Heimilisritið - 01.10.1947, Síða 15

ekki að degi til. Það var einungis
að nóttu, sem víðisgreinarnar
drjúptu og ollu reimleika — að
nóttu, þegar ímyndunaraflinu
hætti helst til að kenna draugum
um hið hrollvekjandi þrusk, og
þessi ímyndun varð að sannfær-
ingu vegna þess, að ekkert heyrð-
ist dularfullt á daginn.
Einn hinn færasti af nútíma
draugaveiðurum var Edward heit-
inn Saint, sem kynnti sér gaum-
gæfilega afrék Houdinis og notaði
sér aðferðir 'hans í starfi sínu. Einu
sinni afhjúpaði hann draugagang
í húsi á hálfri mínútu. í húsi þessu
var því trúað að gamall kven-
draugur gengi með Ijós í 'hendi frá
bakhlið hússins að framhliðinni og
sýndi það í gluggunum á leiðinni.
í hvert sinn er bíll kom að hús-
inu, brá draugur sér á kreik, en
enginn gat rakið slóð hans lengra.
Þegar Saint sá þetta, spurði
hann, hvort draugurinn færi nokk-
urn tíma frá framhlið til afturhlið-
ar. Þegar honum var svarað neit-
andi sagðist hann ætla að aka
bílnum aftur á bak út úr garðinum.
Hið dularfulla ljós sást færast frá
einum glugga til annars frá fram-
hlið til bakhliðar. Skýringin var sú,
að gluggarúðurnar voru úr gamalli
gerð af gleri, ofurlítið öldóttu.
Þær endurvörpuðu billjósunum á
hinn kynlegasta hátt, þannig, að
glampinn barst frá glugga til
glugga eftir endilangri húshliðinni.
Þótt þetta væri einfalt í sjálfu
sér, hafði það blekkt fjölda fólks
vegna þess, að ljósin í gluggunum
líktust ekki endurvarpi og fengu á
sig bláleitan blæ í þessu gamla
gleri. Auk þess var svo langt bil
milli glugganna að aldrei sást ljós
nema í einum þeirra í senn, svo
að það var að sjá sem ljósið væri
borið fyrir einn glugga eftir annan.
í hverju húsi eru brakandi gólf-'
borð, ískrandi hjarir eða annað,
sem kennt er reimleika, einkum ef
eitthvað dularfullt er því samfara.
í slíku húsi sá ég í fyrsta sinn einn
af hinum alræmdu blóðblettum,
sem geymast á staðnum er morðið
var framið, og kemur jafnan í ljós
á ártíð glæpsins.
Brak og b-restir heyrðust ævin-
lega í húsinu, nokkrum dögum áð-
ur en blóðbletturinn kom í Ijós. Og
svo, einn góðan veðurdag, tók fólk
eftir honum í einu horni herberg-
isins þar sem reimleikinn gerði vart
við sig.
Fjölskylda ein var nógu hugrökk
til að rannsaka blóðið og komst að
raun um, að það var alls ekki blóð,
þótt þau vissu reyndar ekki hvað
það var. Ekki var leyndarmálið þó
þar með afhjúpað, því engin á-
stæða var til að ætla, að blóð
drauga væri sömu tegundar og
manna. Ég hlýt að viðurkenna,
að mér brá dálítið, þegar ég sá
það; en ég hafði heyrt getið um
slik fyrirbrigði áður og ákvað að
HEIMILISRITIÐ
13