Fréttatíminn - 06.07.2012, Blaðsíða 24

V
ið Sunnefa Burgess höfðum
mælt okkur mót og þegar hún
lét sjá sig lá við að ég hrópaði
upp yfir mig; þetta var ekki
dökkhærða, þrekvaxna konan
sem ég átti von á og hefur sýnt hetjutilburði,
heldur nett og gullfalleg ung kona með sítt
ljóst hár. En Sunnefa Burgess hefur það sem
þarf til að láta drauma sína rætast. Fyrir
tæpri viku lauk hún BA í félagsráðgjöf og
bar ritgerð þeirra Þorbjargar Valgeirsdóttur
heitið „Sakhæfir geðsjúkir fangar – úrræði
og úrræðaleysi.“ Nú, nokkrum dögum áður
en dómur yfir fjöldamorðingjanum Anders
Behring Breikvik fellur, er ekki úr vegi að
spyrja Sunnefu út í niðurstöður þessarar
rannsóknar en fyrst ætlum við að heyra af
mjög svo ævintýranlegum ferðalögum Sun-
nefu um heiminn. Enda eru einkunnarorð
hennar „Don´t dream your life, but live your
dream,“ sem mætti útleggjast „Ekki láta þig
dreyma í lífinu, lifðu draum þinn.“
Í heimsreisu
„Burgess nafnið mitt kemur frá pabba sem
heitir Noel og er breskur. Þau mamma kynnt-
ust þegar mamma var í tannlæknisnámi í
Skotlandi, en hún heitir Lára Ingibjörg Ólafs-
dóttir. Pabbi er hins vegar menntaður verk-
fræðingur en starfaði lengi við breska sendi-
ráðið. Þau skildu eftir sextán ár en halda
mjög góðum samskiptum. Við erum fjögur
systkinin og ég er þriðja í röðinni og sú eina
sem fór inn á þessa braut.“
Samt var hún alls ekki viss um hvað hún
vildi læra en vissi að hún vildi ferðast og byrj-
aði því þar, 19 ára að aldri:
„Fyrst fór ég til Spánar í spænskuskóla um
sumarið, kom heim til að ákveða hvað ég vildi
gera fleira og fór í tíu mánaða heimsreisu. Við
fórum tvö saman, ég og Bogi vinur minn, og
flökkuðum um í tuttugu og tveimur löndum.
Við flugum til Bandaríkjanna, niður til Mið-
Ameríku í gegnum hana alla og Mexíkó,
tókum fimm daga rútuferð frá Guatemala
til Los Angeles og í rútunum kynntumst við
mörgu skemmtilegu fólki. Síðan fórum við
yfir til Thaiti og Cook Island og Fiji, síðan
yfir til Nýja- Sjálands þar sem við ferðuðumst
um í heilan mánuð í húsbíl, þaðan til Ástr-
alíu og loks til Asíu þar sem við heimsóttum
Singapúr, Tæland, Laos, Víetnam og Kambó-
díu. Hugmyndin var svo sú að fara yfir til Ind-
lands, en þegar við sáum að við næðum bara
tveimur vikum þar, ákváðum við að fara aftur
til Tælands og vera þar síðustu tvær vikurnar.
Þetta var alveg magnað, en nú á ég Indland
eftir.“
Einn sætur á karnivali í Rio de Janero
Eftir hvert ferðalag hef ég komið heim og
unnið eins og brjáluð í þjónustustörfum á
veitingastöðum til að safna fyrir næstu ferð.
Ein þeirra ferða var til Brasilíu og þar sem
ég var að dansa á karnivalinu kynntist ég
mjög sætum strák frá Chile. Hópurinn minn
var að skilja, það varð úr að ég fór bara með
honum heim til Chile, ætlaði að vera í viku
en það endaði með að ég bjó þar í eitt og hálft
ár,“ segir hún brosandi. „Það var meiri háttar
að búa þar. Ég stundaði fjarnám við mennta-
skóla hérna heima þaðan, því ég var mikið
heima á daginn meðan aðrir voru að vinna.
