Heimilisritið - 01.01.1947, Blaðsíða 14

liyggnu leitast sífellt við að leyna
aðra, hverjir þeir eru.
Það er góð regla, er veitir yður
vinsældir, að rísa úr þægilegu sæti
fyrir gamalli eða fatlaðri mann-
eskju. En hitt er enganveginn eðli-
legt, að þér gerið yður ætíð far
um að velja sjálfri yður lakasta
sætið í stofunni. Ef þér eruð feimn-
ar að eðlisfari, eru mörg tækifæri
til að vera hornkerling.
Vinkona mín, Mildred, var ó-
venju viðkunnanleg stofuþerna.
Hún lét hvern sem var snúa sér,
eins og snældu í rokk, unz persónu-
leiki hejinar hafði beðið svo alvar-
legan hnekk, að hún sjálf var ekki
orðin annað en viljalaust verkfæri
annarra. Vissulega þóttust allir
vera vinir hennar, það er að segja,
ef þeir þurftu á henni að halda,
annars mundi fólk ekki eftir, að
hún væri til. Ágæta Mildred, sem
öllum varst góð, en einskis krafð-
ist, og enginn virti að verðleikum.
En til allrar hamingju fyrir Mild-
red, vildi það eitt sinn til^að hún
heyrði, að heimilisfólkið var að
ráðgera skemmtiför upp í sveit.
Eitthvað hafði gerzt á síðustu mín-
útu, sem -kom algerlega í veg fyrir,
að einn fyrirhugaður þátttakandi í
ferðinni, karlmaður, gæti farið
með.
„0, Mildred getur farið, án þess
að hafa herra“, heyrði hún eina
stúlkuna segja eins og sjálfsagðan
hlut: „Henni er alveg sama“.
En í þetta skipti stóð Mildred
alls ekki á sama, þótt hún væri
höfð að hornreku, og þetta atvik
opnaði augu hennar fyrir ýmsu
öðru varðandi réttindi hennar.
Upp frá því hagaði hún sér ekki
eins og hún væri gólfþurrka hvers
gikks á heimilinu. Hún varð ekki
heldur hrokafull, beisk í lund eða
skapvond. En framkoma hennar
öll breyttist þannig, að allir fóru
að sýna henni meiri kurteisi en
áður hafði tíðkazt.
„Að breyta algerlega um um-
gengnisvenjur var ekki auðvelt“,
játaði Mildred við mig seinna. „Ég
hafði gengið svo langt í því að
meta sjálfa mig lítils, að ég varð
að beita öllu mínu viljaþreki til
að ná sjálfsáliti mínu á nýjan leik.
Ég varð að endurtaka í sífellu
við sjálfa mig, a§ ég væri vissulega
ekki lélegri manneskja en fólk al-
mennt og gerði mitt ýtrasta til að
breyta í sem flestum efnum sam-
kvæmt því. Eftir langa mæðu
tókst mér að láta sýna mér sömu
virðingu og öðru venjulegu fólki.
Ég hef aldrei verið hamingjusam-
ari en síðan ég náði því takmarki“.
Hafið sérstakt einkenni.
Munið þér eftir kvikmyndinni
„Rebekku"? Munið þér eftir því
þegar seinni konan kom inn í
svefnherbergi Rebekku og tók eftir
hinu stóra „R-i“ sem svæfillinn
hennar var merktur með? Ef til
12
HEIMILISRITIÐ