Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Qupperneq 14

NYJAR KVÖLDVÖKUR,
8
honum, að öðru en því, að hún var bein og
íturvaxin eins og hann, og hreyfingar allar
ljettar og fagrar. Hún var heldur munnstór
og hörundsblökk. Öllum kom saman um að
hún væri hraust og dugleg stúlka, en fríð gat
hún ekki talist. Ungu piltarnir voru flestir
sammála um það, að hún væri ófríð.
Einn góðan veðurdag um vorið beið Pjetur
í bátnum sínum utan við hafnaigarðinn. Heimski
Hans var ekki með honum, því bæði Pjetri
og Magðalenu fanst það óþarfi, þegar ekkert
átti að sigla, og í þetta sinn var ekki annað
að gera en beita upp humarlínuna undir nótt-
ina.
Fiskimennirnir reru hver á fætur öðrum út
um hafnarmynnið; þeir þóttust allir verða að
hreyta til hans einhverri keskni, um leið og
þeir reru framhjá; hann heyrði í sífellu eitt og
annað um þessa dæmalausu þolinmæði —
blóðið ólgaði í æðum hans, en hann sat kyr,
hallaðist fram á árarnar og horfði stöðugt upp
til vitans.
En þar var enga hreyfingu að sjá. Sólin
skein á litla, sterkbygða steinhúsið, svo að
blikaði á rúðurnar og á rauðu hvelfinguna yfir
vitaljósinu; hann sá að vitadrengurinn var að
þurka glerin úti a litlu veggsvölunum.
Loksins — eftir langa mæðu, kom hún út
á dyraþrepin. Á svipstundu var hún komin út
úr garðinum, hljóp yfir afgirta túnið, sem fylgdi
vitanum, gegnum lítið hlið á girðingunni, og
stökk eins og fætur toguðu niður brekkuna.
»Ertu búinn að bíða?« hrópaði hún, þegar
hún kom fram á endann á garðinum.
»Stöktu ekki!« ætlaði hann að kalla til hennar
aftur; en það var um seinan; hún hafði stokkið
af bryggjunni beint út í bátinn, án þess að
hægja á hlaupunum. Henni skreikaði fótur,
svo hún datt niður á borðstokkinn, en pilsin
drógust niður í sjóinn.
»Bölvaður gangur er þetta!« hrópaði Pjetur;
hann var víst búinn að segja henni það hundr-
að sinnum, að hún mætti ekki stökkva niður í
bátinn; »nú hefirðu meitt þig?«
»Nei!» svaraði hún.
»Jú — þú meiddir þig víst!«
»Bara svolítið,* sagði hún og hvesti á hann
augun, sem fyllust tárum; því hún hafði hrufl-
að sig talsvert á fætinum.
»Lof mjer að sjá það,« sagði Pjetur.
»Nei — það fær þú ekki —« svaraði hún,
og vafði kjólinn utan að fætinum.
Pjetur ýtti nú bátnum að landi.
»Hvað ætlarðu að gera?«
»Skreppa heim eftir brennivíni, jeg ætla að
núa á þjer fótinn.«
»Pú færð ekki að gera það!«
»Pá fær þú ekki heldur að fara með mjer,«
svaraði Pjetur.
»Jæja — lofaðu mjer þá að komast upp!«
Áður en hann gat lagt bátnum að landi,
stökk hún upp á stein og gekk rösklega upp
eftir garðinum. Hún beit á jaxlinn til að harka
af sjer sársaukann, þegar hún steig í fótinn;
en samt gekk hún áfram í skyndi og horfði
stöðugt niður fyrir sig.
Hún fór fram hjá naustunum, steig yfir árar,
tjöruskúfa, kaðla og allskonar skran, sem lá á
víð og dreif milli bátanna; bognar krabbaklær
lágu lijer og hvar, og þorskhausar, svo úldnir,
að flugurnar skriðu út og inn um augnatóft-
irnar.
Hún var komin alla leið upp að vitanum,
áður en hún leit við, þvi hún vildi ekki horfa
á eftir honum. Samt sem áður nam hún staðar
á brúninni, til þess að kasta mæðinni; hún
mátti þó til að sjá hve Iangt hann væri kom-
inti. Magðalena vissi að hinir sjómennirnir voru
komnir langt á undan, svo báturinn hans hlaut
að vera á eftir hinum. En hún gat hvergi
komið auga á hann, hvorki úti á sjónum nje
í höfninni. Alt í einu sá hún hvar hann var,
og hún þekti bátinn glögt; en hann var ekki
mikið á eftir — hjerumbil á svig við þá síð-
ustu. Pjetur hafði svei því lagst á árarnar.
Hún hafði glögt auga, til að dæma um fjar-
lægðir, og hún vissi vel hvílíkt afreksverk það
var, sem hann hafði gert; hún gleymdi nú bæði
því, að hún var reið, og að enginn var nálægt,
sneri sjer við eins og mannfjöldi væri við-