Fréttatíminn - 31.08.2012, Blaðsíða 32

FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PAR-
KET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...
TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...
FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PAR-
KET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...
TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...
FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PAR-
KET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...
TEPPI...PARKET...DÚKAR...FLÍSAR...TEPPI...PARKET...DÚKAR...
Þúsundir fermetra
af flísum með
20 -70% afslætti
Baðherbergisvörur
20 -70% afsláttur
ÚTSALA
Teppi og dúkar
25% afsláttur
ólíkar manneskjur. Hún átti son
sinn, Bjart Dag 14. júní og ég Viðar
Hákon þann 21. júní, sautján árum
fyrr. Báðar málum við og vorum
einar. Svo fær hún krabbamein og
ég fer í hjartastopp.“ En þrátt fyrir
þetta hafa þær systur ekki alltaf átt
skap saman.
„En þegar við málum saman er
eins og við stöndum á free zone,“
segir Sara. „Hún málaði þynnra en
ég. Ég málaði þykkt. En hún hefur
þykkt sinn hluta og ég þynnt minn.
Það er eitthvað sem gerist þegar
við hittumst og byrjum að mála.
Þá erum við sem ein manneskja og
bætum hvor aðra upp.“
Hjartastopp í sumarblíðu
Sara og Gísli voru á leið í fyrstu
útilegu sumarsins þegar hjarta
hennar hætti að slá. „Hann fór út
úr bílnum á bensínstöð í Hvera-
gerði til að ná í vatn á fellihýsið. Svo
ætluðum við að fara og vera fjarri
mannabyggðum. En þegar hann
kom aftur í bílinn var ég meðvit-
undarlaus þar. Hann dró mig út úr
bílnum og akkúrat á því augnabliki
keyrði bjargvættur minn framhjá,
sá okkur, stökk úr bílnum og
byrjaði lífgunartilraunir. Ég var
byrjuð að blána og hætt að anda.
Ég var dáin,“ segir hún afslöppuð.
„Sjúkrabílinn kom ekki fyrr en
eftir tíu mínútur og hefði Kristján
ekki verið þarna hefði ég orðið
heiladauð. Það hefði ekkert verið
hægt að gera.“
Sara man ekkert eftir hjarta-
stoppinu, aðdragandanum eða
vikunni á undan og eftir. Þær eru
horfnar úr lífi hennar. „Ég komst
að því þegar ég rankaði við mér
og fór að skoða myndir á digital-
myndavélinni minni að ég var búin
að mála þrjár manneskjur í stóra
verkinu okkar og mundi ekki eftir
því. Ég spyr Svanhildi hvort hún
hafi ákveðið að mála þær fyrir mig
en hún sagði mér að við hefðum
farið daglega fyrir hjartastoppið og
unnið á vinnustofunni að Korpúlfs-
stöðum. Þetta er svolítið óhugnan-
legt. Það er skrýtin tilfinning að
hafa gert þetta án þess að muna
það,“ segir Sara.
Áfall eftir áfallalítið líf
„Á afmælisdegi mínum í byrjun
ágúst kom Bryndís systir með
gjöf til mín á spítalann. Ég þakk-
aði henni fyrir og sagði jafnframt
að ég ætti eftir að græja afmælis-
gjöf fyrir hana. Þá sagði hún: Þú
ert löngu búinn að því! Þú komst
til mín kvöldið áður en þú lagðir
af stað í útileguna. Þú gafst mér
fjölæra plöntu í garðinn og hvít-
vínsflösku. Og svo töluðum við
saman í tvo klukkutíma í síma eftir
að þú fórst heim. Við töluðum um
hvað kjarnafjölskylda okkar væri
ótrúlega lánsöm að hafa ekki lent
í stórum áföllum, eins og sumar
fjölskyldur eru endalaust að gera.
Daginn eftir stoppar hjarta mitt.“
Sara segir fjölskylduna hafa
verið í sjokki. „Sonur minn og
tengdadóttir, sem búa í Ósló, flugu
með fyrstu vél heim og voru hér í
hálfan mánuð. Fjölskyldan var eins
og skjaldborg í kringum mig. Það
var ekki fyrr en ég kom heim sem
ég fór að ná utan um hvað hafði
gerst.“
Á spítalanum þótti starfsfólki að
Sara tæki hjartastoppinu ekki nógu
alvarlega. „Hjartalækni mínum
fannst ég of galgopaleg. Ég vildi
fara heim. Fannst ekkert vera að
mér. Hann lækkaði í mér rostann
og sagði: Þú gerir þér ekki grein
fyrir því að þú ert mjög alvarlega
veik. Ég kveikti ekki á því. Samt
var mér haldið sofandi í gjörgæslu í
viku. Var kæld niður í 32 gráður.“
Sem strumpur eða Avatar í sól
Það var ekki fyrr en hún var vökn-
uð og komin á hjartadeild að ljóst
var að hún þjáðist af vírus. Beðið
var þar til bólgan hjaðnaði og kom-
ið í hana bjargráði; tæki sem gefur
henni allt upp í 750 volta stuð,
stoppi hjartað. „Svo er ég á þrenns-
konar hjartalyfjum. Þar á meðal
einu sem hindrar að ég geti verið
úti í sól, því þá verð ég blá í framan.
