Skátablaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 14

KURTEISI
''KT'lfingasveitin í Sedleigh hafði
J fengið leyfi iil þess að íara í
dagsferð til landssvæðis, þar sem
enginn annar en jarlinn sjálfur átti.
Hann leyfði bæði skátum og ylfing-
um að fara um þetta land, en þeir
höfðu þó aldrei séð hann sjálfan,
þar sem hann var alltaf uþþtekinn
við að vera jarl.
Hann hafði eftirlitsmann, sem sá
um landareignina, en sá var nú frek-
ar stranglegur og ákveðinn í fram-
komu.
Daginn, sem yifingarnar komu á
staðinn og hittu hann, sagði hann
án þess að heilsa: „Þetta verður í
siðasta skiptið, sem þið komið hing-
að. Síðasti hópurinn, sem kom, skildi
eftir alls konar bréf og rusl og jarl-
inum líkar ekki þannig lagað.“
,,Ég er viss um, að það hafa ekki
verið skátar, eða ylfingar," sagði
Akela.
,,Þeir voru í dagsferð og þið eruð
allir eins,“ sagði vörðurinn. „Þetta
er mín ákvörðun, og henni verður
ekki breytt. Ekki meira um það.“
Auðvitað var ylfingasveitin sam-
taka um að skilja ekki eftir rusl og
þeir jafnvel hreinsuðu upp það, sem
aðrir höfðu skilið eftir. Þegar þeir
höfðu fengið sér hressingu, þá íóru
þeir í ýmsa leiki, þar á meðal indí-
ána- og kúrekaleik.
Alan Kay var í Indíánaflokknum
og átti að læðast um í útjaðri skóg-
arins i leit að hvítum mönnum. Hann
fór langa leið, unz allt í einu, að
hann sá mann, mjög fölan, nokkuð
fullorðinn, hirðuleysislega klæddan,
sem gekk við staf. Alan iæddist nær,
faldi sig og íylgdist með manninum.
Hann virtist vera of gamall til að
vera annar vörður og ekki þannig
klæddur. Kannske var þetta bara
flækingur að stelast yfir landareign-
ina. Maðurinn stanzaði, leit í kringum
sig, dró síðan upp vasaklút og snýiti
sér, reyndi síðan að setja klútinn í
vasann aftur, en tók ekki eftir því, að
klúturinn datt í grasið. Alan stóð upp
og kallaði: „Heyrðu, — þú misstir
vasaklútinn þinn!“
Maðurinn kipptist við og sagði:
,,Hv .... hvað er þetta? Hver ert
þú?“
„Ég er Indíáni og á að taka alla
hvíta menn íasta, en eg skal sleppa
þér, ef þú vilt fara í burtu."
„Fara — fara hvert?“
„Burt af landareign jarlsins, auð-
vitað,“ sagði Alan. „Hann vil1 ekki,
að hver sem er gangi um landið
hans. Ég get sýnt þér, hvar þú kemst
í gegn stytztu leið, ef þú vilt.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði gamli
maðurinn. „Er það leiðin, sem þú
komst inn?“
„Nei, okkur var leyft að koma
hingað, en vörðurinn sagði, að þetta
yrði nú síðasta skiptið, því einhverjir
skildu víst eftir rusl, þegar þeir voru
hér. Við höfum verið að hreinsa til,
en fórum svo að leika okkur. Hérna
er vasaklúturinn þinn.“ Alan íók
vasaklútinn og fékk manninum. Þeg-
ar hann kom nær, sá hann, að mað-
urinn var ekki eins illa klæddur og
honum hafði sýnst í íyrstu.
„Þú vinnur ekki hérna, er það?“
sagði Alan.
„Jú, eiginlega geri ég það, —
svona hitt og þetta.“
„Jæja, mér þykir það leitt, að ég
no
SKATABLADIB