Skátablaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 54

Hatti skrifar
11111 bíla
FIAT 1500 C
Að skrifa um bíla er svo stórt viðfangsefni,
að fyrst í stað vissi ég ekki, hvað ég ætti
helzt að skrifa um. En að lokum ákvað ég
að skrifa um þá tegund bíls, sem ég hefi
mesta reynslu af.
Sú tegund, sem ég tel mig þekkja, eftir að
hafa ekið honum í rúmt ár, er FIAT 1500 C.
Þetta er rúmgóður fimm manna bíll, fallegur
í útliti. Hann er með 83 ha. 4 cylindra vél,
frekar kraftmikill. Hann er 4,13 m langur og
1,55 m breiður. Hann er 920 kg að þyngd.
Aðal kostir hans, að mínu áliti, eru að hann
er kraftmikill, léttur í stýri, rúmgóður, með
færanleg sæti, og bökin er hægt að leggja
aftur. Hann eyðir mjög litlu benzíni, eða 10
lítrum á 100 km, innanbæjar í eðlilegum
akstri. í mælaborði getur að líta öryggisljós
fyrir handbremsur, innsog, Ijós, rafmagn og
olíuljós. Miðstöðin er mjög góð, og rúðu-
sprautur og þurrkur ágætar. Hann er gefinn
upp fyrir 170 km hraða á kist. Einnig er hann
góður í akstri.
Ókosti má einnig finna við þennan bíl, eins
og flesta aðra. Hann er t. d. mjög lágur að
framan, slítur dekkjum frekar illa, og það
mætti eflaust finna fleiri galla, þó að ég hafi
ekki rekizt á þá.
Má að framansögðu sjá, að þetta er hinn
ágætasti bíll, og get ég að fenginni reynslu
gefið honum mín beztu meðmæli.
«s §vo er liér saga fji-rir ..liíla^káta’*
Bílprófið
etta byrjaði allt saman daginn
sem pabbi spurði mig, hvort
mér litist ekki vel á að vá bilpróf í
afmælisgjöf. Ég varð náttúrlega guðs-
lifandi feginn, þvi krakkarnir í skólan-
um eru alltaf að tala um eitthvað
próf, sem þau yrðu að iaka, iil þess
að fá þetta langþráða græna spjald.
Svo þið getið rétt ímyndað ykkur
ánægju mína yfir því, að sleppa nú
við prófið og vá spjaldið í afmælis-
gjöf.
En viku seinna fór nú Ijóminn
aldeilis að fara af hinni íilvonandi
gjöf. Pabbi sagði nefnilega við mig:
„Jæja, Siggi minn, ökukennarinn
kemur í dag kl. 5.“ Kartöflubitinn,
sem var á leiðinni niður í maga,
stóð skyndilega fastur, og allt virtist
ætla að koma upp.
Þegarég að lokum kom fram aftur,
var pabbi löngu farinn í vinnuna,
svo að ekki gat ég sagt honum, að
ég ætlaði ekki að læra á bíl. Og
þegar ég rakti raunir mínar íyrir
mömmu sagði hún aðeins: „En góði
minn, þú verður að læra að keyra,
áður en þú getur farið að keyra
sjálfur." Svona getur fólk verið
skilningslaust. og eignast skirteinið
til þess að sýna hinum strákunum,
en að aka! „Guð hjálpi mér!“
En úr þessu varð ekki aftur snúið,
og klukkan á míútunni 5 kom varar-
tækið.
Ég kíkti út um gluggann, áður en
ég þorði að fara út. Þetta var langt
ferlíki, eldrautt að lit, og svei mér
þá, ef það glotti ekki framan í mig.
Ég hrökk upp við, að mamma kallaði:
„Siggi, ætlarðu að láta manninn
bíða eftir þér?“ Þetta hleypti í mig
kjarki, það var þá alltaf maður í
fylgd með þessari rauðu ófreskiu.
En þð verð ég að segja, án þess
að vera nokkuð að monta mig, að
mér fannst ég bara ber mig vel á
leiðinni niður útidyratröppurnar, þrátt
fyrir svolítinn sjálfta í hnjánum.
Kennarinn, sem virtist vera i akk-
orði við að jórtra eitthvað, sem ég
gerði mér í hugarlund að væri
tyggjó, sagði mér að setjast undir
stýrið. Ég kom mér þægilega íyrir
150
SKATABLAÐIÐ