Það sem ég hef lært mest af mínum ferðum
er að lífsgæðakapphlaupið er fáránlegt hérna
heima. Það er komið út í algjörar öfgar þegar
tíu ára börn geta ekki farið í skólann nema í
nýjum Diesel gallabuxum! Ég vil eyða mínum
peningum í minningar, ekki í dýran fatnað.
Með því að búa svona víða og á stöðum sem
eru svo ólíkir Íslandi lærir maður ótrúlega
margt. En stéttaskiptingin í Chile er mjög
áberandi og þar er algjör útlendingadýrkun.
Þar fara Þjóðverjar fremstir í flokki. Allt sem
er flott heitir eitthvað Alemania. Svo er Pi-
nochet einn anginn. Sá maður er annaðhvort
dýrkaður eða hataður og þá er það aðallega
ríka fólkið sem dýrkar hann, því hann kom
með peninga inn í landið. Það hins vegar
bitnaði á fátæka fólkinu sem horfði á ættingja
sína fljóta niður ána. Svona atriði gera mig
reiða. Fjölskylda stráksins sem ég bjó hjá
var miðstéttarfólk og bjó í mjög fallegu húsi.
Skólafélagar hans voru mjög vel efnaðir – og
þegar fólk í Chile er mjög efnað, þá er það sko
efnað. Einn vinur hans bjó til dæmis í húsi úr
gulli. Absúrd.“
Sunnefa segist mest hafa lært af ferða-
lögum sínum og búsetu í öðrum löndum að
menntun skiptir öllu máli.
„Áður en ég fór út fannst mér menntun
ekki nauðsynleg, en þegar maður býr svo í
landi þar sem ekki er hægt að fá vinnu við
að þjónusta á veitingastöðum nema vera
með próf upp á það, gerði ég mér grein fyrir
hversu mikilvæg menntun er. Á heimilinu
sem ég bjó á í Chile var þjónustustúlka sem
vann frá 7 á morgnana til 19 á kvöldin, gerði
allt, þvoði þvotta, þreif húsið, eldaði og annað
og fékk tíu þúsund krónur í mánaðarlaun.
Bara vegna þess að hún hafði ekki haft tök á
að mennta sig neitt.“
Ástæða þess að hún kom heim frá Chile
var sorgaratburður i fjölskyldunni.
„Amma mín sem ég var mjög náin og var
uppáhalds konan mín í heiminum greindist
með krabbamein meðan ég bjó í Chile og
ég fór beint upp í næstu flugvél og náði að
vera með henni síðustu mánuðinn hennar á
lífi. Svo fór ég aftur til Chile, en gerði mér þá
grein fyrir að eftir að hafa fengið svona skell
vildi ég bara vera heima á Íslandi með fólkinu
mínu svo ég flutti aftur heim. Kærastinn ætl-
aði að koma stuttu á eftir mér, en það flosnaði
upp úr sambandinu. Hins vegar erum við
öll mjög góðir vinir og ég fór og heimsótti
þau ári síðar. Það ár fór ég í fjögurra mánaða
ferðalag um Suður Ameríku. En ég mæli með
því að fólk prófi að verða ástfangið á karnivali
í Brasilíu!“
Var orðin vön að borða morgunverð með
tíu manns
Hún segir að þráin eftir að ferðast sé í raun-
inni bara vírus:
„Sumir safna frímerkjum, ég safna lönd-
um. Efst á ferðalistanum mínum er Indland
en mig langar að fara þangað þegar ég hef
tíma til að vera þar í að lágmarki tvo mánuði.
