Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Qupperneq 26

20
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ganginn. Rað var líka afareinkennileg sjón,
að sjá þá — einkum Kristján Friðrik, sem
annars var vanur að vera svo vandur að útliti
sínu — þegar þeir komu upp stigann, rauðir
upp undir hársraetur og eldfjörugir, en á skyrt-
unni og ailir rykugir, með sína flöskuna hvor
og ljósker í hendi.
En að einni stundu liðinni komu þeir báðir
að miðdegisverðarborðinu — sendiherraskrifar-
inn nýgreiddur og uppdubbaður — með alúð-
legt stjórnvitringsbros á vörum, — konsúllinn
hnarreistur, hátíðlegur í bragði og á honum
sást hvorki blettur nje hrukka.
Meira.

„Mágkonan mín, sem dó.“
Eftir Frank R. Stockton.
Núi eru liðin fimm ár síðan atburð bar að
höndum, er hafjði svo mikilvægar afleiðingar
fyrir líf mitt, að mjer finst vel hlýða að færa
frásöguna utn hann í letur, því ekki er óhugs-
andi, að aðrir menn geti eitthvað af því lært,
sjer til gagns, ef eitthvað svipað skyldi koma
fyrir þá á lífsleiðinni.
Pegar á unga aldri hafði jeg valið mjer það
lífsstarf, að gerast rithöfundur. Pegar jeg var
búinn að afla mjer þess undirbúnings, sem
eigi varð hjá komist, og hafði unnið af kappi
í allmörg ár, án þess að fá nokkuð að ráði í
aðra hönd, þá tókst mjer að lokum að afla
mjer álits fyrir ritstörf mín. Ritstjórar tímarit-
anna, sem jeg hafði skrifað í, fóru að sækjast
eftir ritsmíðum mínum, hvort sem þær voru
alvarlegar, eða ritaðar til gamans, hvort sem
þær fjölluðu um verkleg efni eða voru í skáld-
legum búningi, og jeg gat með fullri vissu
reitt mig á ritlaunin. Ritgerðir mínar vöktu
ekki neiun eldmóð hjá lesendunum, þær áunnu
mjer ekki neinn verulegan orðstír, og það var
ekkert slórfje, sem mjer var borgað fyrir þær;
cn þeirn var ávalt vel tekið, og um það bil,
sem saga þessi gerðist, voru tekjur mínar fyrir
ritstörf svo reglubundnar og óbrigðular, sem
fösl laun væru, og þær voru alveg nógu mikl-
ar til þess, að jeg gat látið mjer Iíða vel í
alla staði.
Pað var um þessar mundir, sem jeg kvænt-
ist. Festar höfðu þá staðið á annað ár, en
jeg hafði ekki viljað takast á hendur að ala
önn fyrir heimili, fyr en efnahagur minn væri
kominn í svo gott horf, að jeg gæti gert það
ókvfðinn og með góðri samvisku. Pegar hjer
var komið, fanst hvorki mjer eða henni, að
nokkuð gæti verið að óttast í því efni. Starf
mitt var svo reglubundið, sem verið gat. Jeg
vissi upp á hár hvert best væri að senda það,
sem jeg skrifaði í það og það skiftið, og jeg
gat reiknað það út fyrirfram, hve mikil ritlaun
mjer mundu verða greidd fyrir hverja ritgerð.
Við gátum enganveginn talist rík, en við
áttum nóg fyrir okkur að leggja, og við vor-
um ánægð í alla staði, og undum hag okkar
hið besta.
Peir af. lesendum mínum, sem hafa gifst,
eiga að sjálfsögðu hægt með að rifja upp fyrir
sjer þá óumræðilegu gleði, sem ríkir í hugum
manna fyrstu vikur hjónabandsins.. Pá er eins
og augað mæti hvarvetna angandi blómadýrð.
Sólskinið er aldrei jafn bjarl, og ský eru þá