blaðið - 26.05.2007, Blaðsíða 33

blaðið
LAUGARDAGUR 26. MAÍ 2007 33
Óli Stefán Flóventsson,
knattspymumaöur
Tvær viagra og
ekkert gerðist
Við vorum í keppnisferð á Spáni. Á þessum
tíma var auglýsing í gangi þar sem maður fer í skó-
burstavél og buxurnar rifna utan af honum. Það var
þannig vél í lobbýinu á hótelinu. Einn af liðsfélög-
unum fer að pússa skóna sína og rífur sig svo úr bux-
unum þegar enginn sér til. Síðan labbar hann að
afgreiðslufólkinu og segir að vélin hafi gleypt bux-
urnar. Þetta er eitthvað það fyndnasta sem ég hef
upplifað. Spánverjarnir að grandskoða skóbursta-
vélina og fíflið stóð á nærbuxunum og þóttist vera
miður sín.
Svo er önnur að lokum. Það var búið að vera
mikil umræða um viagra alla ferðina. Eitt kvöldið
ákváðum við nokkrir að skella okkur á kaffihús,
en þá kemur einn við í apótekinu og kaupir heila
krukku af viagra, hann bara varð að prófa þetta.
Svo fórum við á kaffihúsið en félaginn var alltaf
að horfa í klofið á sér en við skildum ekkert út af
hverju. Síðan verður hann alltaf vonsviknari og
vonsviknari og eiginlega bara örvæntingarfullur.
Og við spurðum hvað ami eiginlega að en þá svarar
hann: „Eg gleypti tvær helvítis pillur og það gerist
ekki neitt, maður þarf forleik þó maður sé á þessu
helvíti.“ En ég tek það fram að pillurnar fóru heim
með okkur og komu að góðum notum síðar meir.
Flest íþróttafólk hefur ferðast
víða um heitninn með liðum
sínum í keppnis- og æfinga-
ferðutn. Á þessum ferðalögum
verða til ógleymatilegar mittn-
ingar. Við hjá Blaðinu háðum
þekkt ísletiskt íþróttafólk að
rifja upp fyndnustu ferðasög-
urnar og deila þeitn tneð okkur.
í flugstöð á
g-strengnum
Ég var að keppa í Portúgal með A-landslið-
inu um daginn. Við áttum leik við Irland en
Portúgal var að keppa á undan okkur. Við
fórum að hita upp og Rakel Logadóttir fór að
taka einhverja spretti. Eftir að vera búin að
djöflast í upphitun varð hún svakalega þyrst
og hljóp að vatnsbrúsunum. Hún byrjaði að
drekka úr einum brúsanum eins og vitlaus
manneskja. En þetta voru ekki brúsarnir
okkar, þetta voru brúsarnir frá Portúgölunum.
Þetta væri ekki frásögur færandi nema fyrir
það, að þær notuðu ekki þennan tiltekna
brúsa til að drekka úr, heldur hentu í hann
gömlum tyggjóslummum og einhverra hluta
vegna var vatn í honum líka. Rakel stóð bara
og þambaði vatn með gömlum tyggjóklessum.
Þetta var jafn fyndið og það var ógeðslegt.
Svo finnst mér nú reyndar alltaf jafn fynd-
inn þessi kúk og piss-húmor sem er í svona
ferðum. Við vorum staddar á einhverjum
flugvelli; man ekki alveg hvar. Ásthildur stóð
og var að skoða eitthvað en þá rauk Olga að
henni og girti niður um hana. Ásthildur stóð
því þarna á g-strengnum eins og fífl.
Kvenkyns dómari
í sturtu með liðinu
Grindavíkurliðið fór til Þýskalnds fyrir síð-
asta tímabil. Við vorum á hóteli í Frankfurt,
feikilega stóru og glæsilegu með gufubaði og
öllu tilheyrandi. Svo ætluðum við félagarnir
að fara að skella okkur í gufu og allir á stutt-
buxunum. En þá vorum við bara stoppaðir
og þurftum að fara úr, og allir bara á sprell-
anum. Þarna kynntumst við fyrst nektinni í
Þýskalandi.
