Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Qupperneq 127

FJÖGUR ÆFINTÝRI
125
II.
LYKLARNIR.
Þjófalykill sagði einhverju sinni við
nágranna sinn: “Eg er altaf önnum
kafinn, en ])ú liggur hér á sama stað og
hefst ekki að. Eg er á þönum nótt og
nýtan dag, en þú ihýrist einatt heima.”
Gamli iykillinn vildi helzt komast hjá
að svara, en mælti þó eftir stundailþögn:
“Það eru til ramgjörvar eikardyr.
Þeim loka eg einn og opna þær aftur á
sínum tfma.”
“Látum svo vera,” svaraði þjófalykill-
inn, “eða veiztu kanske ekki að veröld-
in er krök af dyrum?”
“Allar aðrar dyr eru mér óviðkom-
andi,” sagði gamli lykillinn. “Eg opna
engar þeirra, hvað sem í hoði er.”
“Geturðu það ekki? Eg get opnað
hvaða dyr, sem um er að ræða.”
Og þjófalykillinn hugsaði með sjálf-
um sér að gaimli lykillinn hlyti að vera
fádæma flón, ef hann gæti ekki opnað
nema einar dyr. Gamli lykillinn sagði:
“Ini ert alræmdur þjófalykill, en eg
héfi alla mína æfi verið vandaður og
heiðvirður dyralykill.”
Þetta var algerlega ofvaxið skilningi
þjófalykilsins. Hann liafði aldrei haft
nokkra minstu hugmynd um ráð-
vendni dpa heiðarlegt iíflerni, og liélt
þess vegna blátt áfram að gamli lykill-
inn væri ekki lengur með ölíum mjalla.
III.
JáFNRÉTTI.
iStórfiskur einn réðist á síli og æflaði
að gleypa það. Sílið skrækti áimátlega:
“Þetta er ranglátt. Mig langar einnig
til að njóta lífsins. Allir fiskar eru
jaifnir fyrir lögunum.”
iStórfiskurinn svaraði:
“Hvað gengur á? Eg ætla ekki að
fara að deila við þig um það, hvort við
séum jafnir fyrir lögunum eða ekki. Ef
þú viit komast hjá að eg eti þig, þá
skaltu gleypa mig undireins ef þú getur.
Þú þarft ekkert að óttast, eg skal ekki
sýna nokkurn minsta móbþróa.”
Sílið þandi ginið eins og frekast mátti
verða og gerði hverja atrennuna annari
meiri til þess að svelgja i 'sig stórfisk-
inn. Loks gafst það upp andvarpandi
og sagði:
“Þú hefir borið hærra hlut. Ivomdu
og gieyptu mig.”
IV.
KERTIN.
Það logaði á tveimur kertum og mörg-
um veggjalömpum. Maður las upphátt
i æfingabók, en nokkrir lilustuðu á
steinþogjandi.
Logarnir titruðu. Kertin hlustuðu
líka — þeim þótti gaman að hlusta: en
einhversstaðar smaug dragsúgur inn í
hertbergið, — þess vegna titruðu log-
arnir.
Maðurinn lauk lestrinum. Það var
slökt á kertunum og fólkið tíndist
burfcu.
Og alt var við það sama og áður.
Það iogaði á grá kerti. Ivona sat við
sauma. Barn svaf í vöggu og hóstaði
up púr svefninuin. Einhversstaðar kom
dragsúgur frá veggjunum. Ivertið grét
þungum, hvítum tárum. Tárin breytt-
ust í frostperlur. Nú var komin aftur-
elding. Konan, rauðeygð aif vökulag-
inu, sat enn við sauma. Hún slökti á
kertinu en hélt samt áfram að sauma.
Og alt var við það sama og áður.
Það logaði á þrem gulum kertum. I
iíkkistu iá maður — gulur og kaldur.
Einhver las upp úr bók. — Ivona grét.
Kertaljósin voru komin að dauða af
sorg og ótta. Svo komu margir menn.
Þeir sungu — og mistu taumhald á tii-
finningum sínum. Kistunni var lyft
upp. Næst var slökt á kerfunum. Fólk-
ið smátíndist í burfu.
Og ait var við það sama og áður.