Ég verð Avatar – Já eða strumpur!
Ég þarf að vera með 50 í sólarvörn
og barðastóran hatt og skýla allri
húð. Ég hef því mest setið inni.“
Sara segir að í gegnum tíðina
hafi hún oft óttast dauðann en þar
sem hún muni hvorki vikuna fyrir,
eftir eða atburðinn sjálfan þurfi
hún ekki að óttast að deyja kvalar-
fullum, óttablöndnum dauðdaga.
„Nú óttast ég að fá ekki að lifa.
Ég finn að ég á eftir að gera svo
margt. Núna í október eignast ég
mitt annað barnabarn í Ósló. Við
Svanhildur eigum eftir að mála svo
margar myndir. Mér finnst ég hafa
svo mikið að lifa fyrir. Ég má ekki
bara sofna.“
Ætlar að kýla á framtíðina
En ljósið, sástu það? „Nei, ég sá
það ekki eða fyrir enda ganganna.
Þegar ég stríði þeim sem trúa á
framhaldslíf segja þeir: Stundin
var ekki komin. Ég sá ekki ljósið
og var ekki toguð til baka. En svo
verður að hafa í huga að ég bara
man ekki. Þetta er algjört óminnis-
ástand,“ segir hún og hlær og telur
að hjartastoppið verði til þess að
hún meti tímann öðruvísi.
„Ég vil kýla meira á hluti sem
mig langar að gera og kannski er
það klisja en mér líður eins og ég
hafi fengið annað tækifæri – endur-
fæðst og eigi tvo afmælisdaga.
En ég hef beðið Bryndísi systur
afsökunar á því að stela afmælis-
deginum hennar. Hún hefur sagt
að það sé æðisleg afmælisgjöf að fá
mig lifandi út úr þessu. Bjargráður-
inn er nú þriðja brjóstið mitt. Þetta
er tæki, grætt í bringu mína. Ef
hjartað fer að brokka fæ ég stuð frá
þessu tæki. Ég er því með bjarg-
vættinn inni í mér. Hann verður að
duga mér.“
Eftir að maður Söru
Vilbergsdóttur, Gísli
Guðmundsson, dró
hana út úr bílnum í
Hveragerði hnoðaði
lögreglumaður á
frívakt, Kristján Ingi
Kristjánsson, hana í
tíu mínútur. Sjúkra-
bíll kom á staðinn og
sett voru rafskaut á
Söru og henni gefinn
straumur í hálfa
klukkustund svo
hún yrði stöðug fyrir
bílferðina.
„Síðan var ekið
með mig á Borgar-
spítalann. Gísli,
maðurinn minn var
tekinn yfir í lög-
reglubílinn og sat í
framsætinu þar sem
lögreglan ók á 140
kílómetra hraða yfir
Hellisheiðina. Okkur
fylgdu tvö mótorhjól
sem komu til móts
við sjúkrabílinn á
heiðinni. Þetta var
eins og forsetahirð
og ég missti af öllu,“
segir Sara og hlær.
Á Borgarspítal-
anum var hún sett í
heilalínurit. Hún var
meðvitundarlaus
allan tímann. „Síðan
var ég keyrð frá
Borgarspítalanum
á Landspítalann
og í bílnum dey
ég aftur. Hjartað
hætti aftur að slá.
Þannig að það þurfti
ekkert smá átak til
að hleypa lífi í mig
aftur. En af því að
Kristján hóf þessa
vinnu á bílaplaninu
gekk þetta upp.
Annars hefðu þeir
ekki náð takti til
að grípa í. Ég var
endurlífguð tvisvar
sama daginn. Ég lét
sko hafa fyrir mér.“
Eftir að takturinn
var fenginn var
Sara lögð inn á
gjörgæsludeild og
haldið sofandi í viku.
- gag
Leið Söru Aftur tiL LífSinS
Systurnar fyrir framan eitt málverka sinna. Ljósmynd/Sigurjón J. Sigurðsson
Jesúbörnin þeirra Söru og Svan-
hildar. Synirnir í fangi mæðra sinna.
Ljósmynd/Guðmundur Ingólfsson
Tiger in the woods eftir þær
Söru og Svanhildi, Duosisters.
Ljósmynd/Guðmundur Ingólfsson
32 viðtal Helgin 31. ágúst-2. september 2012