Læknablaðið - 01.05.1929, Side 32

86
LÆKNABLAÐIÐ
færir, skulu skyldir aÖ taka þátt í vinnu, eftir ákvöröun læknis, á heilsu-
hælum og sjúkrahúsum. Kaup fyrir vinnuna gangi að einhverju eÖa öllu
leyti upp í dvalarkostnaÖinn. „Þaö er skilyrði fyrir þvi, að berklaveikir
sjúkl. geti orðiÖ aðnjótandi styrks úr ríkissjóði, að hreppsnefnd eða ljæjar-
stjórn og skattanefnd dvalarsveitar sjúklings sendi stjórnarráðinu skýrslu
um efnahag hans. Skal héraðslæknir meta og gefa vottorð um það, hvort
sjúkl. þarfnist sjúkrahúss- eða hælisvi'star og sé styrkhæfur vegna sjúkdóms
síns. Gefi aðrir læknar slik vottorö, skulu þau þó tekin gild, en ekki skal
af opinberu fé greiða hærra gjald fyrir þau eða meðferð þessara lækna á
sjúklingunt, eii eftir gjaldskrá héraðslækna."
Fjárlög fyrir iýjo. Fáar nýjungar eru i þeim lögum hva'Ö lækna snertir
og heilbrigÖismál. Styrkur til bcrklasjúklinga er uú 600.000 kr. Rannsóknar-
stofa Háskólans fær rekstrarstyrk 2500 kr., en áður hefir hún verið kostuð
af Sáttmálasjóði. Jón Kristjánsson fær 1200 kr., og er styrkurinn hundinn
því skilyrði, að hann segi stúdentum í læknadeild til í sérfræði sinni, ef
deildin óskar, ,og veiti fátæku fólki ókeypis læknishjálp 3 sinnum á mánuÖi.
IIjálparstófi Rauðakrossdeildar Akureyrar fær 1000 kr. gegn jafnmiklu frá
bæjarsjóði Akurevrar. 4000 kr. eru ætlaðar til styrktar mönnutn, sem þurfa
að fá sér gervilimi, og annað eins til styrktar þeim, er nauðsynlega þurfa
að leita sér lækninga erlendis.
Samrannsóknirnar.
Þær eiga svo erfitt uppdráttar, að einhverjum stakkaskiftum verða þær
að taka eða veslast upp að öörtim kosti.
Skýrslur mn tíSir hafa aðeins 3 læknar sent til þessa: Björn Jósefsson,
Árni Árnason og Egill Jónsson.
Skýrslur mn bœi hafa komið úr 7 héruðum: Akureyrar, Bíldudals, Dala,
Flateyrar, Flesteyrar, Hofsós og Mýrdalshér.
Þessum skilamönnum þakka eg kærlega fyrir ómákið. Hina ItiÖ eg senda
skýrslur sinar sem fyrst. Þykist eg vita að nokkrir bætist ennþá við.
Það er ekki laust við aÖ mér finnist, a'Ö samrannsóknirnar beri ekki a'Ö
eins vott um áhugaleysi hjá yfirborði lækna, heldur jafnvel skort á skyldu-
rækni viö landið og læknastéttina. Oss ber öllum nokkur skylda til þess að
vinna oss nokkuð til ágætis og landslýðnum til gagns, annað en sjálfsögðu
og lögskipuðu læknisstörfin. Það er eins og Englendingar segja, aÖ sá einn
er dugandi (al)le) maður, sem leysir miklu meira af hendi en nokkur ætl-
aðist til! G. H.
Læknataxtinn.
Norðlenskur læknir skrifaði mér á þessa leið:
„Eg hefi aldrei geta'Ö skilið hvers vegna taxtamálið hefir verið læknum
einskonar noli tne tangere, en af því fáum vi'Ö allir að súpa seyÖið. Því
verÖur ekki neitað, a'Ö gamli héraöslæknataxtinn er alófær, og heldur ekki
hinu. að læknar hafa yfirleitt spent l)ogann of hátt, bæði í Rvík og úti um
land. Fólkið er eftirtektarsamt og viðkvæmt og stundum hefi eg blygðast
mín fyrir stéttina, þegar eg hefi heyrt, hva'ð sumir hafa sett upp fyrir smá-
vik, tanndrátt eða íingurtraf. Fyrir þetta hefir stéttin tapað miklu af þvi
áliti, sem hún hafði áður hjá almenningi.
Knýið fram nýjan taxta! Sá taxti. sem eg hefi farið eftir er þriðjungi