Mauritíus er líka ofarlega á lista því miðað við
myndir sem ég hef séð er það einn fallegasti
staður í heimi. Ég átti lengi þann draum að
fara til Ísrael og fór þangað í vetur. Það var
mjög magnað. Allt sem ég hafði ímyndað mér
um Ísrael er ekki þannig. Tel Aviv er frábær
stórborg, allir sitja á útikaffihúsum og mikið
líf, listir og stemning þarna. Hvergi hef ég
upplifað jafn mikla hjálpsemi og þar.“
Þegar Sunnefa lagði land undir fót í heims-
reisuna fór hún með vini sínum. Í ferðalögum
sem þessum eru margir á sömu leið og því
kynnist maður endalaust af fólki. Sumir
ákveða að ferðast saman um tíma og því
eignuðumst við fullt af góðum vinum sem við
höldum ennþá sambandi við.
„En það er mjög erfitt að koma heim úr
svona ferðalagi. Ég ákvað einu sinni að koma
heim fyrir jólin áður en allir voru komnir í
jólafrí. Fyrsta morguninn þegar ég vaknaði
heima hjá mömmu og fór fram til að fá mér
morgunmat hugsaði ég: „Vá, hvað ég er
einmana.“ Ég var orðin svo vön því að borða
morgunmat með allavega tíu öðrum. Allt í
einu fannst mér ég alein í heiminum. Það er
alltaf yndislegt að koma heim og hitta alla,
en svo kemur söknuðurinn eða fráhvarfsein-
kennin.“
Vinurinn Remi í Tansaníu
Í fyrra ákvað Sunnefa að fara á fund hjá AI-
SEC-samtökunum, sem eru starfrækt í sjötíu
löndum. Hægt er að fá starf í öðrum löndum í
gegnum samtökin eða fara í hjálparstörf.
„Ég fór á helgarnámskeið og var þá komin í
gagnagrunn hjá þeim. Mig hafði alltaf langað
að fara í sjálfboðastarf, en þetta var bara svo
brjálæðislega dýrt, næstum hálf milljón fyrir
að vilja hjálpa. Oft er alltof mikið af sjálfboða-
liðum á ákveðnum stöðum en svo eru aðrir
staðir þangað sem bráðvantar sjálfboðaliða.
Pabbi mælti með Tansaníu, því hann hafði
dvalið í Afríku. Ég fann verkefni um HIV-
fræðslu og ákvað að fara í menntaskóla og
barnaskóla og fræða börn og unglinga um
hættuna. Ég fékk mjög lítið af svörum, svo
ég ákvað að fara bara út í óvissuna. Ég lenti
í Tansaníu og sem betur fer var nú einhver
sem sótti mig, keyrði mig að ferju og sagði
mér að fara með ferjunni á annan stað í borg-
inni. Þar beið mín „tuc tuc“ , svona lítill vagn,
mér var ekið að kofa og sagt að fara þangað
inn og sofna, ég yrði svo sótt eftir klukku-
tíma. Klósettið var gat í gólfinu, eldhúsið
var einn prímus og þarna var ekkert nema
einhverjar dýnur á gólfinu. Það voru þarna
Ég var
með
byssu-
stinginn
í lærinu
allan
tímann.
Rænt af sómölskum sjóræningjum
Hún hefur ferðast til fjörutíu og sjö landa og ætlar ekki að hætta fyrr en hún hefur séð allan heiminn. Það hefur verið
draumur hennar í mörg ár – en það var draumur sem næstum var bundinn endir á í Tansaníu í fyrrasumar. Ræningjar hirtu
allt af henni og hótuðu að drepa hana og vinkonur hennar. Hið sama henti nokkru síðar er ræningjar með sveðjur létu til
skarar skríða gegn henni og pabba hennar. Meðan aðrir safna frímerkjum safnar Sunnefa Burgess löndum í belti sitt og
hún sagði Önnu Kristine af ótrúlegum ævintýrum sínum.
Anna
Kristine
ritstjorn@frettatiminn.is
Framhald á næstu opnu
Meðan aðrir safna
frímerkjum safnar
Sunnefa löndum.
Eftir hættulegt
rán í Tansaníu var
hún við að bugast,
en ákvað að halda
draumnum á lífi,
enda lífsmottó
hennar: „Ekki láta
þig dreyma í lífinu
– lifðu draum þinn.“
Ljósmynd Hari
24 viðtal Helgin 6.-8. júlí 2012