Sameiningin - 01.07.1912, Side 23

i5i
aö honum mikill mannfjöldi; og hann var viS vatniS. 22. Og einn
af samkundustjórunum kernr, Jaírus aS nafni; og er hann sér hann,
fellri har»n til fóta honum, 23. og biSr hann mikillega og segir:
Dóttir mín litla er aöfram komin; kom og legg hendr yfir hana, aS
hún veröi heil og haldi lífi. 24. Og hann fór meö honum ; og mik-
ill mannfjöldi fylgdi honum, og þröng varS uim hann.-------
35. MeSan hann var enn aS mæla, koma menn frá samkundu-
stjóranum, er segja: Dóttir þín er látin; hví ónáSar þú meistar-
ann lengr? 36. En Jesús gaf ekki gaum aS orSunum, sem töluS
voru, og segir viS samkundustjórann: Óttast ekki; trúSu einungis;
37. Og hann leyfSi ekki neinum aS fylgjast meS sér, nema Pétri og
Jakobi og Jóhannesi, bróSur Jakobs, 38. Og þeir komu til húss
samkundustjórans, og hann sér þys, menn grátandi og mjög kvein-
andi, 39. og hann gengr inn og segir viS þá: Hví hafiS þér svo
hátt og grátiS ? Barniö er ekki dáiS, heldr sefr. 40. Eni þeir
hlógu aS honum. En hann rekr alla út, og tekr meö sér föSur
barnsins og móSur og þá, sem meS honum voru, og gengr inn,
þangaS sem barniS var. 41. Og hann tók í höndina á barninu og
segir við liana: Talíta kúmí! Það er útlagt: Stúlka! cg segi þér,
rís upp! 42. Og jafnskjótt reis stúlkan upp, og gekk um kring, þvj
að hún var tóif ára. Og þegar í stað urðu þeir frá sér af mikilli
undf'un; 43. og hann lagSi ríkt á viS þá aS láta engan vita þetta,
og bauö aS gefa henni aS eta.
Les: Matt. 9, 18-26 og Lúk. 8, 41-56. — Minnistextii: Og hann
tók í höndina á barninu og segir við hana: Talíta kúmí! það er út-
lagt: Stúlka! eg segi þér, rís upp! ('Mark. 5, 41J.
Jesús verðr við beiðni hins sorgmœdda föður (21.-24■ v.J. Ja-
írus var í flokki höföingjanna, sem fyrirlitu Jesúím. En sorgin
knýr hann til aS leita meistarans. Slíkt hiS sama gjörir sorgin enn
fyrir marga. Dramb hans bugast; hann fellr til fóta Jesú. Þar er
gott aS vera. Trú hans var ófullkomin, en einlæg og sterk. —
Jesús uppva.kti þrjá dauöa, svo aS sögur fari af: einkadóttur, einka-
son og einkabróSur.
Jesús hughreystir hinn óttaslegna (J35.-36. v.J. Hjálpin virt-
ist um seinan, en var þó ekki, því Jesús var hjálpin. Lærdómr
fyrir oss. „Óttast ekki, trúSu einungis" er hughreysting sú, sem
Jesús vill fœra hverju skellfdu hjarta. Trúin rekr óttann burt. AS
eins einn skilmáli hjá Jesú: „TrúSu einungis."
Jesús ávítar hávœra sorg og kalda-hlátr vantrúarinnar (37.-40.
v.J^ Engin þörf á vanstilling, þótt sorgin sé sár, sé orSum Krists
trúaS. Þeir, sem hlógu, höföu mannlega skynsemi meS sér, en á
móti þeim var orS Krists, og það reynist satt. Jesús eyddi engum
orSurn viö spottarana: hann rak þá út.
Jesús reisir frá dauðum J41-43J. Og nú kemr undriS sjálft.
Jesús tekr í hönd barnsins framliSna, og segir tvö orS. — „Hvert