Þegar við kepptum í síðasta leiknum voru
dómararnir bæði kvenkyns og karlkyns sem
er mjög óvenjulegt. Eftir leikinn spurði karl-
kyns dómarinn hvort hann mætti ekki fara
í sturtu með okkur. Okkur, sem eldri erum,
fannst þetta frekar undarlegt og ég tala nú
ekki um eftir að hafa kynnst nektarstefnu
Þjóðverja, þannig að eldri mennirnir biðu
með sturtuna. Yngri pjakkarnir sögðu bara já
og héldu að hann væri bara að meina sjálfan
sig og þeir skelltu sér bara í sturtu og ekkert
mál með það. En viti menn, mætir ekki kven-
kyns dómarinn, þessi líka fíni skrokkur, og
bara skellir sér í sturtuna með strákunum.
Hún byrjaði bara að maka á sig sápu við hlið-
ina á guttunum. Þeir voru fljótir að koma sér
úr sturtunni, nema einn, Armann Vilbergs-
son, stóð bara með hann beinstífan og starði.
Þetta var gjörsamlega óborganlegt.
Fylgir gamall
karl herberginu?
Keflavíkurliðið fór í æfingaferð til Kóngsins
Köben haustið 2004. Við vorum búnar að afla
fjár í þetta sjálfar þannig að það var ekki til mik-
ill peningur til að vera á einhverju 5 stjörnu hót-
eli. Þegar við komum á „hótelið" vorum við nú
frekar þreytt og allir vildu vera fyrstir að fá her-
bergi. Þjálfarinn, Sverrir Þór, fékk fyrsta lykil-
inn og varsvona svakalega ánægður með þetta
og skokkaði upp á aðra hæð með töskuna sína.
Töskurnar komust ekki í lyftuna, því hún var
bara akkúrat fyrir einn mann. Allt í einu kom
Sverrir stökkvandi niður stigann en engu var
líkara en að það hafi verið draugur í herberginu.
Hann reyndi eftir bestu getu að halda ró sinni
og spurði Dóra (sá sem átti „hótelið"): „Fylgir
gamall, alskeggjaður karlmaður herberginu?
Því yfirleitt þar sem ég kem er bara eitt súkku-
laði á koddanum.“ Þá var hótelstjórinn bara
svona aumingjagóður að hann leyfði rónunum
að leggja sig yfir daginn. Dóri hótelstjóri skildi
nú ekkert í því hvað við íslendingarnir værum
að æsa okkur yfir svona lítilræði þótt einn og
einn róni fylgdi herbergjunum, enda allir svo
„ligeglad“ í Köben.
Anna María Sveinsdóttir, fyrrverandi
landsliðskona í körfubolta
Ekki gott að fá kæli-
sprey á skallann
Ég var í ferð með 18 ára landsliðinu úti í Bo-
sníu. Þegar líða tók að lokum mótsins fórum
við út að borða á svaka fínan stað. Þegar við
vorum búnar að borða skelltum við okkur upp
í rútu og þjálfarinn spurði hvort ekki væru allar
mættar. Okkur fannst það mjög fyndið að spyrja
að þessu í staðinn fyrir að taka manntal þannig
við förum að fíflast og segja að það vanti hina
og þessa. Síðan lagði rútan af stað inn í bæinn
en veitingastaðurinn var langt fýrir utan. Þegar
við vorum að verða komnar inn í bæinn fékk ég
símtal en þá gleymdust tvær stelpur á veitinga-
staðnum einhvers staðar í útnára í Bosníu. Það
þurfti að snúa rútunni við og ná í stelpurnar.
Okkur fannst þetta mjög fyndið, en ég held að
þjálfaranum hafi ekki fundist það fyndið að
tvær ljóshærðar stelpur væru einhvers staðar
einar í Bosníu.
Svo einu sinni þegar ég var að keppa með 16
ára landsliðinu fórum við í veðmál við þjálfar-
ana um að efvið yrðum Norðurlandameistarar-
myndu þeir snoða sig. Við unnum titilinn og
þeir snoðuðu sig. En svo var ég mönuð upp í að
úða kælispreyi á skallann á einurn þeirra og ég
hljóp að honum og nánast frysti á honum skall-
ann. En það er víst ekkert sérstaklega þægilegt
að fá kælisprey á nýrakaðan skalla og ég fékk
þetta sjöfalt borgað til baka.