Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1966, Blaðsíða 40

22
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
landa mína skifta um heimatrú sína
til ins heimskara, þó ekki sé ég
kirkjurækinn. Svo mæli ég það um,
að þið hafið vel að verið.
Hér í byggð er kristnin nokkuð
sundurleit. Enginn held ég trúi á
kirkjufélagið öðruvísi en svo, að það
sé mannlegast að vera með því, sök-
um aflsmunar. Unítarar eru ýmsir,
og þykjast góðir af, nema nafninu,
þeir skafa það af sér. Nýguðfræð-
ingarnir væru nálega allir, væri það
virðulegri deildin, örfáir sem þætti
prestur sinn batna við ofurlítinn ýr-
ing af andatrú og draumspeki.
Ásmundur Guðmundsson bauð
söfnuðinum hérna prest að heiman
mjög ódýran, að sagt var, $600.00
fyrir ferð hingað og níu mánaða
starf hér. Því kvað hafa verið hafn-
að, og ekki veit ég, að neinar aðrar
prests-ráðstafanir hafi teknar verið.
Þó kann það að vera.
Já, það var gott að þú skrifaðir
móti þessari eitur-orma og nöðru-
kyns-rækt á íslandi, af skemmdar-
vörgum frá öðrum löndum, eins og
t. d. hérum og vatnsrottum. Annar
eyðir grænskóg og grasi, hinn fisk-
um og seiði í ám og vötnum. Ég er
hissa hvílík flón greindir menn eru.
Ég veit þú hefir haft lag á að segja
þetta svo, að þessi hefndargjafa-vel-
vilji framfúsra en óframsýnna
manna verður spaugilegur, ekki síð-
ur en uppkaup okkar Vestmanna á
öllu íslandi forðum. Sú grein þín var
svo hæðilega meinfyndin við hreykn-
ina, að mér var yndi að því. Annars
vóru það minningar og smáskrýtlur,
hnittin svör manna og þessh. sem
mér fannst þú auðugur af, sem ég
vildi þú ritaðir upp líka til geymslu.
Þú trúir varla, hvílíkt gull mér
finnst að hljóti að vera í öllu slíku
fyrir menningar-sögumanninn og
skáldið, hvenær sem þá ber að ótóm-
um kofum..
Heyrðu, Helgi! .... (hér vantar
eitthvað í bréfið).
Hér ganga áköf votviðri enn.
Framanaf lengi vóru þau aðeins ár-
gæzka. Nú er votlendi vatni flotið og
harðvelli jafnvel ógrösugt. Sverfur
nærri að ofvöxtur sé að koma í korn-
stöng, þar sem akrar eru á hávöðum
og lægðir verða víst vatnsétnar.
Auðvitað gæti bráðkomandi þurrkar
bætt mjög úr þessum horfum. í gær-
kveldi var ég svo leiður á sullinu,
að ég kvað sulluga vísu um það í
„gamla stíl“ Jóns Bægisár-skalla og
slíkra karla. Ég kveð nú oftast við
sjálfan mig, en fyrst ég er að tala
við þig núna, er bezt ég hafi vísuna
yfir. Hún er svona:
Hrekkja-karl er himinninn,
hreytinn dag og nætur.
Heimurinn allur út-m.....
undan honum grætur.
Maður á að geta gert að gamni
sínu, þó að rigni — meðan hægt er
að hafa fataskipti.
Ég hafði fyrir löngu ætlað að senda
þér línu, og ýmsum fleirum þarna
við Wynyard, en það hefir farizt fyr-
ir, og nota ég þó hverja stund, til að
éta eða sofa, eða vinna eða skrifa. Þó
ekkert fari til spillis af lífinu, er
aldrei afgangur.
Ég þakka þér kærlega skemmtun-
ina seinast, og ykkur öllum. Bið að
heilsa konu þinni og dóttur, og öll-
um mínum kunningjum. Ég held þú
vitir hverjir þeir eru.
Ekki lét ég konuna vita, að ég væri