Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 21

— Ég hef haft það alveg dásam-
legt, sagði Sonia.
— Agætt, það er bezt að Sonia
byrji. Elsku segðu okkur alla sög-
una.
Sonia sagði þeim, að hún hefði
verið í hjálparsveit kvenna í sjó-
hernum, og hefði verið send til
Norður-Skotlands. Kvaðst oft hafa
stjórnað véibátum í myrkri og
snjókomu, en svo hefði henni verið
yljað í eldaklefanum á eftir með
brennheitu tei. Iíún lét þá oft ein-
hvern spá í hann. — Einkum hafði
Gcorg verið reiðuhúinn til þess. —
Hann var alveg dásamlegur kap-
teinn, bláeygur, ungur maður, með
yndislegt og töfrandi bros, sagði
Sonia með dreymandi augnaráði.
Við áttum svo dásamlega vel sam-
an.
— Á hvern hátt? spurði Pamela.
— Við dönsuðum mikið saman,
og svo hóldum við líka trúlofun-
arveizlu.
Augu Charlottu leiftruðu, og
henni varð litið á hinar grönnu
hendur Soniu, sem voru með rauð-
litaðar neglur.
— Hvenær verður brúðkaups-
veizlan ykkar, Sonia? spurði Char-
lotta.
— Brúðkaupsveizlan! Sonia
varð steinhissa og horfði í forvitn-
isleg augu Charlottu, sem ein-
blíndu á skrautlegan hring, sem
Sonia hafði á hendinni.
— Góða bezta — sagði Sonia.
Dettur þér í hug, að þessi hringur
sé frá Georg? Onei, ég hef nú
kynnst þeim þremur á eftir hon-
um: John frá Ástralíu, og Hank
frá Ameríku, og svo litlum yndis-
legum liðsforingja, sem við kölluð-
um Smoky. — En þetta er hring-
urinn frá John.
— Ætlar þú þá að giftast hon-
um?
— Hvað segirðu? Eara til Ástra-
líu og dvelja mörg hundruð kíló-
metra frá menntuðum mönnum,
þar sem einungis eru sauðkindur
og fjöll? Ner, nú skaltu sannarlega
ekki vera að gera að gamrri þínu,
og þar að auki eru svona smá-trú-
lofanir langskemmtilegastar á þess-
um tínrum. Það má heita orðið
úrelt að vera að gifta sig, og það
ætti alls ekki að þekkjast fyrr en
þá i ellinni, þegar æskufjörið og
skenrmtanalöngunin er horfin.
Veiztu þetta ekki?
Niei, ég vissi það ekki, sagði
Charlotta, og andvarpaði. Ég hefði
víst átt að vita það. Ég giftist nú
fyrir fjórum árum — á tvítugsaf-
nrælinu mínu. Ég hef eignast tví-
bura — tvö stúlkubörn, sem nú
eru á þriðja árinu, og svo á ég einn
drenghnokka, senr orðinn er sex
rrránaða gamall.
— Charlotta! hrópaði Sonia
hneyksluð og óttaslegin. Góða
bezta, hvernig vildi þetta til?
Pamela þagði. Hún hellti teinu
í bollana handa þeinr öllunr, og
HEIMILISRITIÐ
19