Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 33

með ofsaskömmum í sótugu og
loftillu herbergi í sóðalegri leigu-
íbúð um aldamótin, er ég sagði
honum, að ég áliti konunni hans
bezt borgið á spítala.
„Engan spítala“, æpti hann.
„Konan fer ekki á neinn spítala.
Þér verðið kyrr hér, og hjálpið
henni til að fæða. Börnin mín hafa
fæðzt hér heima“.
Eg vissi að þetta var alveg ó-
fært. Það varð að taka barnið með
töngum og ef til vill að gera keis-
araskurð. Ilúsaskúm, maurar, dor-
dinglar, flugur, mýs, fiskbein og
ýmiskonar önnur óhreinindi og
matarrusl voru um alla íbúðina.
Það var hásumar og óþolandi
heitt í veðri. Ég setti eirketil á
kolaeldavélina, þvoði borðið. þvoði
pott til að sjóða áhöldin í og
kveikti upp í eldavélargarminum.
Schrager kom. Við lögðum sár-
þjáða konuna ;í eldhúsborðið.
Schrager tók til að svæfa hana.
Ég var um það leyti að hefjast
handa, þegar ég heyrði hávaða og
leit upp.
Eiginmaður sængurkonunnar
stóð iniian við eldhúsdyrnar lok-
aðar. í annarri hendi hélt hann á
löngum og digrum skörungi, en í
hinni á hálfpottsmáli fullu af sjóð-
heitu kaffi.
„Gott, haldið áfram. En ég ætla
að líta eftir ykkur. Ef nokkuð
verður að konunni minni, skal ég
stúta ykkur. Sjáið þessi“, — liann
otaði fram hinum skringilegu vopn-
um. „Já, hér er bæði byssa og
hnífur“.
Það logaði glatt í eldavélinni.
Moskitóflugur suður i kring. Við
héldum áfram verkinu. Þegar á-
vöxtur erfiðis okkar kom í ljós, sá-
um við, að þetta var myndar-
strákur. Faðirinn gafst. upp. Hann
grét og hló til skiptis. Allir hinir
krakkarnir voru stelpur. Nú hafði
hann loksins eignast son.
Framhald.
Kveðja við eldinn
(„Jafet“ hejur sent þennan texta við
hið rólega kúrekalag „Red River
Valley", sem hann scgist raula oft).
Þegar sólin er sigin til viðar
seztu hjá mér þá, ástvina mín,
og horfðu með mér á himininn bláan
og í húmið, sem kemur til þín.
Við eigum það alein og bæði
og eigum það bara í kvöld.
Þegar eldurinn einn gefur birtu
fær ástin í hjörtunum völd.
Já, við eldinn við ein skulum sitja,
ekki að hraða þér burt, vina min.
Mundu dalinn í dimmbláum fjöllum
og drenginn, sem liugsar til þín.
Gleðiylinn og birtuna berðu
úr Bláfjalladalnum frá mér.
Þá er sól okkar sokkin í djúpið —
og samveran búin með þér.
HEIMILISRITIÐ
31