Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Side 117

LANDSKULD
115
ið gæti úr sársauka foennar, því svo oft
hafði hún strokið hlýjum höndum úr
smá misfellum, sem mér höfðu mætt.
En alt, sem eg kom mér að að segja,
var: “Okkur þykir öllum svo mikið
fyrir að Einar féll.”
Já, Rúna mín, eg veit það og finn
t>að. En það eru fleiri en hann, sem
eg hefi verið að hugsa um í dag —
dánir ástvinir og dánar vonir. Það
eru mörg ár síðan eg misti manninn
minn, og enn fleiri ár síðan eg misti
lítinn dreng, sem við áttum, sem líka
hét Einar. Það hefir kanske verið
nafnið, sem eg tók trygð við, því við
erum stundum svo undarleg og getum
ekki skilið okkar eigið hugarfar. —
En stundum fanst mér eitthvað svipað
í lundarfari þeirra, þó annar væri barn
þegar hann dó, en hinn nærri fullorð-
inn þegar eg fyrst kyntist honum. —
Það gerir nú í rauninni minna til, hvað
okkur mætir, þessum gömlu skörum,
því æfin er þá og þegar á enda, en
stundum finst manni lífið strangt í við-
skiftum, og margt kemur fyrir á langri
leið, Rúna mín. — Eg hefði nú einu
sinni svarið fyrir, að eg mundi nokk-
urntíma sætta mig við að missa litla
drenginn minn — sætta mig við að
hann dó áður en hann fékk að þroskast
og vaxa og njóta alls þess góða, sem
lífið hefir að bjóða, ef fólkið kann að
lifa rétt gagnvart sjálfum sér og öðr-
um. — Nú veit eg ekki nema það hafi
verið honum fyrir beztu og mér líka að
hann dó ungur. — Guð hjálpi öllum
mæðrum. sem missa drengina sína
þessu voða stríði — já, guð hjálpi öll-
um sem missa sína.”
Ingibjörg stundi við og berraði tár-
in, sem nú höfðu runnið óhindrað nið-
ur vanga hennar. Hún klappaði mér
þýðlega á höfuðið um leið og hún
sagði: “Þú varst væn að koma hér
upp til mín, Rúna mín. Mér fanst eg
vera ein stödd úti á eyðihjarni mann-
lífsins. En það er rangt að láta svona
hugsanir fá yfirhönd í huga sér, því
þegar í raunirnar rekur, þá er nú fólk-
ið gott..
Aumingja Sigfríður, hvernig skyldi
henni líða, ef hún er búin að frétta
þetta?”
“Hvað — var ekki alt búið á milli
þeirra, Ingibjörg?”
“Jú — búið og ek'ki búið. “Rlað
skilur bakka og egg; en anda, sem
unnast, fær aldregi eilífð að skilið”.
Og ekki þykir mér ólíklegt, ef þeim
hefði báðum auðnast að koma lifandi
til baka úr þessum hildarleik, að þau
hefðu yfirvegað þessi mál með meiri
ró og sanngirni, heldur en þau gerðu
áður en þau fóru.”
“Hvað bar þeim á milli, svona alt í
einu? Ot af hverju kom það, að Sig-
fríður sagði Einari upp?” spurði eg.
“Veiztu ekki, barn, að það reis út
af stríðinu.”
“Er þér sama þó þú segir mér frá
því?” spurði eg hikandi. — Mér datt
í hug að það gerði henni gott, að tala
um Einar sem lifandi; hún hætti bá að
hugsa um hann dauðan — á meðan.
Ingibjörg gamla þagði við stundar-
korn, svo leit hún á mig um leið og
hún sagði: “Eg ætti ekki að tala um
það — allra sízt nú — en ef það gæti
orðið til þess að þú lærðir af því, ef
eitthvað svipað kæmi fyrir þig á lífs-
leiðinni, að stífni og ósveigjanlegleiki
við þá sem manm standa næstir, leiði
sjaldan gott af sér, þá er mér sama þó
eg segi þér frá því, eins og það gekk
til. — Alt fór nú svona af því Einar