Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 58

verst. Var nú að koma graftarbóla
hjá nefinu? Niei, guði sé lof, það
var ekki neitt að ráði. Hún sagði
við sjálfa sig:
„Það er hræðilegt að vera sextán
ára — blátt áfram hræðilegt“.
Maður er eins og villuráfandi á
þeim aldri. Linda var kenjótt eins
og foli, og afundin eins og brodd-
göltur. Hún vissi, að framkoma sín
var öll hin klaufalegasta. Það var
sök sér í skólanum. En nú var hún
laus úr honum. Það var eins og'
enginn vissi hvað ætti að gera við
hana. Faðir hennar ympraði á því
að senda hana til París næsta vet-
ur. Linda var ekki sólgin í það, en
hún vildi þó helzt fara að heiman.
Hún hafði ekki fyrr gert sér fylli-
lega grein fyrir því, hvílíka and-
styggð hún hafði á Arlenu. Svipur
hennar varð beizkjulegur og aug-
un hörðnuðu.
„Arlena“, sagði hún við sjálfa
sig. „Hún er kvikindi — kvikindi“.
Stjúpmæður, allir vissu hvernig
þær voru, eða eftir því sem sagt
var. Ekki var þar með sagt, að
Arlena væri vond við hana. Hún
veitti henni varla eftirtekt, en þeg-
ar svo bar undir var hún háðsleg,
bæði í orðum og tilliti. Linda fann
lí'ka, að hinar fögru hreyfingar og
fullkomna jafnvægi Arlenu stungu
mjög í stúf við framkomu hennar
sjálfrar. Hún fann það bezt í ná-
vist Arlenu, hvað hún var óþrosk-
uð og gelgjuleg. En það var ekki
einungis það. Arlena mótaði heim-
ilislífið á einhvern hátt, sem Linda
gat þó ekki gert sér glögga grein
fyrir. En það var ekki hægt að
hundsa það. Hún hafði líka ein-
hver sérstök áhrif á fólk. Faðir
hennar var svo breyttur. Hann,
sem hafði sótt hana í skólann og
leikið við hana, þegar hún var lít-
il. En heima hjá Arlenu var eins
og hann væri falinn inn í kuðungi.
Linda braut heilann.
„Og þannig verður það — dag
eftir dag — mánuði eftir mánuð.
Eg þoli það ekki lengur“.
. Iíún sá framtíðina fyrir sér —
langa skuggalega daga, í því eitr-
aða andrúmslofti sem umlukti
Arlenu. Eins og æskunni er títt,
ruglaði hún timabilinu. Henni
fannst eitt ár eins og eilífð.
Hún fann hatrið á Arlenu svella
í brjósti sér.
„Ég gæti drepið hana! Ó — hvað
ég óska innilega, að hún væri
dauð“.
Hún leit út um gluggann, út yfir
ströndina og sjóinn.
Þetta var þó sannarlega
skemmtilegur staður, eða gæti ver-
ið það. Ströndin og þessir fallegu
vogar, gangstígar og sitt hvað. Það
var margt, sem hægt var að una
við. Hér voru líka hellar, Cowans
drengirnir höfðu sagt henni það.
„Ef Arlena vildi bara fara í
burtu“ hugsaði Linda, þá gæti ég
skemmt mér“.
56
HEIMILISRITIÐ