Prentarinn - 01.03.2006, Blaðsíða 9

litaspjaldið og fékk hrós í fyrsta
skipti hjá sposka kennaranum
Hauki Má, en þá var vel liðið á
fimmtu viku eða svo. Kannski
fimmta mánuð. En það var stór-
gaman í litafræði, rétt eins og það
hafði verið gaman að labba eins
og könguló í leikfimistímum í
barnaskóla, eina leikfimisæfingin
sem ég gat gert skammarlaust
fyrir framan flissandi bekkjar-
félaga i misjafnlega stællegum
íþróttabúningum. Eins var gaman
að fara í starfskynningu i prent-
smiðju í Þingholtunum og rabba
við ljúfar eldri konur sem mundu
timana tvenna og löguðu ofboðs-
lega bragðgott kaffi — en verst að
vera hrifsuð frá þeim til að skoða
óhugnaleg tæki og dúandi papp-
írshillur sem vöktu astmann af
værum blundi. Annars leist mér
bráðvel á staðinn, þarna gæti ég
vel hugsað mér að vinna: drekka
kaffi og spjalla í hlýju andrúms-
loftinu, gott ef ekki skrifa svolítið
á milli verka.
Jeremías!
Daginn eftir heimsóknina gleymdi
ég ljúfu konunum. Allt hvarf
ofan i algleymisdýpið þegar
kampakátur kennari tilkynnti
4-------
samanstæði af þeim nemendum
sem síst þóttu líklegir til afreka
i framtíðinni; þeir báru saman
bækur sínar meðan ég hripaði
niður amatörslegan kynning-
artexta. Við áttum að kynna
Iðnskólann og ég lá ekki á lof-
inu, heldur lýsti mannlífinu og
tækifærunum líkt og textinn væri
skrifaður fyrir ferðaskrifstofu að
auglýsa tilboð til New York. Aft-
ur á móti sljákkaði verulega mikið
í mér þegar Þóra kennari fór yfir
textann minn, íslenskuspesíalisti
með sérlega góð gleraugu; þegar
hún skilaði honum til mín varð
deginum ljósara að ekkert benti
til þess að ég gæti nokkur tím-
ann búið til bók. Man að þessi
elskulega kona sagði eitthvað
í þeim dúr að ungmenni væru
hætt að skrifa rétta íslensku;
hún hafði lika einhver orð um að
ungum rithöfundum væri ábóta-
vant í framkomu sinni við gömlu
dækjuna („gömlu dækjuna“ er
orðalag undirritaðrar sem á þá við
íslensku).
„Föh,“ samsinnti ég sleikjulega
og öldungis forviða á ungæðis-
skapnum í þessum rithöfundum,
„bölvaðir slöttólfar.“ Svo tók ég
lágreist við blaðinu með leiðrétt-
ingunum, það minnti á tusku sem
notuð hefur verið til að þurrka
upp tómatsósu. Dagurinn hafði
skilað drjúgum lærdómi.
Haraldur lagði inn á
framtíðina
Um jólin faldi ég einkunnirnar
í gömlum inniskó og eftir jól
heyrði það til undantekninga ef
ég mætti yfir höfuð í skólann. A
miðri önn var boðað verkfall, það
stóð lengi en þegar því lauk hafði
ég ráðið mig sem kaffiuppáhell-
ingarstúiku við tökur á íslenskri
Síðan lá leiðin í fisk,
ræstingar og meira uppvask, ég
gætti barna í heilsdagsskóla og
fullorðinna á öldrunarheimili,
starfaði jafnt til sjávar og sveita
við lítinn orðstír — en á óljósum
tímapunkti skrifaði ég nokkrar
setningar á blað sem áttu eftir að
vera upphafið að fyrstu skáldsögu
Núna hef ég búið til innvolsið í
fjórar barnabækur og þrjár skáld-
sögur og einhver heljarinnar býsn
í tímarit og dagblöð. En prent-
smiðirnir og umbrotsmennirnir,
þeir hafa séð um skrokkana. ]á,
og maðurinn minn hefur brotið
þær flestar um og hannað handa
mér kápur, enda grafískur hönn-
uður sem hefur meira að segja
starfað í prentsmiðju. Stundum
er ráð að giftast einhverjum sem
kann það sem manni sjálfum er
lífsins ómögulega að læra.
En til gamans má geta að góð-
látlegi kennarinn, sem útskýrði
fyrir mér til hvers plötur væru
notaðar í dagblaðagerð, heitir
Haraldur Blöndal og er afi dóttur
mannsins míns. Reyndar kynnti
Haraldur manninn minn fyrir
tölvum og möguleikum þeirra
um svipað leyti og ég hrasaði um
sjálfa mig í skólastofunni hans.
Þannig á hann stóran þátt í að við
getum dregið björg i bú í dag,
jafnvel þótt ég hafi fallið með
glans á prófi hjá honum. Svona er
lifið skrýtið og skemmtilcgt.
audur@jonsdottir.com
að við ættum að búa til bækling.
„jeremias! “ heyrði ég sjálfa mig
tauta, skjálfandi á beinunum. Og
það var fyllsta ástæða til að vera
taugaveikluð þvi timasóknin hafði
ekki verið til fyrirmyndar. Aðeins
voru liðnar nokkrar vikur af önn-
inni þegar ég tók upp þann leiða
vana að skrópa í hvert skipti sem
kvíðvænlegur tími var fyrir hönd-
um — og þeir voru margir þegar
annar eins amlóði átti í hlut. Hin-
ir nemendurnir nudduðu saman
höndum, meira en reiðubúnir að
gera bækling, flestir hlökkuðu til
en mér sortnaði bara fyrir augum
um leið og andstyggileg rödd
innra með mér hvíslaði: „Þú átt
aldrei eftir að búa til bók.“
í mínum augum var bjargræði
að kennarinn skipti nemend-
unum niður í fimm hópa, hver
hópur átti að gera einn bækling.
Aðra sögu var að segja um þá sem
höfðu verið skikkaðir i hóp með
mér, það var likt og lifsglampinn
hefði verið hrifsaður úr augum
þeirra þangað til ég rétti úr mér
og bauðst til að sjá um kynning-
artextann. „Ef þið sjáið um hitt.“
Hópfélagarnir máttu hafa sig
alla við að dylja léttinn við að
losna við mig úr hugmyndavinn-
unni, jafnvel þótt hópurinn minn
Prentarinn
9