Fréttatíminn - 22.02.2013, Blaðsíða 18

Ég bý rétt
hjá Hljóm-
skálagarð-
inum og
það er varla
hræða þar.
Í alvöru.
Samt er
þetta falleg-
ur staður.
Í Fyrirheitna landinu leikstýrir Guðjón Pedersen Hilmi Snæ Guðnasyni í hlutverki utangarðs-
mannsins og fyllibyttunar Johnny
Byron. Sjálfur hefur Guðjón snúið
baki við Bakkusi en segir það síður
en svo trufla sig að fást edrú við þetta
alkóhólíseraða verk.
„Það er nú lítið mál. Þetta er bara
svona „been there, done that.“ Í gamla
daga talaði maður um að sumir hafi
farið á Woodstock og komu aldrei til
baka. Festust bara einhvers staðar
enda fylgir þessu stöðnun. Það harm-
ræna við Johnny er að hann er fastur
og það er ekkert gaman nema það sé
vín eða dóp með.“
Guðjón segir pælingarnar í Fyrir-
heitna landinu skemmtilegar og sjálf-
um finnst honum áhugaverðast að
horfa á stöðu utangarðsfólks í samfé-
laginu. „Það er mjög áhugavert hvern-
ig öll samfélög þrá skrýtna karla eða
skrýtnar kerlingar. Fólk sem stendur
svolítið fyrir utan samfélagið. Við löð-
umst einhvern veginn að þessu fólki
en um leið er alltaf þessi hugsun um
að eyða því. Tortíma þeim. Stundum
er þetta sekúnduspursmál um hvenær
okkur finnst einhver svona manneskja
eiga að hverfa. Þetta er svolítið eins og
með Grýlu. Hún er hræðileg og spenn-
andi en við viljum drepa hana. Ég held
að öllum samfélögum sé nauðsynlegt
að eiga fólk sem er algerlega á skjön
við allt og standa utan við lög og regl-
ur. Eða virða þetta á sinn hátt. Að því
leytinu finnst mér þetta mjög áhuga-
vert. Þetta er náttúrlega nútímalegra
að því leytinu að það er áfengi og dóp
í þessu og allt þetta ólöglega. Hvort
er betra að hafa krakkana dópaða í
Hjartagarðinum eða inni í Kringlu?
Hver er munurinn?“
Missti af hruninu
Þegar Guðjón hætti í Borgarleik-
húsinu fékk hann tækifæri til þess að
horfa á íslenskt samfélag úr fjarlægð.
„Ég var það lukkulegur að mér tókst
eiginlega að vinna bara erlendis og
fékk aðeins fjarlægð frá Íslandi. Mér
fannst þetta rosalega gott. Bæði að
fara en svo var gaman að koma aftur
en það var hollt og gott að sjá þetta úr
fjarlægð.“
Efnahagshrunið fór meira að segja
hálfpartinn fram hjá Guðjóni. „Ég var
nú svo lánsamur að vera að leikstýra
í Prag þegar hrunið varð og ég komst
nú ekki að þessu fyrr en ég gat ekki
tekið út pening og hringdi heim og
bað konuna mína um að athuga hvort
það væri eitthvað að og hún sagði mér
að það væri allt hrunið hérna. Daginn
eftir vildu leikararnir endilega gefa
mér mat og lána mér pening eftir að
þetta hafði verið á forsíðum blað-
anna. Þeir héldu að þetta væri bara
alveg búið. Það var sérkennilegt. Ég
hafði ekki hugmynd um hvað væri að
gerast.“
Samfélagið fór á hliðina og reiði-
öldurnar sem gengu yfir í kjölfar
hrunsins eru enn ekki gengnar yfir en
Guðjón sér ekki fyrir sér að leikhúsið
sem slíkt hafi brugðist sérstaklega
við ástandinu. „Nei, ég held nú að við
verðum síðust til þess. Eða jú. Við
gerum það með því að bregðast við
alveg eins og samfélagið. Með reiði
og öskrum en það er engin krufning
í gangi. Leikhúsið er svo íhaldssamt í
eðli sínu að í raun verður það kannski
síðast til þess að gera eitthvað.“
Betra líf í þéttari byggð
Skipulagsmál Reykjavíkurborgar
eru Guðjóni mjög hugleikin og leik-
stjórinn tekur flugið þegar talið berst
að því hvernig samfélag við byggjum.
