Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 27

kveiktu bjarta von í brjósti mínu.
„Heyrðu Max. Eg þekki þessa
stú'lku. Nú get ég launað þér fyrir
allt, sem þú hefur gert fyrir mig“.
Hann sagði mér, að fjölskyldu-
nafn stúlkunnar væri Unger, hún
væri af ríku fólki og ætti heima úti
við lystigarðinn. Hann lofaði að
fara með mér heim til þeirra
næsta laugardag.
Zsigy hélt orð sín. Hann fór með
mig í heimsókn til Ungers-fjöl-
skyldunnar næsta laugardag. En
ég var ekki sérlega beysinn. Það
var eins og ég væri tunguskorinn,
ég kom ekki upp nokkru orði. Hún
hét Fanney, kölluð Fim. Og þó
að ég hefði komið heim til henn-
ar var hún ennþá jafn fjarlæg á
torginu, fjarlæg eins og stjarna.
Aftur kom Zsigv mér til bjargar.
Honum var kunnugt um, að Ung-
ers-fjölskyldan hafði mánaðarlega
hljómleika heima hjá sér. Hann
bauðst til að sjá um, að ég fengi
að leika á fiðlu við fyrsta tækifæri.
Eg bjóst við að fiðlan mín myndi
geta talað því máli, sem tunga
mín neitaði að flytja.
Aldrei gleymi ég því, hve fing-
urnir á mér skulfu þegar ég lék á
fiðluna í fyrsta skipti í veizlusal
Ungers-fólksins. Það hefði verið
gaman að geta hrósað sér af því,
að töfrar fiðlunnar hefðu leyst
vandamál niitt jafn auðveldlcga
og boga hennar var veifað. Því
miður get ég það ekki. Þó að bless-
HEIMILISRITIÐ
uð stúlkan mín hafi ef til vill eitt-
hvað hlustað á mig, gaf hún það
engan veginn til kynna. I rúma
fjóra mánuði dvaldi ég í þvrni-
runnum, hræðilegra kvala. Ég
sótti samkomurnar og reyndi af
fremsta megni að leggja fram skref
til þeirra.
Loksins rofaði til. Ég axlaði
fiðluna mína og fór að leika „Upp-
gjöf Danclas“. Þegar því var lokið
hófst lófaklappið. Ég varð hissa, er
ég sá út undan mér, að Fim var
ein þeirra sem klappaði. Ég
hneigði mig djúpt og kyssti á hönd
hennar. Langur tími leið, áður en
mér gæfist tækifæri til að kyssa
hönd hennar öðru sinni, en loks
kom að því. Hugrekki mitt óx. Ég
bað hana að fara með mér í göngu-
ferðir um borgina, og mér ul mikill-
ar gleði tók hún því.
Þessar gönguferðir urðu báð-
um okkur til -mestu skemmtunar.
Og svo fórum við smátt og smátt
að bollaleggja um framtíðina. Við
ákváðum, að ég skyldi verða lækn-
ir. Þá yrði ég brátt að fara til
Búdapest, fyrst í menntaskóla og
svo í háskóla. Það eina, sem
skyggði á gleði okkar, var vissan
um það, að við yrðum bráðum að
skilja.
Flutt til Ameríku
VETURINN 1896 fékk þessi
löghlýðna og friðsæla borg í fyrsta
skipti smjörþefinn af gyðingaof-
* 25
©