Heimilisritið - 01.01.1947, Blaðsíða 21

Þegar hún var komin úr káp-
unni og búin að púðra sig, opnaði
hún koffortið sitt og náði í pressu-
járnið. Það var nytsamasti grip-
urinn, sem hún átti. Hún notaði
það .nefnilega til að sjóða á. Það
var auðvitað stranglega bannað að
elda mat í herbergjunum, en það
var ekki hægt að banna leigjend-
unum að eiga pressujárn. Og nú
var Berít litla búin að hita upp
matinn sinn á því í hálft ár. Auk
þess hafði hún notað pressujárnið
sem ofn lika, því leigjendurnir áttu
sjálfir að kaupa kol til hitunar.
Hún sneri pressujárninu við og
skorðaði það með nokkrum eld-
húsreyfurum, sem Hannes hafði
lánað henni. Svo lét hún kjötboil-
urnar, sem hún hafði-keypt á leið-
inn, í kastarolu, ásamt þremur
Jcöldum kartöflum, og rétt á eftir
fór blessuð matarlyktin að anga
um herbergið.
Þá var barið. Það var Viktor.
Hún opnaði og hleypti honum inn.
Hann var vel klæddur og.snyrti-
legur, en afskaplega alvarlegur í
bragði, augnaráðið var nærri því
draugalegt. Hún tók kveðju hans
glaðlega og bauð honum sæti á
rúminu. Hann fussaði yfir matar-
Ij'ktinni og gretti sig, þegar hann
sá ofan í kastaroluna.
„Að þú skulir nenna þessu“,
sagði hann, stundi þungann og
kveikti sér í sígarettu.
„Já, það er von, að þú segir það“,
svaraði hún hressilega. „Ég ætlaði
nú reyndar að borða á Borginni í
kvöld, eins og venjulega; en svo
fannst mér eitthvað svo róman-
tískt að borða heima einu sinni, til
tilbreytingar! — Skelfing ertu
annars súr á svipinn; þú lítur út
eins og pabbi minn, þegar mamma
gaf honum sáltfisk í sunnudags-
matinn!“
„Ég hef nú svo sem ekkert sér-
stakt að gleðjast yfir“, sagði hann
og draup höfði þungur á svip.
„A ekki; ósköp ertu tíkó! Sérðu
ekki blessað vorið og fína veðrið?
Eigum við að ganga svolítið okk-
ur til skemmtunar á eftir?“
„Æ nei. t— Vorið segirðu. Það er
nú ekkert annað en venjulegt nátt-
úrufyrirbrigði. — Heyrðu Berít,
ég þarf að tala. við þig um alvar-
legt málefni".
„Já, lof mér nú að borða fyrst“.
IJún hellti úr kastarolunni á disk
og settist með hann á rúmið hjá
lionum.
„Ég skrifaði pabba um daginn“,
sagði Viktor. „Svarið kom í dag“.
— Rödd hans var döpur og drunga-
leg. — „Ég' sagði honum allt sam-
an,-skilurðu. Iíann segir að ég megi
gifta mig, ef ég vilji koma heim og
taka við verzluninni. — Nú, hvað
segirðu við þessu?“
Berít litla varð hugsi: — Það
gæti svo sem verið nógu gaman að
gifta sig núna bara í hvelli, verða
kaupmannsfrú, fá góðan mat, fal-
HEIMILISRITIÐ
19