Læknablaðið - 01.08.1942, Blaðsíða 12

LÆKNABLAÐ1Ð
3*
sér alltof fljótt út með núverandi
fyrirkomulagi, enda væru sifellt
meiri kröfur til þeirra gerðar af
fólkinu og fleiri störf lögð þeim
á herðar af heilhrigðisstjórn og
löggjöf og auk þess krefðist hin
mikla bylting i íyfjafræði og lyf-
lækningum mikils erfiðisauka og
nýs lærdóms.
Þá vildi hann og lækka há-
marksembættisaldur héraðslækna
að mun og að þeir færu frá með
fullum launum, er þeir hefðu náð
þeiin aldri. Eg læt þessa hér getið
vegna þess, að eg tel sjálfsagt að
taka Jiað til athugunar einmitt í
sambandi við 12. mál á dagskránni.
Þá ræddi eg við lækna um hin
nýju ákvæði tryggingarlaganna um
tlutning fólks niilli samlagssvæða.
Kom það í ljós, að jætta væri
hvergi neitt verulegt fjárhagsat-
riði fyrir lækna, neflia helzt á
Siglufirði, því þar stundar alltaf
talsverður hópur fólks af öðrum
samlagssvæðum atvinnu á sumr-
um. Bað eg þvi Siglufjarðarlækn-
ana, sem cg hitti, að hafa nákvæma
bókfærslu um slíkt fólk, er þeirra
lcitaði, svo sjá mætti hverju !ækn-
arnir töpuðu á breytingunni og
taka mætti J)að meö i reikninginn
við næs'tu samningsgjörð milli
þeirra og samlagsins.
Úr ferðalagi þessu ætla eg ekki
flciru að flíka að svo stöddu, enda
var margt af því, sem fór í milli
mín og ýinsra læknanna, talsvert
einkamáij, einkum allt sem vi'ð
kom liögum þeirra og afkomu.
scm að vísu mér þótti mjög vænt
um að fá að hnýsast í, en er ekki
þannig, að við eigi að hampað sé
opinberlega, enda þótt það gæfi
góðar upplýsingar um hag lækna
og afkomu.
Þá skal J>ess getiö, að stjórnin
ákvað að gefa ekki út árbók fé-
lagsins meðap ófriðurinn stæði
vfir, vegna þess aö hún hafði allt-
af borið sig sjálf. enda átt að
gera og vel það, en nú var sýnt.
aö svo gæti ekki orðið. Haföi hún
mikið stuðst við útlendar auglýs-
ingar, sem ekki var hægt að afla
meðan ófriðarástandið rikir.
Snenuna á árinu 1940 átti íor-
maður tal við fjármálaráðherra
um J>að, að leyfa héraðslæknum
að hækka gjaldskrá sína jafnóð-
um samkvæmt verðlagsuppbót.
Tók hann mjög vel i það mál og
bjóst stjórn félagsins við, aö það
næði fram að ganga þegar i stað
svo sjálfsagt sem það sýndist.
Samt jiöur fram á árið og ekkert
skeður, enda hafði þá komið fram.
að landlæknir legöist mjög á rnóti
J>essu og fyrir þá sök hafði það
ekki þegar í stað verið fram-
kvæmt. Þ. 17. sept. 1940 reit eg
J>ví fjármálaráðherra svolátandi
bré.f fyrir hönd stjórnar félagsins:
„Ejgl undirritaður, formaðivr
Læknafélags íslands, leyfi mér
hérmeð fyrir hönd stjórnar þess.
aö fara þess á leit viö yður, hæst-
virtur fjármálaráðherra, að yður
mætti þóknast að gefa út tilskip-
un þess efnis, að heimila héraðs-
læknum landsins að taka verðlags-
uppbót á gjaldskrá þeirra frá 11.
jan. 1933.
Eg geri ráð fyrir, að það muni
vera af athugunarlcysi, að þetta
hcfir ekki þegar verið gert, þar
sem við fulla athugun viröist auð-
sætt, að réttur og sanngirni styðji
þetta tnál og þá einkunt af þess-
um ástæðum:
Héraðslæknar fá að sjálfsögðu
verðlagsupp1>ót lögum samkvæmt
af þeim föstu launum, er þeir taka
úr ríkissjóði, en nú gera launalögin
beinlínis ráð fyrir því, að auka-
tekjur héraðslæknanna skuli skoð-
ast scnt nokkur hluti launanna,
þar setn hin föstu laun eru metin