Harpan - 01.02.1937, Blaðsíða 23

H
A
R
A
N
P
Því að einmitt daginn áður
hafði Ole Teuts, sem var á leið
frá Danmörku með kornfarm
unnið annálsvert þrekvirki. Hann
hafði fyrst fallið í hendur óvin-
anna, en síðan vegna einkenni-
legrar tilviljunar og með mikilli
dirfsku heppnast að ná aftur
skipi sínu og komist klakklaust
leiðar sinnar. Að vísu hafði bar-
daginn kostað líf tveggja manna.
En nú var f>ó korn til í ríkum
mæli, og bæði bær og byggðir
gátu orðið þess aðnjótandi. Og
þennan eftirmiðdag átti að skipta
korninu á milli manna.
„Já, pað væri sannarlega mik-
ils vert að vera þátttakandi i
slíkum hreystiverkum*, sagði
Niels.
„Ho-o við verðum vist að gera
okkur að góðu að slíta skóla-
bekkjunum,11 sagði Ulrík Lúve
hálf gremjulega. „Og þegar við
einhverntíma verum fullvaxta
menn og okkar eigin herrar, þá
er þessu öllu vitanlega lokið, en
ef þið eruð á sama máli og ég,
þá----------“.
„Þá“, sögðu hinir ákafir.
Ulrik Lúve leit sem snöggvast
á þá, en hélt síöan áfram í öðr-
um tón: „Nú, að svo stöddu vil
ekki segja neitt, en t. d. seinna“.
Hinir færðu sig nærhonum, en
um leið var athygli þeirra veitt
í aðra átt. Múgur og margmenni
var samankomið niður við hús
bæjarfógetans, flest bændur. Þeir
hrópuðu og æptu hver upp í ann-
an, og var þar ógurlegur hávaði
og gauragangur.
Drengirnir höfðu á svipstundu
komizt inn í miðjan hópinn og
fengu brátt vitneskju um orsök-
ina að þessari heift bændanna.
Skipting kornsins var að þeirra
áliti óréttlát, vegna þess að þeir,
sem bjuggu nálægt bænum, áttu
að fá meira korn en hinir, sem
bjuggu fjær. Slíkt vildu þeir ekki
gera sér að góðu. Jöfn skipti
áttu að fara fram, og nú voru
þeir saman komnir til að krefj-
ast réttar síns. Bæjarfógetinn
kom að lokum út til að stilla til
friðar. Hann hélt því fram, að
það væri ekki til nógu mikið
korn til þess, að allir gætu feng-
ið jafnt. En bændurnir hrópuðu
með enn meiri ákafa. Og þegar
borgaraskytta ein reyndi að
reka þá burt með brugðnu sverði,
varð ærið róstu.samt í hópnum.
Bændurnir urðu alveg óðir, og
margir þeirra manna, sem feng-
ust við kornskiptinguna, voru
beittir ofdeldi og dregnir á hár-
inu niður á bryggjuna. Hvað var
þetta? Var. ætlun bændanna að
kasta þeim í sjóinn. Nei, þetta
gekk allt of langt, hugsuðu. dreng-
irnir hryggir. En svo kom hjálp-
in til allrar hamingju á síðustu
stundu. En sú hjálp kom raunar
þaðan, sem þeir sízt höfðu vænst
hennar. Einnmitt þegar borgar-
skytturnar voru búnar að fylkja
liði og albúnir að skakka leik-
inn, heyrðist hrópað utan úr eyju
21