Skátablaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 9

inn væri svo nízkur, að hann heíði
aðeins fjóra jólapakka við jólatréð.
Mamma hafði lofað þeim andar-
steik með eplum, sveskjum og öllu.
Frá Viggó frænda hafði komið pakki í
flugpósti, sem gerði þetta allt mögu-
legt.
Auðvitað hafði ekki verið nóg af
Ijósum og marzipanlitirnir höfðu
Qleymzt. Einnig vantaði dálítið af
iólaskrauti á tréð. Hann hafði verið
svo viss um að þau myndu ná heim.
Og nú voru þau hér, hann og Mika-
ela, ásamt Carlo og horiðu á vonir
sínar hverfa — á sjálfu jólakvöldinu!
Það hefði verið gaman að bjóða
Carlo heim til þeirra á jólakvöldið;
hann var vikadrengur í litlu kránni
við torgið og var lítill og grannur.
Maður hefði getað haldið að hann
væri 8 ára í stað 12. Hann leit bjána-
lega út með þessa hvítu, skítugu
svuntu, sem náði honum niður á tær.
Þau ráku hann öll áfram og rifust
I honum, Giulio, þjónninn, veitinga-
maðurinn og veitingakonan. Það var
undarlegt að barnaverndarnefndin,
eða eitthvað henni líkt, hafði ekki
ennþá athugað málið. Pabbi og
niamma höfðu einnig sagl, að það
væri reglulega gaman á fá Carlo í
heimsókn.
Carlo átti fá að njóta raunveru-
legs jólakvölds með andarsteik og
iólatréi, og þau höfðu gjöí handa
honum, rauðan, gulan og bláan plast-
bíl.
Jakob gat heyrt Mikaelu og Carlo
hvíslast á í horninu við eldinn, en
ekki gat hann heyrt hvað umræðu-
efnið var. Þau voru farin að tala og
skilja ítölsku allvel, bæði hann og
Mikaela, eftir þessa mánuði, sem
bau höfðu dvalið á Ítalíu. En þegar
menn muldruðu, eða margir töluðu í
e'nu, gekk þeim aftur á móti illa að
skilja málið.
En hann sneri sér ekki við. Ef til
viH færi hann þá að skæla — það
væri þokkalegt að láta Carlo sjá að
hanskur strákur gréti.
Annars hafði það verið gaman og
æglulega ævintýralegt að búa á
Ítalíu. Húsið, sem pabbi hafði leigt,
var að vísu langt frá því að vera likt
Þvl eins gott og heima. En það voru
fjöllin, sem buðu ævintýrunum heim.
Ekkert var eins skemmtilegt og að
fara á skíðum í fjöllunum. Og á
kvöldin var oft gaman á litla torginu
[ þorpinu, þar sem mennirnir sátu og
röbbuðu og spiluðu á spil. Einnig á
laugardögum, þegar markaðurinn
stóð sem hæst.
Verst var það, hversu erfitt var að
fá leikfélaga. Börnin í þorpinu þurítu
að vinna svo mikið íyrir íoreldra sína,
og enginn tími var aflögu iil þess að
leika sér. Þess vegna hafði Jakob
orðið að láta sér nægja að leika við
systur sína. En öðru hvoru höfðu
strákarnir samt tíma — meira að
segja Carlo, en hann var sá þeirra,
sem Jakobi líkaði bezt. Hann var
alltaf fullur af hugmyndum og
skemmtilegum sögum. Það var raun-
ar varla hægt að trúa þvi, þegar
maður ræddi við hann, hve eríitt
hann átti uppdráttar. Mamma hans
var mjög dugleg kona, en hún var
hörð og ströng. Hún hafði alltaf nóg
að gera, elda spaghetti í barnahóp-
inn eða þvo þvotta. Og á vinnustaðn-
um var ekki gert annað en hrópa á
hann.
Einmitt núna, þegar Carlo hafði
boðizt þetta tækifæri, að eiga raun-
verulegt jólakvöld, þá sat hann
hérna. Jakob hugsaði með sér, að
hann myndi hafa náð til þorpsins, en
hirðirinn hafði bannað það. Bann-
settur! Þvílíkur og annar eins síaður
til að eyða jólakvöldinu á!
Jakob vissi hvernig allt leit út að
baki honum, alveg eins og hann
hefði augu í hnakkanum. Þarna var
aðeins eitt herbergi, og ekki einu
sinni almennilegt gólf! Veggirnir voru
berir og hvítkalkaðir. í einu horninu
stóð rúm og á móti því var skápur.
Framan við eldstæðið, sem einnig
var eldunartæki staðarins, stóð borð
og bekkur. Þetta var allt og sumt —
eða næstum því. í öðru horni var
bekkur með geitaskinnum á, og þar
mundu þau víst fá að gista þessa
nóttina.
Hann heyrði eitthvert vif að baki
sér og sneri sér við með nokkurri
tregðu. Hirðirinn gat þá sent loft-
skeyti. Þá myndi hann geta komið
því til leiðar, að einhver kæmi til
móts við þau, svo þau kæmust heim
í tæka iíð. — Þá væri þetta umstang
með jólatréð unnið fyrir gýg.
Jakob brosti og Mikaela einnig.
Það var bara Carlo, sem virtist
áhyggjufullur. „Hvenær koma þeir að
sækja okkur?“ spurði Jakob ákafur,
þegar hirðirinn setti tækið inn í skáp.
„Koma að sækja ykkur? Hverjir í
ósköpunum heldurðu að fari að vaða
út í blindbyl til að sækja ykkur, þegar
þið eruð úr allri hættu innan dyra?
Ég sendi aðeins skeyti, svo íoreldrar
ykkar yrðu ekki hræddir um ykkur,
en um það hafðir þú ef til vill ekki
hugsað?"
Jakob beit íastar á vörina en áður.
Um þetta hafði hann ekki hugsað.
Og auk þess gátu þau haft gott af
þessu, en að þurfa að halda jól á
stað, þar sem allt virtist eríitt. Hann
gat ekkert sagt, allt virtist aftur á
góðri leið með að verða að engu.
Þessi skapilli hirðir.
„Vertu nú ekki í íýlu, Jakob,“
sagði Mikaela og þakkaðu fyrir, að
við erum þó innan dyra. Þetta er
okkar sök, því við vildum fá allt.
Eins og það bætti úr skák, að
þetta allt var honum að kenna, en
hve stelpur gátu verið vitlausar.
Leiðinlegt var þetta svo fyrir Carlo.
Ef þau hefðu ekki tekið hann með,
myndi hann hafa átt eins konar jól,
með dýrlingamyndum, jötu og svo-
leiðis. Allt ónýtt fyrir Carlo að auki.
„Hvað viltu, að ég geri, sagði
Jakob hryssingslega. „Ef maður bara
gæti gert eitthvað, en því er nú
okki að heilsa."
„Hættu nú að minnsta kosti við að
vera í íýlu. Við finnum áreiðanlega
eitthvað okkur iil dundurs."
Carlo hafði risið á íæíur og íylgd-
ist með gjörðum hirðisins.
Jakob spurði, hvað þeir væru að
gera. Hann reyni að hemja röddina
og var nokkurn veginn kurteis.
Hiðirinn leit upp. Hann leit beint
í augu Jakobs og sagði síðan:
„Ég lofaði Carlo, að við yrðum að
reyna að eiga saman raunverulegt
jólakvöld, og jólanótt hérna. Danskir
jólagestir virðast nú ekki vera sér-
lega skemmtilegir, eða áhugasamir.
Ekki sýnist mér, að þeir ætli að verða
skatablaðið
105