Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 40

hafði verið kveikt upp í ofnin-
um fyrir skömmu og að leigj-
andinn var horfinn. Hún tók eft-
ir rifum á veggfóðrinu, eins og
það hefði verið skorið með vasa-
hníf. Sums staðar hafði verið
losað um listana niðri við gólf-
ið. Og það hafði jafnvel verið
skorið í sessuna á einum hæg-
indastólnum svo að stoppið kom
í ljós. Það var eins og einhver
hefði verið að leita að einhverj-
um földum hlut.
Hún skjögraði niður stigann
og varð að halda sér með báð-
um höndum í handriðið til að
verjast falli. Hún uppgötvaði
enn eina sönnun. Slána á inn-
anverðri útidyrahurðinni. Ef
herra Davis hefði farið út af fús-
um og frjálsum vilja og á eðli-
legan hátt hefði sláin ekki verið
fyrir hurðinni. Hann myndi ekki
hafa getað lokað dyrunum með
henni utan frá.
Hún rannsakaði dymar og sá
að hún hafði séð rétt: Sláin sat
djúpt í grópinni, dyrnar voru
læstar að innanverðu.
Hún gat ekki leyft sér að ef-
ast lengur. Hann hafði ekki far-
ið héðan lifandi. Og sennilegast
var, að lík hans væri erm í hús-
inu.
Hún klöngraðist niður í kjall-
arann. Hún stakk við fótum og
heyrði að einhver trampaði
þungum fótum á kjallaragólfið.
Ekki eins og einhver gengi fram
og aftur, heldur eins og verið
væri að trampa á ójöfnu, slétta
hrjúfan flöt.
Hún gat ekki hreyft sig úr
sporunum af ótta. Hann hlaut
að hafa orðið hennar var.
Trampið hætti. Það varð djúp,
lævísleg þögn, — þau stóðu sín
hvorum megin við hurðina og
hleruðu.
Loks tók hún að hamra á hurð-
ina með flötum lófunum, frávita
af ótta. „Jerry, opnaðu! hleyptu
mér inn!“
Hún heyrði að eitthvað þungt
var dregið eftir gólfinu. Hún gat
ekki gert sér grein fyrir hvað
það myndi vera. Hún tók aftur
að berja á hurðina í ofboði.
„Jerry, í guðs bænum opnaðu
dyrnar!“
Þær opnuðust snögglega og
hann stóð andspænis henni.
Hann strauk flötum lófunum
niður lærin, eins og til að þurrka
af þeim óhreinindi. Hann stóð
kyrr í opnum dyrunum eins og
hann ætlaði að varna henni inn-
göngu.
„Hleyptu mér inn,“ sagði hún
skjálfrödduð.
„Hvað er á seyði?“ sagði hann
kuldalega. „Hvernig væri að þú
byðir mér upp á kaffi? Eða er ég
ékki verður matarins í dag?“ En
38
HEIMILISRITIÐ