Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Qupperneq 12

6
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
stnx að draga fisk, hagræða seglum og að
þekkja skip í fjarska á seglbúningnum.
Magðalena átti einkar góðan vin, sem Pjetur
hjet. Hann var eitthvað þremur eða fjórum
árum eldri en hún og átti heima á næsta bæ
við vitann.
Pjetur var hávaxinn og þrekinn og hafði
gróft hár, gulbjart, stórar hendur og í lófun-
um var sigg eftir árarhlu nmana. Augun voru
smá en þó snör, eins og vant er hjá því fólki,
sem frá barnæsku er vant við að horfa út á
hafið í regni og dimmviðri.
Faðir Pjeturs var ekkjumaður og átti ekki
önnur börn. En svo tók hann upp á því að
gifta sig aftur, og nú fæddist honum hvert
barnið á fætur öðru. Pað var altaf verið að
stríða Pjetri á því, að hann yrði að fara að
heimta sinn part af jörðinni, en Pjetur sagðist
ætla að bíða með þolinmæði.
En altaf eignaðist hann fleiri og fleiri hálf-
systkinin, og menn fóru smámsaman að henda
gaman að honum. Einn dag hafði einhverjum
dottið í hug að kalla hann Pjetur þolinmóða.
Pað var fyndni, sem mikið þótti í varið, og
upp frá því var þetta viðurnefni hans.
Annars var nú óþarfi að hlægja að Pjetri;
hann var framúrskarandi duglegur sjómaður,
og hversdagslega svo hægur og stiltur, að
varla þektist annað eins þar um slóðir. Hann
kærði sig ekki vitund um að vekja athygli
annara á sjer, en var altaf svo einstaklega ötull
og vinnureifur, og ljet sjer ekkert fyrir brjósti
brenna. Pað voru því allir sammála um það,
að Pjetur þolinmóði mundi hafa sig áfram.
Vinfengið milli dóttur vitavarðarins og Pjet-
urs þolinmóða var mjög innilegt á báðar hlið-
ar. Fyrst framan af voru nú hinir og þessir
að reyna að ná henni frá honum. En þá vildi
það til einn dag, er hún var á sjó með Pjetri,
að veður tók að hvessa á útnorðan. Bátur
Pjeturs og allur útbúnaður var af bestu tegund,
svo öllu var óhætt. En vitavörðurinn hafði
horft á bátinn í gegnum stóra sjónaukann, og
nú kom hann þjótandi niður til strandar, og
nam ekki staðar fyr en yst úti á litla varnar-
garðinum.
»Parna er pabbi!« sagði Magðalena, »skyldi
hann vera hræddur um okkurpc
»Oh, — hann er nú víst of vel viti borinn
til þess,« sagði Pjetur rólegur.
En sendiherraskrifarinn var nú samt ekki
betur viti borinn en það, að hann beið hálf-
órólegur í fjörunni. En þegar Pjetur stýrði
öruggur beint í hafnaropið og sveigði svo fyrir
endann á garðinum, inn í ládeyðuna, þá varð
gamli maðurinn hrifinn. »Sá kann nú*tökin á
því,» tautaði hann fyrir munni sjer, um leið og
hann hjálpaði dóttur sinni upp úr bátnum. Og
í stað þess að hella úr sjer skömmunum, eins
og hann hafði ætlað sjer, sagði hann aðeins:
»Pú ert röskur drengur Pjetur. En þú mátt
nú samt ekki fara með hana á sjó einsam3ll.»
Pað var enginn svo nálægt, að hann gæti
heyrt hvað gamli maðurinn sagði; en þegar
þau kvöddu Pjetur bæði — Magðalena rjetti
meira að segja höndina niður í bátinn — þá
gátu allir sjeð það, bæði þeir sem voru i naust-
unum og eins á bæjunum í kring, að Pjetur
hafði ekki komið sjer út úr húsi hjá vitaverð-
inum. Og upp frá því þótti það alveg sjálf-
sagt, að hann hefði einkarjett til að vera með
ungfrúnni.
Pjetur braut nú heilann um það, hvern hann
ætti að ráða með sjer á bátinn. Hann vissi
vel að það væri úti um alla ánægju, ef ein-
hver af fjelögum hans væri með. Að lokum
valdi hann sjer til fylgdar vesalings hálfvita,
þaðan úr grendinni, unglingspilt, sem auk þess
var heyrnarsljór. Menn gátu ekkert skilið í því,
hvað Pjetur ætlaði að gera með hann heimska
Hans fyrir háseta. En Pjetur var nú altaf svo
sjerlundaður — hann var ánægður með háset-
ann, og Magðalena líka. Og þegar hún svo
nokkrum dögum síðar skaust inn í dyrnar og
hrópaði til föður síns: »Jeg ætia að fara á sjó
með PjetriN — þá gat hún bætt við með
góðri samvisku: »Hann hefir auðvitað fengið
mann með sjer, fyrst þú vilt það endilega!«