Skátablaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 32

Gufuþrýstingurinn var rétt mátu-
legur, enda hafði ég kynnt vel til að
þurrka fötin min. Og um leið og ég
hreyfði stöngina, fór gufan með
hvæsi inn á strokkinn. Ég leit á
þrýstimælinn og þar sýndi nálin að
þrýstingurinn væri einmitt réttur. —
Og nú rann eimvagninn af stað.
Húsið íylltist af gufu, reyk og
skrölti frá vagninum. Ég fylltist aftur
á móti gleði yfir þessari velheppnuðu
tilraun.
En allt í einu féll ég afturábak, er
harður hnykkur kom á eimvagninn.
Hann hafði rekizt á dyrnar og brotið
þær í spón.
Napur vindurinn strauk kinnar min-
ar inni í kyndiklefanum. Ég flýtti mér
að klæða mig í fötin, sem voru sem
betur fór að mestu þurr orðin. Ég
setti upp eins konar vindhlíf, sem
þarna var og þá hlýnaði strax.
Ég naut ökuferðarinnar sannar-
lega. Þessa nótt voru engar lestar-
íerðir svo ég vissi að ekki var um
aðra að ræða á sporinu. En ekki
leið á löngu unz ég varð áhyggju-
fullur. Ég stefndi nefnilega í átt iil
stöðvarinnar, sem ég kom frá og
stöðvarstjórinn gat ekki komizt hjá
því að sjá eimvagn bruna framhjá.
Þá myndi hann senda símskeyti til
stöðvanna sín hvoru megin og vakt-
menn yrðu sendir á vettvang. Þar
með yrði draumurinn búinn.
Nei, það mátti ekki henda.
Bara að ég gæti nú minnkað guf-
una og . .. Nei, það myndi ekki
nægja. Ég reyndi öll últækileg hand-
föng og hjól, og íann um síðir hvar
hemlarnir voru. Gætilega setti ég þá
á, og mér til ótakmarkaðrar gleði
minnkaði hraðinn, unz eimvagninn
stanzaði alveg.
Nú reið á að aka til baka og skila
vagninum. Gat verið, að litla hand-
fangið þarna uppi? . . . jú, viti menn,
lestin fór hægt og hægt af stað
afturábak.
Fljótlega þaut eimvagninn áfram á
ný eftir teinunum með glóandi eim-
yrjuna upp úr reykháfnum. Það var
sannarlega gaman að láta lestina
bruna yfir landið á þeim mesta hraða,
sem unnt var að ná.
Hvílíkur leikur, hvílík ferð og hví-
líkt jólakvöld!
En hvað það var dásamlegt að íá
þessa þungu, miklu vél til að láta að
stjórn aðeins léttra, einfaldra hand-
taka.
En það var mjög dimmt, og skyndi-
lega mundi ég eftir því. Hvernig átti
ég að fara að því að sjá geymsluna
í tæka tíð aftur?
Ég verða að vera varkárari hugs-
aði ég, og um leið og ég tók í hem-
ilinn rakst eimvagninn öðru sinni á.
Flísar, spýtnabrak og glerbrot voru
út um allt. Ég brölti á fætur og tókst
að stöðva vagninn. Einhvern veginn
hafði ég það á tilfinningunni, að ekki
allfjarri væri brautarstöð, svo ég
hraðaði mér sem ég gat. Eimvagninn
var óskaplegur útlits, allur sótugur.
Vatnið af katlinum búið og eldstóin
full af ösku.
Ég sá fyrir mér lestarstjórann,
þegar hann næsta morgun myndi
sækja eimvagninn. Ég var viss um,
að fyndu þeir mig þarna, nægði
ekkert jólaskap til að bjarga mér.
Þess vegna hélt ég hljóðlega brott.
Daginn eftir fékk ég vinnu á
brautarstöðinni þeirri, sem næst var
geymslunni góðu, sem helzt líktist
nú gervijarðgöngum á járnbrautar-
teinum barnaieikfanga. Fyrstaskeytið,
sem ég sendi var vilkynning um ill-
mannlega eyðileggingu á eimvagna-
geymslu og skemmdir unnar á eim-
vagni. Ég sendi skeytið með mestu
nákvæmni og var ánægður með síð-
ustu setninguna: „Ódæðismaðurinn
óþekktur."
•Já, og hérna lauk afinn máli s'nu.
Þú hefur, ef til vill getið þér iil um
hver hann var. Jú, mikið rétt, þetta
var sjálfur Thomas Alva Edison.
128
SKATABLAÐIÐ