blaðið - 24.03.2007, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 24. MARS 2007
blaðið
„Ég var í stöðugri leit, var sveimhugi sem lifði í Ijóðum.
Þegar ég lenti inni í leikhúsinu á Akureyri, ómótaður
unglingur, þá kom ég inn í heim þar sem var rýmifyrir
tilfinningar mínar, þrár og langanir. Ég gat búið eitthvað
til úr þessum tilfinningum."
V' iðar Eggertsson
steig ungur maður
á leiksvið og hefur
síðan unnið sem
leikari og leikstjóri.
„Þegar ég skoða líf
mitt sé ég að ég hef
alltaf verið að fást við sjálfan mig,“
segir hann. „Samt á ég ekki minn-
ingar, eingöngu frásagnir annarra
um tilvist mína. Ég man ekki neitt
en rígheld i þessar myndir sem aðrir
hafa fært mér af því sem einu sinni
var. Ég er í sjálfu sér mjög sáttur við
þetta en ég hef stundum hugsað um
' það af hverju ég man ekkert. Öðru
hvoru hitti ég fólk sem minnist ein-
hvers í sambandi við mig og ég man
það ekki. Ég hef sætt mig við þetta
með því að halda fram að ég lifi bara
í núinu og framtíðinni en ekki í for-
tíðinni. Kannski er það bara hálf-
kærsknisleg afsökun fyrir því að
horfast ekki í augu við þetta."
Miskunnarlausir tímar
Hvaðafrásagnir annarra eru þetta?
„Ég varð fyrir mjög undarlegri
reynslu sem barn. Móðir mín, fá-
tæk verksmiðjukona, frá Akureyri,
ákvað að freista gæfunnar í lífinu
og fara suður eftir strið, þá rúmlega
þrítug. Hana dreymdi drauma eins
og kannski allar verksmiðjustúlkur
heimsins hafa gert um að fara eitt-
hvað þar sem lífið væri betra. Hún
kom til Reykjavíkur á þeim tíma
þegar gríðarlegur fólksstraumur var
til borgarinnar og mikil húsnæði-
sekla. Hún vann í Vinnufatagerðinni
við að sauma vinnuvettlinga. Hún
varð ófrísk og svo ólánsöm að barns-
faðir hennar vildi ekkert með hana
hafa.
Það er ekki fyrr en hún átti að
fæða að það uppgötvast að hún
gekk með tvíbura. Hún fæddi
dreng og stúlku, drengurinn var
ég. Þetta voru miskunnarlausir
tímar og engin úrræði fyrir ein-
stæða móður með tvö börn. Henni
var bent á að setja þessi nýfæddu
börn sín á vöggustofu sem var
rekin af virtum konum í bænum.
Þar vorum við vistuð, ég og systir
mín. Móðir mín ætlaði ekki að
hafa okkur þar lengi, stefndi að því
að koma sér upp húsnæði svo hún
gæti tekið okkur til sín. Hún flutti
til Njarðvikur, fékk sér vinnu og
lagði fyrir pening til að geta eign-
ast húsnæði. Það liðu tvö og hálft
ár þar til sá draumur varð að veru-
leika. Við systkinin vorum á vöggu-
stofunni frá sumrinu 1954 fram í
desember 1956.“
Lokaður heimur vöggustofunnar
Þú gerðir útvarpsþátt um þessa
vöggustofu sem var fluttur í Ríkis-
útvarpið árið 1993. Afhverju fannst
þér mikilvœgt að gera útvarpsþátt
um hana?
„Ég vissi alltaf að þetta hefði verið
skrýtin tími. Löngu seinna þegar
ég var að verða fertugur fór ég að
safna upplýsingum um vöggustof-
una, þennan tíma og þetta líf. Ég
hafði að yfirskini að ég vildi búa
til útvarpsþátt úr þessum upplýs-
ingum. Það hefur alltaf verið eina
leið mín í lífinu til að nálgast eitt-
hvað sem hefur gerst í lífi mínu, að
gera listaverk úr því. Þannig var
einnig í þetta sinn.
Ég spurði móður mína um
þennan tíma en hún sagðist ekkert
muna. Nokkrum mánuðum síðar
spurði ég hana aftur hvað hefði
gerst og gat ýtt að henni ákveðnum
staðreyndum. Þá brast hún í óstöðv-
andi grát og kom ekki upp orði. Ég
hélt áfram með reglulegu millibili