Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1966, Qupperneq 56

38
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
„Þegar einhver angurværð grípur
mig, les ég jafnan „Rubaiyat“ eftir
Omar hinn persneska . . . það lætur
mig í svipinn, gleyma öllu öðru og
færir einhverja draumkennda ró yfir
huga minn:
„Open then door!
You know how little while
we have to stay,
and, once departed,
may return no more.“
... Ég hef verið að raula þessar
línur eftir R. L. Stevenson: „Home
is the sailor home from the sea and
the hunter home from the hill.“ Mér
finnst þetta eiga svo vel við skamm-
degið og haustkveld ævinnar. •—
„Eða var það feigðin, sem kallaði að
mér?“
í dag raula ég þetta eftir Long-
fellow:
„And whenever the way
seemed long,
or his heart began to fail,
she would sing a more
wonderful song,
or tell a more marvellous tale.“
Og á stundum finnst mér að ég sé
þreyttur, vegurinn langur og kjark-
urinn vilja bila. En þá syngur konan
mín sólarljóðin sín, og það gleður og
hressir huga minn....
Ég fékk gott bréf frá síra Birni...
Hann biður um jólasögu í Samein-
inguna.... Mér þætti leitt að geta
það ekki, því hann er mér vinveittur
og talar vel um rit mín.... Eftir
hann var góður ritdómur í „Vín-
land“ um Eirík Hansson. En á þeim
árum var góður ritdómur mér mikils
virði....
Ég kynntist skáldinu Sigurði Jó-
hannssyni í Van.... Hann er tilfinn-
ingamaður og góðmenni.... Honum
þótti vænt um S. G. S. og kvæði
hans og raulaði oft þessa vísu eftir
Stephan:
„Það er hart í heiminum —
Hvimleitt margt er við hann —
Þegja og kvarta aldrei um
eigin hjarta-sviðann.“
Ég sagði honum að uppáhalds-vísa
mín (eftir Stephan) væri þessi:
„Einn að róla sér með sitt
soll og ólund firrtir —
Út um hóla er yndið mitt,
ef af sólu birtir.“
Ég hef verið að lesa um Jón Sig-
urðsson . . . þegar ég les um ísland
og íslendinga, þá kemur í mig sár
heimþrá . . . þegar ég renni hugan-
um til æskustöðvanna, finnst mér að
berjahvammurinn minn muni vera
fegursti bletturinn á jarðríki.“
Margar greinar úr „Dagbók 11“
komu í Lögbergi, 23. des. 1920 (bls.
12—13) undir fyrirsögninni „í kjarr-
inu við engið“, og verður því ekkert
tekið úr þeim hér. Mest er þetta um
skáld og rithöfunda, sem hann met-
ur mikils.
Það er mikill fróðleikur í „Dagbók
11“ fyrir hvern þann, sem í þeim
vill grúska. Þar eru mannlýsingar
ótal samferðamanna, skyldra og ó-
skyldra, einnig minnzt á fjölda mörg
kanadísk skáld og endurminningar
frá Nýja Skotlandi; þar segir Jó-
hann: „Þegar maðurinn er kominn