„Ég er svo sammála bæði hægri- og
vinstrimönnum sem vilja þétta byggð.
Besti flokkurinn er líka á þessum
slóðum en mér finnst allt þetta fólk
vera svo ósýnilegt með það sem þau
eru að hugsa. Þau eru allt of spör á
bæði hugmyndir sínar og að benda á
hvað við myndum fá út úr þessu. Ég
held að við fáum ekki aðeins kjara-
bætur með þéttari byggð heldur fylgir
því að reyna að verða borg líka svo
Sumir festast á Woodstock
Guðjón Pedersen stjórnaði Borgarleikhúsinu í átta ár frá síðustu aldamótum en starfaði síðan í útlöndum
um árabil. Hann sneri aftur í íslenskt leikhús í fyrra þegar hann leikstýrði Afmælisveislu Pinters í Þjóð-
leikhúsinu. Hann leikstýrir í sama húsi Fyrirheitna landinu-Jerúsalem sem verður frumsýnt á laugardags-
kvöld. Drykkja og dóp eru áberandi í verkinu en það truflar Guðjón ekkert að hrærast í slíku á sviðinu
þótt hann sé sjálfur hættur að drekka. „Been there, done that,“ segir hann þegar hann afgreiðir
drykkjuna enda kominn aftur frá Woodstock.
margt félagslegt. Meiri nálægð og val
um lífsstíl.
Ég á tvö börn og ég hef í raun og veru
aldrei getað sent þau út í búð vegna þess
að við þurfum eiginlega að fara í lág-
vöruverslun úti á Eiðisgranda. Þannig
að það er að vaxa upp heil kynslóð sem
hefur aldrei hlaupið út í búð. Jújú. Þau
geta farið út í 10/11 en fyrir mér er það
sjoppa. Það er svo margt sem ég held
að við getum grætt á því ef við þéttum
þessa byggð og förum að lifa eins og
við séum í borg. Hér er allt of langt á
milli staða á ekki stærra svæði og þar af
leiðandi er einhvern veginn ekkert nýtt
við grænu svæðin. Ég bý rétt hjá Hljóm-
skálagarðinum og það er varla hræða
þar. Í alvöru. Samt er þetta fallegur
staður.“
Enginn til í að gera eitt né neitt
Guðjón segist ekki fá betur séð en að
pólitískir andstæðingar eins og borgar-
fulltrúarnir Gísli Marteinn Baldurs-
son og Hjálmar Sveinsson gangi alveg
í takt í skipulagsmálum. „Þetta er svo
skrýtið. Maður heyrir það þegar maður
hlustar á þá að þeir eru á sama máli. Og
ég er viss um að þeir tali mikið saman
og séu sammála um þetta í 90% tilfella.
En einhvern veginn koma þeir þessu
ekki út. Við eigum að hafa skoðanir á
þessu. Arkitektúr og öllu þessu sem við
höfum fyrir augunum á hverjum degi.
Það er fáránlegt að ungt fólk geti ekki
tekið ákvörðun um að það vilji ekki eiga
bíl, eiga bara einn bíl eða leigja bara bíl
þegar á honum þarf að halda. Strætó-
kerfið myndi líka fara að virka með þétt-
ari byggð.“
Guðjón bendir á að ef til vill þýði lítið
að ræða á þessum nótum í ástandinu
eins og það er. „Það er kannski ekki
Guðjón Pedersen segist ekki hafa fundið kjarkinn til þess að breyta lífi sínu algerlega en unir sér vel í leikhúsinu, æðrulaus og pollrólegur. Ljósmynd/Hari
18 viðtal Helgin 22.-24. febrúar 2013