Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Síða 97

ÞJÓÐRÆKNLSSAMTÖK
95
myndun komst á fót, er ekki greinilega
ljóst. Um það leyti sem íslendingafé-
lagið (Framfarafélagið) var stofnað
1877, mun sú hugsun hafa vakað fyr-
ir stofnendunum, að félagið ynni engu
síður að andlegum en veraldlegum
málum. Húslestrasamkomurnar og
uppfræðsla unglinga í kristilegum
fræðum benda á það. Skoðun sú
(sem það fyfirkomulag þjóðfélagsins
er á sér stað hér í þessu landi eðlilega
getur a'f sér) að nauðsyn beri til ao
stofna sérstákan fé'lagsskap til iðkunar
og eflingar trúnm, hefir að líkindum
naumast þá verið farin að gera vart
við sig hjá öllum þorra manna, er ný-
komnir voru úr þjóðkirkju. Þess er
getið, að séra Páll Þorláksson hafi
heimsótt landa sína í Wmnipeg haust-
ið 1876 og aftur í októbermánuðj
1877, en í hvorugt skiftið er getið um
að hann hafi háldið guðsþjónustu
Séra Jón Bjarnason hefir níu daga við-
dvöl í Winnipeg, á leið til Nýja íslands.
þetta sama haust. Meðan hamr tefur
í bænum prédikar hann (sunnudaginn
21. dktóber 1877) í skólahúsi er átti
Meþódistasöfnuður einn (Grace
Church), er það fyrsta íslenzka pré-
dikanin flutt í Winmpeg’). Söfnuð
stofnaði hann eigi fyr en að áliðnu
sumri ári síðar, 11. ágúst 1878.
Höfðu báðir prestarnir gert nokkrar
ferðir norðan frá Nýja íslandi og upp
til bæjarins veturinn fyrir, til að pré-
dika, en árangurinn orðið sá, að fólk
skiftist um þá og fylgdi sinn hópurinn
hvorum. Söfnuður þessi var nefndur
"Þrennmgarsöfnuður , og voru fyrstir
fulltrúar hans Jón Þórðarson, Arngrím-
ur Jónsson og Andrea Fischer. Eigin-
4) Öerá Fr. J. B.: Saga isl. Nýl. I Wpg.
legan söfnuð stofnaði séra Páll eigi, en
hópur sá, sem honum fylgdi, hélt sér til
hans hvað öll prestverk snerti.
Fyrstu árin mun söfnuðurinn hafa
verið fremur fáliðaður, og eftir burt-
för séra Jóns Bjarnasonar til íslands
( 1880) lagðist hann að mestu leyti
mður, fluttu þá og ýmsir burtu, er fyr-
ir honum höfðu staðið, á meðal þeirra
Arngrímur Jónsson og kona hans
Helga Þorsteinsdóttir, Jón Þórðarson
o. fl. Árið 1881 er þó söfnuðurinn
vakinn við að nýju og veitti séra Háll-
dór Briem, er þá fluttist alfarinn úr
Nýja Islandi, honum forstöðu um
hríð5), en aðallega þjónaði hann þó
söfnuðum íslendinga í Minneota-ný-
lendunni. Frá því í maí um vorið
1882 og fram að byrjun ágústmánaðar
um sumarið, þjónar séra Halldór söfn-
uði þessum, en hverfur þá að því búnu
alfari til Islands. Er getið um það í
fyrsta tölúblaði “Leifs”, 5. máí 1883,
að safnaðarmál séu í hálfgerðu dái og
hafi fundir eigi verið háldnir nærri ár-
langt. En þá váknar áhugi að nýju.
Fundur er haldinn 8. og annar aftur
hinn 22. apríl. Á fyrri fundinum er
kosin safnaðarnefnd: Sveinn Björns-
son, Jón Júlíus og Sigurður J. Jóhann-
esson, og er Sveinn Björnsson kjörinn
forseti. En á hinum síðara er ákveð-
ið, að söfnuðurinn skuli halda uppi
sunnudagálestrar-samkomum í húsi
Framfarafélagsins k'l. 3 á hverjum
hélgum degi og kaupa til samkomu-
halda þessara 12 sálmabækur. Nokkr-
ir fundir eru svo haldnir þetta og næst-
komandi ár, en kvartað er yfir því að
fáir halfi innritast í söfnuðinn, og hafi
þó verið reynt til að fá fólk til að
5) Séra FritSr. Hallgrímsson: Minningar-