Harpan - 01.02.1937, Blaðsíða 14

H
A
R
A
N
,Ég var ekki búinn að leggja
á borðið, yðar hátign“, stundi
hann, „og nú get ég ekki lokið
við að baka kökurnar, því að
hönd mín klemmdist svo illa á
milli! Þetta er hræðilegt“.
Það fannst gestunum lika, því
að þeir urðu að fara, án þess að
fá vott né þurrt, og konunginum
var gramt í geði, en allra leiðin-
legast þótti honum að þurfa að
hafa Söru, sem var stofustúlka-
Hún var eini kvenmaðurinn í
allri höllinni, því að engin önn-
ur vildi vera þar, en konungur-
inn gat ekki án hennar verið,
því að það þurfti að þvo svo
mörg gólf og þurka af og sópa.
„Bíddu bara hæg, Sara mín“,
hugsaði konungurinn, „ég skal
finna eitthvað upp, svo að ég
þurfi þín ekki með, því að ég er
orðinn leiður á að hafa þig“.
Næsta morgun skeði nokkuð
leiðinlegt- Konungurinn vaknaði
i hinu einkennilega rúmi sínu,
sem var þannig útbúið, að það
átti að vekja hann á vissum tíma,
svo þurfti að klæða hann. Það
var líka allt gert med vélum.
Þær burstuðu fötin og skóna,
fægðu kórónuna og færðu hann
svo í fötin, bara ef hann þrýsti
á hnappa.
Þegar hann var búinn að
klæða sig, settist hann á stól.
sem gekk fyrir rafmagni, og ók
af stað. Þegar hann kom að
stiganum, sat Sara á neðsta
þrepinu og þurkaði af tveimur
1*
P
stórum og fallegum vösum. Og
nú ók konungur niður stigann
af fullri ferð, en allt í einu rakst
hann á Söru, sem datt á vasana
og braut annan þeirra, konung-
ur datt líka og meiddi sig, og
stóllinn stöðvaðist, og það þótti
konunginum verst, því að nú
gat hann ekki komið honum af
stað aftur. En Sara varð reið og
skammaði konunginn, af því að
hann hafði fellt hana, en kon-
ungur þorði ekki að segja henni
upp — bara að hann gæti feng-
ið vél, sem losaði hann við
Söru.
En svo einkennilega vildi til,
að einmitt sama dag kom töfra-
maður og sýndi konunginum in-
dæla vél, sem gæti gert allt, sem
dugleg stofuslúlka gerði. Ivon-
ungur varð himinlifandi og keypti
vélina. Það fvlgdi litil bók, sem
sagði hvernig ætti að nota vél-
ina, og konungurinn hlakkaði til
að reyna hana.
Nú getur hún gert það, sem
Sara er vön að gera, og ég get
sagt henni upp“, hugsaði kon-
ungurinn og sneri einni sveif-
inni. „Urrrr“, sagði vélin og vagg-
aði um gólfið og burstaði teppið
og þurkaði af, svo vel að kon-
ungur varð stór-hrifinn- „Þetta
er góð uppfynding", sagði hann,
„en livar er leiðarvísirinn ? Ég
ætla að reyna hinar sveifarnar á
vélinni“. Hann leitaði og leítaði,
en gat ekki fundið bókina, svo
datt honum í hug, að hann hafði