúnað í líkum mæli og nú gerist,
jafnvel þó að það kosti að þjóðin neiti sér um
að taka við erlendum búfjárafurðum sem
stundum eru í boði fyrir lítinn pening.
Það kemur í Ijós að langflestir gera sér fulla
grein fyrir gildi landbúnaðar við að leggja á
borð þjóðarinnar næg og ósvikin matvæli á
hverju sem gengur um árferði og aðdrætti.
Langflestir skilja það órofa samband sem er á
milli landbúnaðar og Iifandi byggðar í landinu.
Langflestir skilja að sveitir með engri byggð
eða hrörnandi byggð eru ekki það sem menn
vilja sjá þegar þeir ferðast um land sitt til
fróðleiks og skemmtunar og enn síður það,
sem þeir vilja sýna útlendum gestum komnum
til að skoða land okkar og þjóð.
Það ber allt að sama brunni, ísland án
landbúnaðar er ekki það land, sem þjóðin vill
búa í jafnvel þótt hún gæti.
Jafnsatt er það að íslenska þjóðin vill sjá
landið grænna og grónara en það nú er. Það er
síst ástæða til að gera lítið úr þeirri bylgju
áhuga fyrir aukningu gróðurs og endurheimt
landgæða á örfoka landi, sem nú gengur yfir
þjóðina. Óskandi er að sá áhugi endist sem
lengst og skili árangri í bráð og lengd. Bænda-
samtökin hafa margsinnis lýst vilja sínum til að
ganga hönd í hönd með öllum þeim aðilum,
opinberum og á vegum frjálsra samtaka, sem
vinna að því að efla gróður landsins, lággróður
jafnt sem trjágróður. Aðeins verður áhuga-
fólkið að gera sér grein fyrir því að bændur
geta ekki sleppt taumhaldinu á þessum þýðing-
armiklu málum algjörlega í hendurnar á sam-
tökum sem hafa engra beinna hagsmuna að
gæta í landnýtingu eins og bændur sem eiga
afkomu sína undir skynsamlegri nýtingu lands
til hefðbundins íslensks búskapar. Ég geri
þetta mál að umtalsefni hér vegna þess hve
mjög það er ofarlega á dagskrá í hinni almennu
umræðu og snertir svo mjög öll sambúðarmál
bænda við þéttbýlisbúa, sem nú eru yfirgnæf-
andi meirihluti þjóðarinnar.
Gróðurverndarmálin eru sá þáttur umhverf-
ismála sem hæst kallar á athygli og aðgerðir hér
árum, m.a. með tilkomu sérstaks ráðuneytis
þessu Eyjafjarðardæmi, öllu heldur skógar til
umhverfismála.
í þessu sambandi vil ég aðeins drepa á
skógræktarmálin. Ég var fyrir stuttu á fundi
norður í Eyjafirði þar sem fjallað var um
skógræktaráætlun sem gerð hefur verið fyrir
einn hrepp þar á svæði sem talið er að búi yfir
skógræktarskilyrðum eins og þau gerast best
hér á landi. Það kom í ljós að í þessum hreppi
er á flestum jörðum ákjósanlegt land til skóg-
ræktar sem bændurnir telja sig vel geta tekið
undan búfjárbeit og lagt til skógræktar án þess
6, MARS 1990
Freyr 207