Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Side 59

TVÆR SÖGUR
57
Jæknirinn voru tvær meðal almanaks-
gátur. Svo labbaði hún ofan á síma-
stöð.
‘ Leifi? Heyrðu! Fg þarf endilega
að tala við þig í kvöld. — Já, já, auð-
vitað er eg á fótum. — Néi, eg er ekki
búin að fá herbergi. — Æi nei, ekki
“Land”. — Tiktúrur! Við getum nú
talað um það í kvöld. — Hvar? A
horninu á “Uppsölum”. — Já, Landa-
kotsmegin -— hálf 9. — Já, áreiðan-
lega. Sæll.”
“Hvað eiga þessar vífllengjur og
tiktúrur að þýða, að vilja fara að leita
uppi einhverja sveitafólks kaffi-holv
inni á Laugavegi?” sagði Leifi önug-
lega um leið og hann sneyddi fyrir poll
á götunni. — “Og þú ert enn í fangelsi
hjá Hönsu hex?”
“Eg fer þaðan á fimtudaginn,” svar-
aði Rúna lágt, án þess að líta upp.
Hann þrýsti hönd hennar og hvísl-
aði blíðlega: “Nú, það var þetta,
sem þú ætlaðir að segja mér. — Við
skulum snúa við og fara inn á “Land”.
Eg skal traktera þig á öllu því súkku-
laði, sem náunginn þar hefir.”
“Það er fleira, sem eg þarf að segja
þér.”
“Þú getur eins sagt mér það nið’r á
‘Landi’.”
“Nei, eg get ekki sagt þér það niður
á ‘Landi’.”
Þau gengu frarríhjá timbur-porti:
“Gisting fyrir ferðamenn, hestar
geymdir”.
“Átti eg ekki á von! Þetta er ein-
hver óþverra holan. Þú ætlast þó
ekki til að eg fari hérna inn? Eg gæti
ekki verið þektur fyrir það! ”
“Dálítið lengra. — Hérna er það.”
Þau komu inn í hálfkalda, dimma
stofu, með þrem smáborðum, með mis-
munandi hreinum dúkum. Þau tóku
sér sæti. Leifi sló stafnum nokkrum
sinnum í borðið, eftir að hann hafði
árangurslaust svipast um eftir borð-
klukku.
Ung kona, með barn á handleggn-
um, kom inn í stofuna.
“Hvað hafið þér á boðstólum?
Kaffi, súkkulaði og heimabakað?”
“Nei, við höfum aðeins kaffi og
Vínarbrauð — og svo límonaði og
kex.”
Leifi leit ásökunaraugum til Rúnu.—
“Kaffi og vínarbrauð fyrir tvo. Þarf
maður að bíða lengi?”
“Nei, eg hefi heitt á könnunni,”
svaraði konan, og skelti hurðinni á eft-
ir sér.
“Heitt á könnunni! Það er víst dá-
gott skolavatn. — Eg er æði forvit-
inn að heyra þetta merkilega, sem þú
ætlar að segja mér. Þú ert eitthvað
svo álvarleg. Hann teygði sig yfir
borðið og ætlaði að kyssa hana.
“Uss, elsku góði, konan getur kom-
ið á hverju augnabliki.”
Það var orð og að sönnu; konan
kom rétt í þessu með rjúkandi kaffi
og vínarbrauð, á bakka.
“Hana! Þar erum við óhult. Láttu
það nú koma, alt þetta merk’lega, sem
þú ætlar að segja mér. — Mér finst nú
satt að segja, að þú sért þegar búin að
því-”
“Léifi! Eg fer — fer burt úr bæn-
um á fimtudagsmorguninn. Eg verð
að fara — verð — verð —”
“Ferð — burt — úr — bænum!”
Hann ýtti bollanum svo harkalega til,
að dúkurinn fékk væna ágjöf. —
“Sagðirðu: Fer burt úr bænum? Eða
misheyrðist mér?” Hann krepti hnef-