Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 56

og talaði nú jafnframt með hönd-
unum“. Þér hafið dvalið hér eina
viku; verið kátar og áhyggjulaus-
ar. í dag byrjið þér að tala um
svipi fortíðarinnar. Iívað hefur
komið fyrir? Undanfarna daga
hafa engir nýir gestir komið, fyrr
en í gærkvöld, að Marshallshjónin
komu með dóttur sína. Breytingin
verður í dag. Það er augljóst“.
„Þetta er a.lveg rétt“, sagði
llosamund. „Við Kenneth Marshall
vorum talsvert saman í æsku. —
Þau voru nábúar okkar. — Ken
var góður við mig, auðvitað leit
liann nokkuð niður á mig, því hann
var fjórum árum eldri. Eg hef ekkl
séð hann í háa herrans tíð. Sjálf-
sagt ein fimmtán ár“.
„Það er langur tími“.
Rosamund kinnkaði kolli. Það
varð dálítið þögn. Síðan sagði
Poirot:
„Það er hugljúfur maður, er það
ekki?“
Rosamund sagði innilega:
„Ken er indæll. Bezti maður sem
hægt er að hugsa sér; fjarska ró-
legur og hlédrægur. Mér liggur við
að segja, að einasti gallinn á hon-
um sé sá, að hann sækist eftir ó-
hamingjusömu hjónbandi“.
Poirot kinkaði kolli til sam-
þykkis. Rosmund hélt áfram:
„Kenneth er kjáni í þeim sök-
um. Þér munið eftir Martingale-
málinu?“
Poirot hnyklaði brúnirnar.
„Martingale — Martingale?
Arsenik, var það ekki?“
„Jú. Það eru sautján ár síðan.
Ivonan var ákærð fyrir að myrða
manninn“.
„Og það þótti sannað, að hann
hefði tekið inn arsenik, og konan
varsýknuð?“
„Alveg rétt. Jæja — og Iven gift-
ist henni á eftir. Það eru svoleiðis
vitleysur sem hann flækir sig í“.
Po-irot muldraði:
„Nú — en hvað — ef hún var
saklaus?“
„Ja, ætli hún hafi verið saklaus;
það veit enginn. En það er hægt
að ná í nóg af konum, þó að mað-
ur þurfi ekki endilega að taka
konu, sem hefur verið ákærð fyrir
morð“.
Poriot þagði; ef til vill í þeirri
von, að Rosamund héldi áfram fx-á-
sögninni. Ilún hólt áfram.
„Hann var íæyndar unglingur,
aðeins tuttugu og eins árs. Hann
var afar hrifinn af henni. Hún dó,
þegar Linda fæddist — það var ári N
eftir brúðkaupið. Eg held að Ken
hafi tekið sér það mjög næn’i.
Ilann flakkaði um — reyndi að
gleyma, býst ég við“.
Hún þagði nokkra stund.
„Og svo byrjaði þetta með Ar-
lenu Stuart. Hún lék í söngleik-
húsi. Lady Codiúngton heimtaði
skilnað, og kenndi Ai'lenu um. Það
var sagt að Codrington væri vit-
laus í henni. Það var búist við, að
54
HEIMILISRITIÐ