Heimilisritið - 01.10.1947, Síða 35

iginkona
[i,
ífigja, ást og sól. Hún unni eigin-
it fyrir hann gera. En var hún þrátt
kona sem hún sjálf og flestir álitu?
ÞAÐ VAR erfitt að hugsa sér,
að sorglegir atburðir ættu eftir að
gerast á svona fallegum degi. Veðr-
ið hafði verið dásamlegt frá því
snemma um morguninn, og þegar
Joan Light vaknaði, lá hún hreyf-
ingarlaus stundarkorn og naut sól-
skinsins er féll í breiðum geisla-
stöfum inn um opinn gluggann.
Joan varð litið til Michaels, sem
enn var í fasta svefni, reis upp á
olnbogann og laut yfir hann. Hann
líktist miklu fremur drenghnokka,
þarna sem hann lá, en dugkgum og
metnaðargjörnum ungum manni,
sem kominn var undir þrítugt.
Hún brosti. Iíún vissi, hvað hon-
um var illa við það — hann var
alltaf svo úrillur þegar hann vakn-
aði — og þó gat hún ekki látið
það á móti sér, að lúta svo fast nið-
ur að honum, að hár hennar kitlaði
hann í andlitið. Hann fitjaði
gremjufega upp á nefið, en vakn-
aði ekki. En hvað hann gat verið
líkur honum syni sínum! Hún
kyssti blíðlega hrukkað enni hans,
og síðan nefið, lítið og beint.
— Hvaða læti eru þetta, muldr-
aði Michael og reis svo snögglega
upp, að hún missti jafnvægið og.
féll niður á svæfilinn. Hann horfði
reiðilega á hana, þrátt fyrir það,
að hún hló að honum og var yndis-
leg, þar sem hún lá, guflinhærð og
rjóð í vöngum.
— Elsku Michael, hvernig get-
urðu verið svona úrillur, þegar
33