Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 25

Rndurminningar lœknisins
Ncxfnkunnur skurðlæknir í Chicago, Max
Thorek, skýrir hér frá ýmsu, sem á daga
hans hefur drifiS í baráttunni við „mann-
inn með ljáinn". — Fyrsta grein.
Æskuheimilið
LÆKNIN GAGUÐINN hafði
útvalið mig í sína þjónustu, áður
en ég komst á legg. Slöngusproti
hans var tignarmerki beimilisins,
og báðir foreldrar mínir stunduðu
leyndardóma hans. í litla húsið
okkar kom straumur af ólíkasta
fólki, Gyðingum, katólskum og
mótmælendum, Tyrkjum, Ung-
verjum og Töturum, Grikkjum,
Búlgurum, Rússum, og allir töluðu
um lækningar.' Ef ég hefði vitað,
hvað fyrir mér átti að liggja,
myndi ég hafa hlustað með athygli
á þessar samræður, en satt að
segja gerði ég það ekki. Þær urðu
mér vonbrigði og mér leiddust þær
oft.
Stundum hélt ég að ætlaði að
verða gaman að hlusta á samtalið.
Það var t. d. sagt frá voðafregn-
inni frá veiðisetrinu Mayerling,
fri, Rudolf ríkiserfingja og hinni
fögru Maríu Vetsera. Þá þótti mér
gaman að hlusta, en talið snerist
brátt að hugleiðingum um það,
hvernig á því stæði, að svo marg-
ir dæju úr „Bauchfellentzundung“
(lífhimnubólgu). Við vitum nú, að
þetta stafar af því að botnlanginn
springur.
Eða rökræðum um það, hver
meðferð væri bezt við taugaveiki.
Endalaust umtal um lækningar!
Þetta fólk virtist ekki geta um
annað hugsað.
Hinn ungverski storkur héraðs-
ins færði móður minni nóg að
starfa. Hún var sótt í kot fátækl-
inganna eða hallir ríka fólksins.
Fæðingum linnti aldrei.
Faðir minn var vel að sér og á-
gætur lærisveinn Eskulaps. A þeim
tíma höfðu menn ekki við mörg
lækningaáhöld að styðjast, er
dæma skyldi um sjúkdóma. Hann
HEIMILISRITIÐ
23