Sameiningin - 01.11.1912, Blaðsíða 1

Mánaðarrit til stuffnings kirkju og kristindómi íslendiv
gejið út af hinu ev. lút. kirlcjufélagi Isl. í Vestrhehv
RITSTJÓRI JÓN BJAXNASON.
XXVII. árg. WINNIPEG, NÓVEMBER 1912. Nr. 9.
Út-úr þoku-myrkrinu.
Eitthvert liörmulegasta ótíðar-ár, sem gekk yfir ís-
land, liina ástkæru ættjörð vora, á öldinni síðustu, var
árið 1882. Sérstaklega var sumarið ])á ógurleg harð-
neskju-tíð. Eitstjóri blaðs þessa liafðist um það leyti
\ið á Islandi og getr um þetta borið af eigin persónulegri
reynd. En sagt hafa oss sumir þeirra, er á því sumri
fluttust hingað vestr af íslandi, að er komið var gegnum
slœðinginn af hinni köldu ísamóðu, sem lá einsog belti um-
hverfis landið, eina dagleið eða svo rití rúmsjó, hafi allt
í einu birt til og loftið hlýnað. Og er aftr var litið, hafi
lengi í þeirri átt sézt feikna-stór þoku-bakki, einsog grár
byngr eða fjallhryggr, mjög kaldranalegr, rísandi upp-
frá haf-fletinum. Island var að sjálfsögðu horfið, en
allir vissu, að það leyndist að baki hins gráa veggjar,
þarna inní þoku-hjúpinum.
Þá er vér, kristnir nútíðarmenn, rennum huga vorum
aftr í tímann, til kirkju drottins vors Jesú Krists á
miðöldunum, hinum dimmu öldum í kirkjusögunni, ber
fyrir einsog þokubakka álengdar í þeirri átt, kulda-
legan mjög og ískyggilegan. Þar fyrir handan, inní þok-
unni, á miðalda-kirkjan lieima. Næsta ervitt veitir oss
að átta oss á því, að kristinn kirkjulýðr skuli nokkurn
tíma hafa getað átt byggistöð í því vetrarkennda hálf-
rökkri, því aldarbragrinn í hinum kristna heirni nú er svo
nauða-ólíkr því, sem þá var.